आपल्याला आंतरराष्ट्रीय भानगडीतलं काहीच कळत नाही. आता हेच पहा ना
बिचारा शाम्या. रोज मामाच्या हातचे फटके खायचा. आई वडिलांचे छत्र हरवलेल्या पोराचे त्याचा मामा रामराव खूपच हाल करायचा. एक दिवशी तर मरेस्तोवर मारला आणि घराबाहेर टाकून दिला. जायचाच वरती तेव्हढ्यात सुरेश भाऊ नि पाहिलं त्याला, उचलून सरळ हॉस्पिटल ला नेलं. सुरेशभाऊ, वार्ड चा नगरसेवक, एकदम हरहुन्नरी पण महत्वाकांक्षी. त्यानं योग्य ती काळजी घेतली आणि बरं करून रस्त्याच्या कोपऱ्यावर बूट पोलिश करायला जागा दिली आणि सांगितलं "शाम्या, लेका हि जागा तुझी. नीट रहा आता इथं. मागं धोंडीबा चं शेत आहे, पण मी सांभाळून घेतो त्याला. तू काळजी नको करू."
दिवस जाऊ लागले. शाम्या मोठा होऊ लागला. बूट पोलिश करता करता भाजी चा stall लावला. तिथंही जम बसला. शाम्या चा शामराव झाला. पण हे होत असताना धोंडीबा च्या पोरांना त्रास दे, त्याची शेतात जाण्याची पायवाट बळ्काव असले उदयोग चालू असायचे. एव्हाना धोंडीबा चे पोरं मोठी झाली. आडवी जायची शामराव ला पण ताकतीला कमी पडायची म्हणजे आर्थिक. याचं कारण शामराव ची सुरेश भाऊ शी जवळीक. सुरेश साहेब आता मुख्यमंत्री झाले होते, आणि बऱ्याच अंशी त्यांचे पैशाचे व्यवहार शामराव च बघायचा.
शामराव च्या दादागिरीने सुरेशभाऊ चा त्या area त चांगलाच वट जमला होता. तिथं सुरेश साहेब फुल कंट्रोल ठेवायचे.
एके दिवशी कहरच झाला. शेतात येण्याची शाम राव ने पायवाट अडवली म्हणून जाब विचारायला धोंडीबाची पोर गेली तर दणकट अशा शामराव ने त्यांना धुतला. सुरेशभाऊ च्या मदतीने शामराव ला माहित होतं कि आपलं कुणी वाकडं करू शकत नाही ते.
शामराव मारतोच आहे आणि धोंडीबाच्या पोरांचे हाल कुत्रंही खात नाही आहे.
मोसाद फारच डेंजर आहे म्हणे, म्हणून सगळं कोड वर्ड मध्ये.
(शामराव: ज्यू, रामराव: हिटलर, सुरेशभाऊ: अमेरिका, कोपर्याची जागा: इझ्रायल, धोंडीबा चं शेत: Palestine,
पैशाचे व्यवहार: बँकिंग, धोंडीबा आणि त्याची पोर: आताची मरणारी पॅलेस्टिनी जनता)
इतकं करूनही हा मेसेज WhatsApp वर मोसाद पर्यंत पोहोचलाच आणि त्यांनी माझा नंबर शोधून मला परत मेसेज पाठवला
"भैताडा, भारत-पाकिस्तान संबंधात काश्मिर बद्दल तुझं काय मत आहे"
मी: अं, अं........अंSSS
मोसाद: अं, अं काय करतोस, आधी स्वत:च्या देशाबद्दल नीट माहिती घे, मग आमच्या देशाबद्दल बोल.
फोनचा नंबर बदलतोय. नवीन नंबर मिळाला की कळवतोच.
बिचारा शाम्या. रोज मामाच्या हातचे फटके खायचा. आई वडिलांचे छत्र हरवलेल्या पोराचे त्याचा मामा रामराव खूपच हाल करायचा. एक दिवशी तर मरेस्तोवर मारला आणि घराबाहेर टाकून दिला. जायचाच वरती तेव्हढ्यात सुरेश भाऊ नि पाहिलं त्याला, उचलून सरळ हॉस्पिटल ला नेलं. सुरेशभाऊ, वार्ड चा नगरसेवक, एकदम हरहुन्नरी पण महत्वाकांक्षी. त्यानं योग्य ती काळजी घेतली आणि बरं करून रस्त्याच्या कोपऱ्यावर बूट पोलिश करायला जागा दिली आणि सांगितलं "शाम्या, लेका हि जागा तुझी. नीट रहा आता इथं. मागं धोंडीबा चं शेत आहे, पण मी सांभाळून घेतो त्याला. तू काळजी नको करू."
दिवस जाऊ लागले. शाम्या मोठा होऊ लागला. बूट पोलिश करता करता भाजी चा stall लावला. तिथंही जम बसला. शाम्या चा शामराव झाला. पण हे होत असताना धोंडीबा च्या पोरांना त्रास दे, त्याची शेतात जाण्याची पायवाट बळ्काव असले उदयोग चालू असायचे. एव्हाना धोंडीबा चे पोरं मोठी झाली. आडवी जायची शामराव ला पण ताकतीला कमी पडायची म्हणजे आर्थिक. याचं कारण शामराव ची सुरेश भाऊ शी जवळीक. सुरेश साहेब आता मुख्यमंत्री झाले होते, आणि बऱ्याच अंशी त्यांचे पैशाचे व्यवहार शामराव च बघायचा.
शामराव च्या दादागिरीने सुरेशभाऊ चा त्या area त चांगलाच वट जमला होता. तिथं सुरेश साहेब फुल कंट्रोल ठेवायचे.
एके दिवशी कहरच झाला. शेतात येण्याची शाम राव ने पायवाट अडवली म्हणून जाब विचारायला धोंडीबाची पोर गेली तर दणकट अशा शामराव ने त्यांना धुतला. सुरेशभाऊ च्या मदतीने शामराव ला माहित होतं कि आपलं कुणी वाकडं करू शकत नाही ते.
शामराव मारतोच आहे आणि धोंडीबाच्या पोरांचे हाल कुत्रंही खात नाही आहे.
मोसाद फारच डेंजर आहे म्हणे, म्हणून सगळं कोड वर्ड मध्ये.
(शामराव: ज्यू, रामराव: हिटलर, सुरेशभाऊ: अमेरिका, कोपर्याची जागा: इझ्रायल, धोंडीबा चं शेत: Palestine,
पैशाचे व्यवहार: बँकिंग, धोंडीबा आणि त्याची पोर: आताची मरणारी पॅलेस्टिनी जनता)
इतकं करूनही हा मेसेज WhatsApp वर मोसाद पर्यंत पोहोचलाच आणि त्यांनी माझा नंबर शोधून मला परत मेसेज पाठवला
"भैताडा, भारत-पाकिस्तान संबंधात काश्मिर बद्दल तुझं काय मत आहे"
मी: अं, अं........अंSSS
मोसाद: अं, अं काय करतोस, आधी स्वत:च्या देशाबद्दल नीट माहिती घे, मग आमच्या देशाबद्दल बोल.
फोनचा नंबर बदलतोय. नवीन नंबर मिळाला की कळवतोच.
No comments:
Post a Comment