शेकडो उत्तरांची कहाणी साता उत्तरी सुफळ संपूर्ण

मुलाच्या लग्नाचं कवित्व संपताना मला माझ्या अनेक नातेवाईकांचे जणांचे फोन आले ते नियोजन आणि व्यवस्थापनाबद्दल. खूप कौतुक केलं. इतकं की दोन तीन फोन वेळी घसा दुखायला लागला. इथे सुद्धा मावस भाऊ आशिष देवडे ने भारी पोस्ट लिहिली. खोटा विनय म्हणून लिहीत नाही आहे, पण हे सगळं करत असताना मी काही वेगळं करतो आहे, स्पेशल करतो आहे याची थोडीसुद्धा भनक मला लागलेली नव्हती. 

हे सगळं ऐकल्यावर मी जेव्हा सर्व प्रसंग स्क्रोल डाऊन केले तेव्हा काही गोष्टी जाणवल्या त्याबद्दल मला लिहिल्याशिवाय राहवत नाही. 

१. नोव्हेंबर मध्ये लग्न होतं, पण मी काम जुलै मध्ये चालू केलं. जेव्हा पंधरा ऑगस्ट ला पत्रिका वाटायला चालू केल्या तेव्हा थोडं हसंही झालं. इतक्या लवकर कुठे निमंत्रण द्यायचं असतं का, अशी थोडी हेटाई झाली. पण माझ्या दोन ओव्हरसीज ट्रिप आणि इतर कामाचं शेड्युल बघता, तेच संयुक्तिक होतं. मी मला जे योग्य वाटलं ते केलं आणि आज मला ते योग्यच केलं असं वाटतं. माझा एक साहेब आम्हाला म्हणायचा "Usually, I complete my work in time. It does not mean that I am efficient or wiser than you. I just start early." मला असं वाटतं, कळत  न कळत मी ते शिकलो आहे. 

२. कंपनीत असते तशी या कार्यक्रमासाठी सुद्धा एक कोअर टीम तयार झाली. त्यात मी स्वतः, वैभवी, आई, लहान भाऊ उन्मेष आणि त्याची मिसेस अर्चना असे मेंबर तयार झाले. त्या सगळ्यांनी कामं हातात घेतली. माझ्याकडे बाहेरचं सगळं कम्युनिकेशन, को ऑर्डिनेशन, वैभवी कडे खरेदी, आईकडे देवाच्या संबंधित काम आणि उन्मेष कडे रिसेप्शन मॅनेजेमेंट  अशी आपसूक कामाची वाटणी झाली. टीम मेंबर त्या कामाचे लीडर असताना बाकी लोकांनी त्यांना पूरक भूमिका घेतली. म्हणजे एका जबाबदारीसाठी एक लीडर आणि बाकी फॉलोअर्स. लीडर म्हणेल ते प्रमाण. 

३. या बरोबर सोबतीला मदतीस नेहमी तत्पर असे मित्रवर्य विजय फळणीकर सर आणि त्यांचे काही सहकारी,  तसेच माझे काही कंपनीतील सहकारी अशी दुसरी फळी तयार झाली. इथे मला उल्लेख करावा वाटतो तो आमच्या रोहतकच्या पाहुण्यांचा. त्यांच्याकडे घरचे लोक आणि बरोबर कार्यकर्त्यांची फळीच तयार होती आणि त्यांची सॉलिड मदत झाली. 

स्वतः नवरदेव यश, चुलत भाऊ जयेश, साडू दिलीप तांबे आणि शिवकुमार, कौटुंबिक मित्र बीडकर काका यांची प्रासंगिक मदत खूप मोलाची ठरली. 

या सगळ्यांच्या मध्ये दोन हात आणि पाय काही न बोलता मदत करत होते आणि तो म्हणजे आमचा नील. काही लोक कॅटॅलीस्ट म्हणून काम करत असतात. त्यांचं अस्तित्व प्रत्यक्ष जाणवत नसतं पण एखादा प्रसंग सीमलेस पूर्ण होण्यासाठी त्यांचं योगदान मोलाचं असतं. नील याची जितीजागती मिसाल आहे.  

४. एक्सेल शीट आणि इतर अनेक कागदांवर सर्व प्लॅन व्यवस्थित लिहून काढला. "Pale ink is always effective than strong memory" ही उक्ती कायम मनात ठेवली आणि काही लक्षात आलं की लागलीच लिहून काढलं. त्या मध्ये पाहुण्यांची यादी, त्यांचे मोबाईल नंबर्स, रिमाइंडर्स, रेल्वे आणि विमान प्रवासी, त्यांच्या कार्स, गिफ्ट्स, दिवसागणिक नाश्ता, लंच आणि डिनर चा मेन्यू, नाचाची आणि मंगलाष्टक म्हणायची प्रॅक्टिस असं जे जे म्हणून लिहून काढता येईल ते सगळं लिहिलं. "Plan the work and then work on the plan". हे ध्यानात ठेवून प्लॅन इम्प्लिमेंट केला. 

५. त्याचा रिझल्ट असा आला की पूर्ण इव्हेन्ट अक्षरश: सर्जिकल प्रिसिजन प्रमाणे पार पडला. त्यात लग्नाच्या अगोदरच्या घरातील पूजा, मग पुणे-दिल्ली-रोहतक असा ट्रेन चा प्रवास तर परतीचा विमान प्रवास, (३५ जण आणि त्यांच्या ३९ बॅग्ज आणि २० हॅण्डबॅग्ज, यावरून थोडी कल्पना येईल), रोहतक येथील १६ ते १८ नोव्हेंबर वास्तव्य, तिथले सगळे कार्यक्रम, लग्नानंतर ची घरातील पूजा आणि सरतेशेवटी जवळपास १००० लोकांचं रिसेप्शन हे कोणताही ताण न घेता पार पडले. या ठिकाणी मला दीपक केटरर्स ला शंभर पैकी एकशे एक मार्क्स द्यावे वाटतात इतकी त्यांच्या फूड क्वालिटीची स्तुती मी उपस्थितांकडून ऐकली. 

(रोहतक च्या पाहुण्यांना मी विनंती केली होती की वरमाला कार्यक्रम साडे नऊ वाजता करू यात. तो साडेदहा वाजता झाला. आणि त्यांच्या स्टॅंडर्ड नुसार तो एकदम वेळेवर झाला.)

६. हे सगळं कार्य पार करण्यासाठी मी फक्त चार दिवस सुट्टी घेतली. वैभवीने पण लॅबमध्ये सुट्टी दिलेली आठवत नाही.  

७. हे सगळं लिहितोय, म्हणजे चुका झाल्याच नाही का? तर झाल्या. काही मित्रांना निमंत्रण द्यायचं विचारलो म्हणजे पूर्ण मिस झालं. विमानतळावर वृद्ध मंडळींसाठी व्हील चेअर ऑर्डर करायची राहिली अशा काही मेजर तर काही मायनर चुका झाल्या. पण कदाचित त्यांचा कुणी बभ्रा केला नाही हे नशीब.

कार्य पार पडताना ताण तणाव, मिस मॅनेजमेंट झाले असते तर नक्कीच वाईट वाटले असते. कारण ज्या व्यवस्थापनाचा, नियोजनाचा, निर्णय घेण्याचा, पाठपुरावा करण्याचा मी सातत्याने उल्लेख आणि पुरस्कार करत असतो, त्या तत्वांना मीच हरताळ फासला असं झालं असतं आणि मग "walk the talk" हे न राहता नुसतंच लोका सांगे ब्रह्मज्ञान असला प्रकार झाला असता. 

असो. असा नोव्हेंबर धामधुमीचा गेला आणि अशी शेकडो उत्तरांची कहाणी साता उत्तरी सुफळ संपूर्ण झाली. 

 

मैयळागन

माझी स्टोरी त्या पिक्चरच्या स्टोरीच्या बरोबर उलटी आहे. ९६-९७ च्या सुमारास तो माझ्या कंपनीत जॉईन झाला. मी पुण्याचा सेल्स इंजिनियर तर तो दिल्लीचा. बंगलोर मध्ये भेटल्याक्षणी आमची दोस्ती झाली. हॉटेल मध्ये एकाच रूम मध्ये राहायचो आम्ही. त्याला इडली वडा बिलकुल आवडायचा नाही. आम्ही आमच्या हॉटेलचा क्लास इडली वडा सोडून एम जी रोड च्या मद्रास कॅफे मध्ये ब्रेड ऑम्लेट खायचो, मग ऑफिस, दुपारचा लंच बरोबर, रात्री बियर प्यायचो. आम्ही दोघे आणि आमचा बॉस, तिघांनाही नॉन व्हेज प्रिय. मस्त चिकन खायचो, रात्री गप्पा. 

दिल्लीला त्याच्या घरी गेलो, भाभी, त्याचे वडील, भाऊ, मुलगा-मुलगी सगळ्यांशी गट्टी जमली. तो ही पुण्याला आमच्या घरी आला. त्याचीही माझ्या घरच्यांशी दोस्ती झाली. 

मी जॉब सोडला, व्यवसाय चालू केला. त्या निमित्ताने दिल्लीला जायचो. बऱ्याचदा त्याच्या घरी उतरयचो. त्याच्या टेरेस वर आमची पार्टी व्हायची. कधी बियर तर कधी व्हिस्की. भाभी सणसणीत चिकन बनवायची. मग तो मला फर्माईश करायचा, गाण्याची. मी पण सुटायचो. अभी ना जाओ छोडकर, कभी कभी मेरे दिल मे, आज से पहले आज से ज्यादा, कही दूर जब दिन ढल जाए, तेरे मेरे सपने, मेरे सामने वाली खिड़की में . त्याने गाणं सांगायचं आणि मी म्हणायचं. एकच श्रोता, त्याचाच वन्स मोअर, त्याचीच शाबासकी अशा किती मैफली रंगल्या त्याची गणती नाही. दिल्लीहून पंजाब ला कामाला गेलो, परत यायला रात्रीचे दोन वाजले. पठया मी येईपर्यंत टक्क जागा होता. 

मला बडा भाई म्हणायचा. जॉब मध्ये काही त्रास झाला की मला फोन करायचा. एकेक तास फोन चालायचा. फोन गरम होऊन कानाला चटका बसायचा पण त्याचं बोलणं थांबायचं नाही. मी त्याचं कौन्सलिंग करायचो. फोन ठेवताना म्हणायचा "थैंक्स भाई, तेरे से बात करके अच्छा लगता है" 

नंतर तो एका मल्टी नॅशनल कंपनीचा एम डी झाला, बंगलोरमध्ये. आमच्या भेटी चालूच राहिल्या. कधी बंगलोर ला गेलो की राहिलो पण त्याच्या फ्लॅट वर. पण आता आधीसारखी मैफल सजायची नाही. हळूहळू भेटीत पण तुटकता येत गेली. गळाभेट व्हायची पण त्यात पहिलेसारखी कशीश नसायची. आम्ही नंतर भेटत राहिलो पण माझ्या लक्षात पण आलं की हे भेटणं नंतरच्या काळात न भेटण्यासाठी असेल. मग काही वेळा फोन कॉल्स झाले. तोंडदेखल्या भेटी झाल्या. पण नंतर त्याचा रिस्पॉन्स येणं कमी होत गेलं. मी फोन केला तरी उचलायचा नाही किंवा रिटर्न कॉल पण यायचा नाही. 

मोठी गंमत आहे. मला काही आमच्या दोघात अनबन झालेली आठवत नाही, दोघांकडून मोठी आगळीक झालेली आठवत नाही. आठवते ती फक्त विरत गेलेली मैत्री. 

आता जवळपास पाच एक वर्षे झाली असावीत, आमचा संवाद नाही. आता पुन्हा होईल असं वाटत नाही. मला त्याचं नव्हे तर भाभी, त्याच्या मुलामुलींचं, भावाचं सगळ्यांचं नाव आठवतं.

कामाच्या धबडग्यात ते कष्ट केलेले दिवस, त्या शिळोप्याच्या गोष्टी, त्या टेरेसवर सजलेल्या मैफिली यांची कधीतरी आठवण येते. 

काल पिक्चर बघितल्यावर त्याच आठवणींची खपली निघाली ती अशी.