ज्या देशातील बहुसंख्य कर्मचारीवर्ग दोन महिने तंगड्या वर करून घरात बसले असताना परत धार्मिकतेचा पगडा असणाऱ्या सणवारांसाठी सुट्ट्या घेतो, ज्या देशातील बहुसंख्य उद्योजक आणि टॉप मॅनेजमेंट ला आपला उद्योग परत जागेवर कसा यावा यासाठी विचार करण्याची तसदी पण घ्यावी वाटत नाही, ज्या देशातील राजकीय मंडळी सामान्य जनतेचे जीवनमान सुधरवणऱ्या उद्योगांबरोबर चर्चा न करता मंदिरं उघडण्यासाठी आंदोलनं करतात, ज्या देशातील राज्याचे मुख्यमंत्री परिस्थितीतून बाहेर येण्यासाठी देवाकडे चमत्काराचा धावा करतात, ज्या देशाचे अर्थमंत्री आपल्या नाकर्तेपणामुळे ओढवलेल्या परिस्थितीला ऍक्ट ऑफ गॉड म्हणून बोळवण करतात, ज्या देशातील जनता अर्थव्यवस्थेची काळजी न करता राममंदिर झालं म्हणून उन्माद करते आणि आपला बहुसंख्य वेळ हा कुठल्या सेलेब्रिटीच्या आत्महत्या का आणि कशी झाली याची वांझोटी चर्चा करत वाया घालवते, धार्मिकतेचा पाश जगातील ज्या दोन देशाभोवती आवळला जात आहे त्यापैकी एक आपला देश आहे आणि त्याची अर्थव्यवस्था डबघाईला जाणार हे सांगण्यासाठी कुठल्या विद्वानांची गरज नाही,
या देशातील जनतेला समजलं पाहिजे की आपण जो मार्ग निवडला आहे त्याला धार्मिक नव्हे तर कार्मिकतेची गरज आहे. उत्पादकतेचा एल्गार करा नाहीतर फक्त अर्थव्यवस्था कशी डबघाईला गेली आहे याचे मेसेजेस फॉरवर्ड करण्याशिवाय तुमच्या हातात काही उरणार नाही.
