दंगल

  २७ फेब्रूवारी २००२. कच्छ एक्सप्रेस चं बुकिंग, गांधीधाम साठी. मी, मोहन चोलकर आणि कराडकर. ट्रेन साधारण संध्याकाळची. तोपर्यंत आम्हाला बातमी येउन पोहोचली, गोध्राला साबरमती एक्सप्रेस चा डबा जाळला आणि वातावरण तणावयुक्त. मी मोहनला विचारलं, cancel करू यात का?. मोहन म्हणाला "काम पण महत्वाचं आहे, जाऊ यात". मी पण विचार केला, काय होणार होऊन, उद्यापर्यंत शांत होईल. मी मान होकारार्थी डोलावली. प्रवास चालू झाला. वेगवेगळ्या बातम्या कानावर येत होत्या. पण फार काही सिरीयस वाटत नव्हतं. व्यवसायाच्या गप्पा चालू होत्या. एक एक गाव मागे चाललं होतं. अहमदाबाद आलं असावं कधीतरी रात्री. ट्रेन पण बर्याच वेळ थांबली होती, नेहमीप्रमाणे. आणि चालू पडली.

 सकाळी गांधीधाम आलं. व्यवहार सुरळीत चालू होते. कंपनीची गाडी आली होती स्टेशनवर. गेस्ट हाऊसला घेउन गेली. फ़्रेश झालो. पहिली मिटींग झाली. आणि ११ वाजता चुलत भावाचा ठाणयाहून फोन आला (त्याला माहित होतं मी गुजरात गेलो आहे ते.) म्हणाला "अरे अहमदाबाद पेटलं आहे, तु बरा आहेस का?" मी म्हणालो "इथे सगळं व्यवस्थित आहे" म्हणाला काळजी घे. दुसरं काम हातात घेतलं. एक तास गेला आणि त्यानंतर मात्र फोनची लाईनच लागली. "कुठे आहेस, कसा आहेस, कशासाठी कडमडलास तिथे, कसला राडा चालू आहे तिथे" मी प्रत्येकालाच उत्तरं देउन थकलो, "अरे इथं काहीच प्राॅब्लेम नाही आहे, काळजी घेईन" अशा वेळेस सर्वांना फारच काळजी वाटते, सहाजिकच आहे म्हणा ते. बंगलोरहून माझ्या बाॅसचा फोन आला "पहिली फ़्लाइट घे आणि मुंबईला ये" माझ्याबरोबर मोहन आणि कराडकर. आमचं संध्याकाळच्या ट्रेन चं परतीचं तिकीट होतं.

एव्हाना दडपण वाढत चाललं होतं. मोहन निवांत होता. म्हणाला "काही नाही, ट्रेननी जाऊ" त्याला आणि कराडकरांना बडोद्याला उतरायचं होतं. PSL कंपनीत सर्व कामे सुरळीत चालू होती, काहीच टेन्शन नव्हतं. सटारली होती ती या फोनमुळे. बोनीचा बंगलोरहून निर्वाणीचा फोन आला "निघालास की नाही" मी म्हणालो "ट्रेननीच येतो़" त्याची सटकली, म्हणाला "are you crazy". त्याला कसंबसं समजावलं. "Take care" म्हणताना त्याच्या शब्दातून काळजी टपकत होती हे मला फोनमधूनही जाणवलं.

घरच्यांचा फोन आला. वैभवी बोलली, "काय ठीक आहे ना" म्हणालो "हो" "ठीक आहे, ये व्यवस्थित" कूल, एकदम शांत,  आक्रस्ताळेपणा नाही, अती काळजी नाही, तिचा तो शांतपणा त्या अवस्थेत मानसिक उभारी देउन गेला. हे नेहमीच होत आलं आहे, त्यावेळेसही झालं, आणि अंतापर्यंत होत राहील. मी काहीतरी राईचा पर्वत ऊभा करायचा आणि वैभवीने त्याच्यावर शांत प्रतिक्रिया देउन, त्याला वितळवून टाकायचं.

काम आटोपलं, आणि आमची त्रयी स्टेशन वर पोहोचली. बघतो तर काय खचाखच भरली जाणारी ट्रेन रिकामी. मोजकीच माणसं. आमचं २ एसी चं तिकीट होतं, तिथे आनंदच होता. आनंद कुठला, पूर्ण डब्यावर एका अनामिक दडपण होतं. अख्ख्या डब्यात आम्ही तिघंच.  पहिल्यांदाच मी मनातून टरकलो. मोहन आणि कराडकर पण टरकले असावेत. आम्ही तिघंही धैर्य चेहर्यावर अक्षरश: गोळा करत होतो. Be brave, pretend even if you are not. Nobody can tell the difference. हे वाक्य आम्ही जगत होतो.

गाडी हलली, coach attendant आला, त्यानी गुड न्यूज़ दिली, TC नी पण दांडी मारली होती. म्हणजे पूर्ण ट्रेन मधे एकही TC नव्हता. आम्हाला सांगितले "गाडीच्या बाहेर निघून नका, दरवाजे बंद ठेवा" त्यानी पण उसनं अवसान आणलं होतं. जसाजसा अंधार पडत गेला, आमचं बोलणं मंदावत गेलं. (रात्रीच्या जेवणाचं काय केलं आठवत नाही). गाड़ी वेगवेगळ्या स्टेशनवर थांबत होती, पण प्रवाशांची देवाणघेवाण तुरळक. झोपण्याचा प्रयत्न केला. कराडकर आणि मोहन गाढ़ झोपले होते, मला त्यांचा हेवा वाटला.

झोपण्याच्या धडपडीत २;३० वाजले, आणि गाड़ी एका मोठ्या स्टेशनवर थांबली. बराच प्रयत्न करून नाव वाचलं "अहमदाबाद". प्लॅटफाॅर्मवर एक भयाण शांतता होती. अक्षरश: कुत्रसुद्धा नव्हतं. त्या नेहमी गजबजलेल्या स्टेशनवर काळ जणू थबकला होता. भारतातलं हे बिझी स्टेशन मलूल होऊन पडलं होतं. (अहमदाबादला माझी तेव्हा महिन्यात एक चक्कर व्हायची). गाडी तिथून हलली, तेव्हा विषण्णता आणि भितीचं गार्रूड माझ्या मनावर सवार झालं होतं.

सकाळी ५ वाजता बड़ोदरा आलं, मोहनचा भाऊ पोलीसच्या गाडीमधून त्यांना घ्यायला आला होता. माझी खूप इच्छा होती, त्यांनी माझ्याबरोबर मुंबईला यावं, पण तो वडोदर्याला उतरण्यावर ठाम होता. तिथे डब्यात दूसरे २-४ प्रवासी आले पण ते माझ्या बर्थपासून बरेच लांब होते. आता मी एकटाच होतो.

सकाळ झाली, तेव्हा अंकलेश्वर आलं. दोघंजण डब्यात आले. त्यांच्या डोळ्यात भिती दाटून आली होती. पाय छातीशी आवळून दोघं एकमेकासमोर बसले. माझ्याकडे बघून कसंनूसंच हसले. माझी नज़र टाळत होते. दिवस चढ़त होता आणि गाडी सुरत पार करत महाराष्ट्राच्या हद्दीत प्रवेश करती झाली. त्याबरोबर त्यतल्या एकाने मोबाईल काढून घरी फोन केला आणि रडतरडत सांगितले की ते सुखरूप आहेत. फोन बंद केल्यावर त्याने हमसाहमशी रडून घेतले. सावरल्यावर मी त्याला विचारले "काय झाले"?

ते दोघं मुस्लिम होते, मुंबईचे. अंकलेश्वरला त्यांचं गोडाऊन होतं.(कसलं ते विसरलो). दंगलखोरांनी भस्मसात केलं होतं, आगीमधे. आणि त्यांच्या मागावर होते, जिवे मारण्यासाठी. दिवसरात्रआसरा शोधत होते, पण कुणीच थारा दिला नाही. लपूनछपून ही गाडी पकडली आणि त्यांचा जीव वाचला होता.

मुंबईला पोहोचलो, माझा हात प्रेमाने दाबून ते निरोप घेऊन गेले. मी दादरला एशियाड स्टॅंडला पेपर घेतला, आणि मला जाणवलं की मी कुठल्या भयाण दिव्यातून सहीसलामत आलो आहे.

त्या विचारातच माझा बसमधे निवांत डोळा लागला माझ्या घरी पोहोचण्यासाठी.

आमची मुंबई

आज फार दिवसांनी मुंबई चे जीवन परत अनुभवले. १९९४-२००२   मुंबईला आठवड्यात २-३ वेळा यायचो. त्यात २००० पर्यंत माझा पुणे मुंबई पास होता आणी मुंबई मधे फिरण्याची मदार लोकल, रिक्षा, बस, टॅक्सी आणि पायी चालणे याच्यावर असायची. दादर, ठाणे, कांदिवली, LBS रोड, साकीनाका, मरोळ असा बेफाम संचार असायचा . त्या काळात स्टेशनच्या विविध बल्लवानी या पोटाची भूक भागवली आहे. दादर वेस्टला पंपाचा वापर करून ताक घुसळले जायचं आणि पाइपमधून वेगानी सोडले असायचं. फारच भारी दिसायचं ते दृश्य. मी आपसूकपणे खेचला जायचो त्या स्टॅालवर, आणि २-३ ग्लास रिचवूनच बाहेर पडायचो. दिवसभर काम करून थकलेला मी डेक्कनच्या पासहोल्डरच्या डब्यात लागलीच झोपून जायचो. डब्याला दोन अक्षरी नाव (बहुधा चीना) असलेला वेटर होता. तो माझ्यावर फारच लळा लावून होता. कर्जत आलं की मला उठवायचा, माझं आवडतं आॅम्लेट आणायचा आणि मग चहा. काही वर्षांपूर्वी तो रिटायर झाल्याची बातमी वाचली. उगाचच सैरभैर झालो होतो. २००० ला मी सॅंट्रो घेतली, आणि एक्सप्रेस हायवे पण चालू झाला, आणि माझं रूटीन सुटलं.

आणि आज पुन्हा तेच अनुभव जवळपास १३ वर्षानी. चांदिवलीला रिक्शा पकडली अंधेरी स्टेशनसाठी. हो! त्याच भैयाची, राज ठाकरे ज्यांची धुलाई करतात तोच भैया. मुंबईकरांचं माहिती नाही, पण मला तर ही जमात ईमानदारच भेटली आहे. आणि आमच्या पुण्याच्या मराठी रिक्शावाल्यांच्या पार्श्वभूमीवर तर फारच भारी. तोच परिचयाचा साकी विहार रोड, सीप्झ, मरोळ, आणि अंधेरी स्टेशन. आणि तीच लोकलची तिकीटाबारी. तशीच लगबग, तशीच घालमेल. फर्स्ट क्लासला लाईन नव्हती, मोह झाला होता तिकीट काढायचा. पण आवरलं, म्हंटलं आजचा दिवस तोच १३ वर्षापूर्वीचा. बॅग सांभाळत आलो प्लॅटफाॅर्मवर. मग आली मुंबईची शान, डार्लिंग, जीवनरेखा, चर्चगेट फास्ट. धक्काबुक्की, पाकिट जाण्याची चिंता, गर्दीतून लोकांची मदत घेत बॅग रॅकवर.

तोच घामाचा वास, तीन जणांच्या सीटवर बूड वाकडं करून चौथ्याचं बसणं. त्या गर्दीमधे "ते प्रेमी यूगुल'. आजूबाजूंच्या लोकांची पर्वा न करता त्यांचं एकमेकांच्या डोळ्यात बघून बोलणं. बाहूचा तट करून तिला अनाहूताचा स्पर्श होऊ नये म्हणून त्याची धडपड. दादरला लोकांच्या लोंढ्यानीच बाहेर फेकली गेलेली लोकं. आणि त्यानंतर लोकलच्या छोट्या विश्वात आलेलं रितेपण. खिडकीची जागा, आणि वेगामुळे घामेजलेल्या अंगावर आलेली वार्याची झूळूक. गॅझेटच्या जमान्यातसुद्धा महाराष्ट्र टाईम्सला चतुर्थांश  फोल्ड करून वाचणारी माणसं.

सेंट्रलला उतरलो, आणि मेनला आलो. मुंबई पोलिसबरोबर सलामी, आणि समोर माझं दुसरं प्रेम, राजधानी (पहिलं डेक्कन) . थकलेल्या शरीराला  डब्यातल्या थंड वातावरणांनं जरा हायसं वाटलं.

बरोबर ४:४० ला राजधानी हलली, आणि मी नोस्टाल्जिक होत मावळत्या सूर्याच्या साक्षीने भारताच्या आर्थिक राजधानीला निरोप देता झालो, ते राजनैतिक राजधानीला भेट देण्यासाठी.

प्रिय अमोल,

प्रिय अमोल,

सस्नेह नमस्कार!

कालच तुला भेटून आलो. तेव्हापासून तुला पत्र लिहायचे ठरवत होतो. शुक्रवारी रात्री "ती घटना" डोक्यातून जात नव्हती आणि रविवारी रात्री तू डोक्यातून जात नव्हता.

ज्या धीरोदात्तपणे तू या प्रसंगाला सामोरे गेलास त्याला शप्पथ सांगतो तोड नाही. एक वेगळ्याच प्रकारचे असीम धैर्य तू दाखवलेस याचा मला अभिमान वाटतो. गेल्या काही वर्षातील तुझे transformation  हे अक्षरश: स्तिमित करणारे आहे. एवढे आभाळ कोसळले तरी तू अचल होतास आणि मला जाणवले कि माझ्यासारखे सामान्य जीव कसे आपल्या दु:खाला कवटाळून बसतात आणि त्याचेच कौतुक करत बसतात. तुझ्या ह्या खंबीरपणापुढे मी नतमस्तक झालो आहे.

गेल्या ४-५ भेटीत मला असं जाणवतं आहे की अमोलच्या हातून काहीतरी अजोड असं घडणार आहे आणि या जाणिवेची चुणूक मला रविवारी दिसली. तुझी M.E. ची परीक्षा आहे असं आईकडून कळले, त्या परीक्षेसाठी हार्दिक शुभेच्छा. अध्यापन क्षेत्र अतिशय पवित्र आहे आणि तू तुझ्या आयुष्यात त्याला पुरेपूर न्याय देशील याबाबत मी नि:संदेह आहे.

आपल्या पंखाना शक्ती देण्याची तू गेली अनेक वर्षे प्रामाणिक प्रयत्न करतो आहेस आणि प्रयत्नांना यश येताना दिसत होते  आणि त्यातच हे अघटीत घडले. "ती घटना" हि दुर्दैवीच, पण त्या सगळ्यातून गरुड  पक्ष्याप्रमाणे तू तुझ्या जीवनरूपी अंबरात मुक्त विहार करणार आहेस याबाबत माझ्या मनात अजिबात शंका नाही.

विधात्याने तुझी हरघडी परीक्षा घेतली आहे, पण आता माझी खात्री झाली आहे कि त्यावर तू आता विजय मिळवला आहेस. अतिशय तावून सुलाखून तू आता बाहेर आला आहेस. तू आता जगाला दाखवून दे कि भट्टीत आगीचे चटके बसल्यावर सोने कसे झळाळून उठते ते!

कुसुमाग्रजांची एक कविता आहे "कोलंबसचे गर्वगीत" त्यात कोलंबस त्या खवळलेल्या समुद्राला आव्हान देतो तद्वतच तु देखील त्या जगन्नियंत्याला आव्हानच दे. त्या कवितेचं शेवटचं कडवं

चला उभारा शुभ्र शिडे ती गर्वाने वरती
कथा या खुळ्या सागराला
अनंत आमुची ध्येयासक्ती अनंत अन आशा
किनारा तुला पामराला

या संसाररूपी सागरात तुझी नौका आता पूर्ण ताकदीने सोड, फडफडणार्या शिडांना योग्य दिशा देत.

तू आता स्वयंपूर्ण आहेसच , तरी माझी कुठलीही मदत लागली तर नि:संकोच पणे बोलणे. तुझा हक्कच आहे तो!

अशीच तुझी विचारधारा सकारात्मक  भावनेनी भरलेली असू दे.

जास्त काय लिहू. शब्दच गोठले होते तिथे तुझ्याच धैर्यशील पणामुळे इतके लिहिण्याची ताकद आली.

पुन्हा एकदा तुझ्या अतुलनीय धैर्याला सलाम

राजेश

तळटीप: तुला हे बोल ऐकवून शहाणपणा दाखवणारा नतद्रष्ट मी, "ती" ला न भेटण्याची खंत आयुष्यभर बाळगून राहील

परदेशवारीच्या worries भाग ३ (शेवट)

२ ० १० चा अमेरिकेचा हा माझा पहिलाच दौरा. युनिडो IMTMA च्या delegation बरोबर गेलो होतो. एकूण २५ जण होतो. १० दिवस खूप धमाल केली. राष्ट्रीय समेलनच होते म्हणा ना. कारण delegation मध्ये पूर्ण भारतातून लोकं समाविष्ट केले होते. IMTS हे exhibition आणि काही industrial visits असा भरगच्च कार्यक्रम होता. त्या दिवसानंतर पुढचा १ आठवडा मी एकटाच अमेरिकेत फिरणार होतो. Detroit ला आमचा ग्रुप आपापल्या वाटेने जाणार होता.

मला Detroit मध्येच सेटको कंपनीच्या प्रेसिडेंट ला भेटायचे होते. (पुढे २०१२ साली या Setco शी आमचे joint venture झाले. JV कुठले majority stake विकतच घेतले आमच्या कंपनीत आणि मी धंदेवाईक नोकरदार चा परत नोकरदार झालो. बघू कसं होतंय पुढे ते!). रविवारी रात्री संजय अभ्यंकर ने मला Novi भागात crown plaza नावाच्या हॉटेल मध्ये सोडलं. सोमवारी सकाळी प्रेसिडेंट जेफ क्लार्क मला कंपनीत घेऊन गेले.  मीटिंग मस्तच झाली. मी खरं तर त्यांच्याकडे टेस्टिंग मशीन विकत घ्यायला गेलो होतो तर त्यांनी मिटींगच्या शेवटी मला म्हणाले "ते मशीन आपण नंतर बघू, let us  talk of working together in India". त्यामुळे मी थोडा हवेतच होतो. मिटिंग संपवून साधारण दुपारी ४ वाजता हॉटेल ला परत आलो . मला सोडून जेफ लगोलग Cincinnati ला गेला. दुसर्या दिवशीपासून Detroit, Charlotte, Raleigh, बोस्टन आणि शिकागो असा एक आठवडयाचा कार्यक्रम होता. सगळ्यांचे फोन नंबर मी blackberry मध्ये store करून ठेवले होते. त्यामुळे निर्धास्त होतो. 

JV ची ऑफर भारी वाटल्यामुळे मला लागलीच पुण्याला माझ्या business partners हे कळवणे क्रमप्राप्त होते. आणि हॉटेलच्या नेट रूम मध्ये मेल लिहायला बसलो. का कोण जाणे मला खूपच झोप येत होती. कशीबशी मेल लिहून संपवली आणि रूम मध्ये आलो. शर्ट काढला आणि hanger ला लटकवण्याची पण तसदी घेतली नाही. (या माझ्या सद्गुणापयी मी बायकोच्या खूप शिव्या खातो). तिथेच टेबलवर उलटा टांगला आणि झोपी गेलो. विचार केला एक ते दीड तासात उठावे आणि नंतरचा वेळ घालवावा.

जाग आली आणि जरा तिरमिरीतच उठलो. किती वाजले हे बघण्यासाठी blackberry फोन शोधत होतो. शर्ट च्या वरच्या खिशात सहसा मी ठेवतो. नाही सापडला. trouser च्या खिशात पण नव्हता. रूमचे लाईट लावले आणि रूम धुंडाळली. (साले या स्टार हॉटेलचे लाईट एवढे डीम का असतात हे मला न उलगडलेलं कोडं आहे) रूम च्या घड्याळात बघितले, रात्रीचे ८ वाजले होते. आयला फोन गेला कुठे. एव्हाना मी झोपेतून शुद्धीवर येत होतो आणि तशी मला वास्तवाची जाणीव व्हायला लागली. माझे अमेरिकेतले सगळे contacts, आणि भारतातले जवळपास ७५० नंबर फोन मध्ये stored होते. झालं, आली का पंचाईत. नेट रूम मध्ये फोन असेल असं वाटलं, नव्हे खात्रीच होती. मी तिथून उठून ४ तास होऊन गेले होते. तरी पण बघावं सापडतो का ते नाहीतर ज्याला सापडला त्याने reception ला दिलाच असेल.

नेट रूम ला बघितलं, फोन नव्हता. reception ला विचारलं, त्यांनी हि इमानेतबारे त्यांचं डेस्क धुंडाळलं आणि नकारार्थी उत्तर मिळालं. माझी सटपटली. सगळे contacts फोन मध्ये. अक्खा १ आठवडा काढायचा या अजस्त्र देशात. बरं त्या फोन मध्ये मित्राचं सीम, जे मी पुण्यात borrow केलं होतं. मला काही सुधरेनां. त्या receptionist नी हॉटेलचा maintenance बघणाऱ्या एका पंचविशीतल्या पोराला बोलावले. पीटर  त्याचे नाव. (हो इथे सिमरन ही नव्हती आणि air होस्टेस पण. सगळ्या बाब्यांचा मामला होता अगदी हॉटेल स्टाफ सकट).

तो पण म्हणाला " I checked the net room some time back and I found nothing. Normally people are honest here but you never know if some one has picked up and put it in his pocket". म्हटलं बोंबला. पीटर तसा technosavy होता. त्याने पहिले मला विचारले तुझा नंबर मीहिती आहे का? मी रूम मध्ये गेलो आणि मित्रांनी दिलेलं सीम चे पाकीट घेऊन आलो. हो त्यात नंबर होता. पीटर नी फोन लावला आणि मला ऐकवले "the number you have called is out of service". सगळा खेळ संपला होता.

पीटर ला म्हणालो "it is a costly phone, but that is not a worry, the data is dam important. and moreover my US contacts are stored there" (खरं तर तो कॉस्टली फोन आहे ही माझी मोठी worry होती. पण प्रोब्लेम मध्ये ही आपण फेकण्याचा बाणा काही सोडत नाही). तो म्हणाला "do not get panic, we will try something". त्याच्यामध्ये मला आता देवदूत दिसू लागला होता. त्यांनी त्याच्या palmtop वर चेक केलं t mobile चं जवळ outlet आहे का आणि मला सांगितले की रस्ता क्रॉस केला की twelve oaks नावाचा mall आहे तिथे t mobile चे outlet आहे ते तुला मदत करू शकतील.

मी तडक निघालो, तर पीटर नी मला विचारले "कसा जातो आहेस" मी म्हणालो "हे काय जातो कि चालत" पीटर म्हणाला "this is US, and this is motorway, you will not be able to even cross the road. I will take you there in my car" अमेरिकेचे हे एक अजब तर्कट आहे. सगळीकडे गाडीने. चालायला मागतच नाही कुणी. शहराच्या बाहेर तर हे फार प्रकर्षाने जाणवते. pedestrian साठी सोयीच कमी. अर्थात हे माझं observation.इथे मला arden गावाचा किस्सा सांगण्याची इच्छा होत आहे पण ते नंतर कधीतरी. (युरोप मध्ये याच्या अगदी उलट. पहिले पायी जाणार्यांसाठी सोयी मग ते कुठेही असो) .

पीटर मला mall ला घेऊन गेला आणि म्हणाला "रश, दुकान ९ वाजता बंद होणार आहे". त्या अवाढव्य mall मध्ये मी प्रवेश करता झालो. आणि ते tmobile चे outlet ५ मिनिटात सापडले. मी त्यांना सांगितले की काय झाले. सेल्समन माझ्याशी अगम्य अशा इंग्लिश मध्ये काही तरी विचारू लागला. (युरोप मध्ये इंग्लिश बोलतच नाहीत आणि इथे बोलतात तर आपल्याला कळत नाही. त्यातल्या त्यात ह्या मिशिगन स्टेट मधील लोकांचे इंग्लिश तर भयानक फास्ट. north कॅरोलिना मध्ये आपल्याला कळेल असा स्पीड). मी त्याला म्हणालो "जर दमाने घे, आधीच माझी तंतरली आहे तू अजून घाबरवू नको." पण मला असं जाणवलं कि तो मला मनापासून मदत करतो आहे.

T Mobile वाल्यांनी तो माझा नंबर चेक केला आणि पाचच मिनिटात एक दुसरे सीम कार्ड दिले आणि म्हणाला "ya this is your new sim". मी अविश्वासाने त्याला म्हणालो "of the same number" तो वदला "of course". मला काही document नाही मागितले, identity proof, नाही कि पासपोर्ट नाही. मी विचारले कि "पैसे किती झाले" तर तो शांतपणे म्हणाला "काही नाही फुकट". आता कुठलीही गोष्ट फुकट मिळाली कि आपला आनंद कसा अवर्णनीय असतो. मी आभार मानतच निघायच्या तयारीत होतो.

मंद बुद्धीचा मी, आता ते सीम कार्ड कुठे घालणार  होतो (नका निरनिराळे तर्क लढवू. साधं सरळ वाक्य आहे हे). मी परत सेल्समन कडे माझा गरीब चेहरा केला, त्यानी ताडलं, म्हणाला "instrument" त्यानी माझी एकूणच वागणूक बघता एक ५० dollars चा नोकिया दाखवला. माझ्या चेहऱ्यावर प्रश्न दिसतच होता "हा पण फुकट का" तो बघूनच सेल्समन आधीच शहाणा झाला आणि म्हणाला "५० dollars". मी म्हणालो "दे बाबा" तेव्हढ्यात त्याला बहुधा माझी कीव आली असावी. "take this phone. it costs $ 20 in the scheme. Take out existing sim and throw it off and insert your sim" त्यांनीच माझं सीम घेतलं, फोन मध्ये टाकलं आणि म्हणाला " ya now this ready to use" मी धन्य झालो. एखादा प्रोब्लेम एवढ्या चुटकी सरशी सुटू शकतो ह्याची मला जाणीवच नव्हती. त्याचे  मी मनापासून आभार मानले आणि खुशीतच निघालो. (२० डॉलर्स दिले बरं का!)

बाहेर पीटर वाट बघत होता. मी १५ मिनिटात परत आलो होतो. त्याच्यामुळे माझा फोन अर्ध्या तासात परत चालू झाला होता. मला घेऊन त्याने परत हॉटेल ला सोडले. पीटर ची बहुधा duty संपली होती आणि त्याने फक्त माझ्यासाठी वेळ काढला होता. मी त्याचेही मनापासून आभार मानले.

रात्रीचे थोडे खाल्ले आणि रूम मध्ये येउन विचार करू लागलो कि laptop मधून मेल बॉक्स मधून US चे contacts काढावेत आणि बाकी मग भारतात गेल्यावर बघू. माझी anxiety बरीच कमी झाली होती. विचारांची जुळवाजुळव करतच मी झोपी गेलो.


अचानक मला रात्री कधीतरी जाग आली. मी उठून बसलो. रात्रीचे ३ वाजले होते. सहसा मी हॉटेल मध्ये झोपताना बाथरूमचा लाईट चालू ठेवतो. बाथरूम चा दरवाजा थोडासा उघडा होता आणि त्यातून प्रकाशाची एक तिरीप मी ज्या टेबलवर दुपारी शर्ट टांगला होता त्याच्या खाली जमिनीवरच्या कोपऱ्यात येत होती. थोडेसे आळोखेपिळोखे देताना अचानक माझी नजर त्या टेबलाच्या खालच्या कोपऱ्यावर गेली. आणि काय सांगू तुम्हाला… माझा blackberry फोन तिथे शांतपणे विसावला होता.

पूर्ण अविश्वासाने मी तो फोन हातात घेतला आणि मी स्वप्न तर बघत नाही आहे हे चाचपून बघितले. आणि सगळा sequence माझ्या लक्षात आला. मी नेट  रूम मधून आलो. झोपेतच शर्ट टेबलवरच्या bag वर उलटा टांगला. हे करतानाच फोन जमिनीवर शर्टच्या खिशातून पडला. खाली कार्पेट असल्यामुळे (आणि मी झोपेत) मला आवाज आला नाही. पडण्याच्या धक्क्यामुळे सीम कार्डने मान टाकली होती. (insert sim card मेसेज अजूनही झळकत होता). एखादी गोष्ट सापडली नाही की धांदल करण्याच्या सवयी मुळे पुढचा उपद्व्याप झाला होता. रात्री त्या अवस्थेत (म्हणजे मनाच्या अवस्थेत), मला नाच करावासा वाटत होता. पण आवरले आणि शांत मनाने झोपी गेलो.

पुढील दौरा व्यवस्थित पार पडला हे सांगणे न लागे.

त्या दिवसापासून मी हॉटेल मध्ये फोन सुरक्षित असा ठेवतो……… आणि शर्ट मात्र तसाच टेबलवर किंवा खुर्चीवर उलटा टांगलेला असतो.

(समाप्त)