२ ० १० चा अमेरिकेचा हा माझा पहिलाच दौरा. युनिडो IMTMA च्या delegation बरोबर गेलो होतो. एकूण २५ जण होतो. १० दिवस खूप धमाल केली. राष्ट्रीय समेलनच होते म्हणा ना. कारण delegation मध्ये पूर्ण भारतातून लोकं समाविष्ट केले होते. IMTS हे exhibition आणि काही industrial visits असा भरगच्च कार्यक्रम होता. त्या दिवसानंतर पुढचा १ आठवडा मी एकटाच अमेरिकेत फिरणार होतो. Detroit ला आमचा ग्रुप आपापल्या वाटेने जाणार होता.
मला Detroit मध्येच सेटको कंपनीच्या प्रेसिडेंट ला भेटायचे होते. (पुढे २०१२ साली या Setco शी आमचे joint venture झाले. JV कुठले majority stake विकतच घेतले आमच्या कंपनीत आणि मी धंदेवाईक नोकरदार चा परत नोकरदार झालो. बघू कसं होतंय पुढे ते!). रविवारी रात्री संजय अभ्यंकर ने मला Novi भागात crown plaza नावाच्या हॉटेल मध्ये सोडलं. सोमवारी सकाळी प्रेसिडेंट जेफ क्लार्क मला कंपनीत घेऊन गेले. मीटिंग मस्तच झाली. मी खरं तर त्यांच्याकडे टेस्टिंग मशीन विकत घ्यायला गेलो होतो तर त्यांनी मिटींगच्या शेवटी मला म्हणाले "ते मशीन आपण नंतर बघू, let us talk of working together in India". त्यामुळे मी थोडा हवेतच होतो. मिटिंग संपवून साधारण दुपारी ४ वाजता हॉटेल ला परत आलो . मला सोडून जेफ लगोलग Cincinnati ला गेला. दुसर्या दिवशीपासून Detroit, Charlotte, Raleigh, बोस्टन आणि शिकागो असा एक आठवडयाचा कार्यक्रम होता. सगळ्यांचे फोन नंबर मी blackberry मध्ये store करून ठेवले होते. त्यामुळे निर्धास्त होतो.
JV ची ऑफर भारी वाटल्यामुळे मला लागलीच पुण्याला माझ्या business partners हे कळवणे क्रमप्राप्त होते. आणि हॉटेलच्या नेट रूम मध्ये मेल लिहायला बसलो. का कोण जाणे मला खूपच झोप येत होती. कशीबशी मेल लिहून संपवली आणि रूम मध्ये आलो. शर्ट काढला आणि hanger ला लटकवण्याची पण तसदी घेतली नाही. (या माझ्या सद्गुणापयी मी बायकोच्या खूप शिव्या खातो). तिथेच टेबलवर उलटा टांगला आणि झोपी गेलो. विचार केला एक ते दीड तासात उठावे आणि नंतरचा वेळ घालवावा.
जाग आली आणि जरा तिरमिरीतच उठलो. किती वाजले हे बघण्यासाठी blackberry फोन शोधत होतो. शर्ट च्या वरच्या खिशात सहसा मी ठेवतो. नाही सापडला. trouser च्या खिशात पण नव्हता. रूमचे लाईट लावले आणि रूम धुंडाळली. (साले या स्टार हॉटेलचे लाईट एवढे डीम का असतात हे मला न उलगडलेलं कोडं आहे) रूम च्या घड्याळात बघितले, रात्रीचे ८ वाजले होते. आयला फोन गेला कुठे. एव्हाना मी झोपेतून शुद्धीवर येत होतो आणि तशी मला वास्तवाची जाणीव व्हायला लागली. माझे अमेरिकेतले सगळे contacts, आणि भारतातले जवळपास ७५० नंबर फोन मध्ये stored होते. झालं, आली का पंचाईत. नेट रूम मध्ये फोन असेल असं वाटलं, नव्हे खात्रीच होती. मी तिथून उठून ४ तास होऊन गेले होते. तरी पण बघावं सापडतो का ते नाहीतर ज्याला सापडला त्याने reception ला दिलाच असेल.
नेट रूम ला बघितलं, फोन नव्हता. reception ला विचारलं, त्यांनी हि इमानेतबारे त्यांचं डेस्क धुंडाळलं आणि नकारार्थी उत्तर मिळालं. माझी सटपटली. सगळे contacts फोन मध्ये. अक्खा १ आठवडा काढायचा या अजस्त्र देशात. बरं त्या फोन मध्ये मित्राचं सीम, जे मी पुण्यात borrow केलं होतं. मला काही सुधरेनां. त्या receptionist नी हॉटेलचा maintenance बघणाऱ्या एका पंचविशीतल्या पोराला बोलावले. पीटर त्याचे नाव. (हो इथे सिमरन ही नव्हती आणि air होस्टेस पण. सगळ्या बाब्यांचा मामला होता अगदी हॉटेल स्टाफ सकट).
तो पण म्हणाला " I checked the net room some time back and I found nothing. Normally people are honest here but you never know if some one has picked up and put it in his pocket". म्हटलं बोंबला. पीटर तसा technosavy होता. त्याने पहिले मला विचारले तुझा नंबर मीहिती आहे का? मी रूम मध्ये गेलो आणि मित्रांनी दिलेलं सीम चे पाकीट घेऊन आलो. हो त्यात नंबर होता. पीटर नी फोन लावला आणि मला ऐकवले "the number you have called is out of service". सगळा खेळ संपला होता.
पीटर ला म्हणालो "it is a costly phone, but that is not a worry, the data is dam important. and moreover my US contacts are stored there" (खरं तर तो कॉस्टली फोन आहे ही माझी मोठी worry होती. पण प्रोब्लेम मध्ये ही आपण फेकण्याचा बाणा काही सोडत नाही). तो म्हणाला "do not get panic, we will try something". त्याच्यामध्ये मला आता देवदूत दिसू लागला होता. त्यांनी त्याच्या palmtop वर चेक केलं t mobile चं जवळ outlet आहे का आणि मला सांगितले की रस्ता क्रॉस केला की twelve oaks नावाचा mall आहे तिथे t mobile चे outlet आहे ते तुला मदत करू शकतील.
मी तडक निघालो, तर पीटर नी मला विचारले "कसा जातो आहेस" मी म्हणालो "हे काय जातो कि चालत" पीटर म्हणाला "this is US, and this is motorway, you will not be able to even cross the road. I will take you there in my car" अमेरिकेचे हे एक अजब तर्कट आहे. सगळीकडे गाडीने. चालायला मागतच नाही कुणी. शहराच्या बाहेर तर हे फार प्रकर्षाने जाणवते. pedestrian साठी सोयीच कमी. अर्थात हे माझं observation.इथे मला arden गावाचा किस्सा सांगण्याची इच्छा होत आहे पण ते नंतर कधीतरी. (युरोप मध्ये याच्या अगदी उलट. पहिले पायी जाणार्यांसाठी सोयी मग ते कुठेही असो) .
पीटर मला mall ला घेऊन गेला आणि म्हणाला "रश, दुकान ९ वाजता बंद होणार आहे". त्या अवाढव्य mall मध्ये मी प्रवेश करता झालो. आणि ते tmobile चे outlet ५ मिनिटात सापडले. मी त्यांना सांगितले की काय झाले. सेल्समन माझ्याशी अगम्य अशा इंग्लिश मध्ये काही तरी विचारू लागला. (युरोप मध्ये इंग्लिश बोलतच नाहीत आणि इथे बोलतात तर आपल्याला कळत नाही. त्यातल्या त्यात ह्या मिशिगन स्टेट मधील लोकांचे इंग्लिश तर भयानक फास्ट. north कॅरोलिना मध्ये आपल्याला कळेल असा स्पीड). मी त्याला म्हणालो "जर दमाने घे, आधीच माझी तंतरली आहे तू अजून घाबरवू नको." पण मला असं जाणवलं कि तो मला मनापासून मदत करतो आहे.
T Mobile वाल्यांनी तो माझा नंबर चेक केला आणि पाचच मिनिटात एक दुसरे सीम कार्ड दिले आणि म्हणाला "ya this is your new sim". मी अविश्वासाने त्याला म्हणालो "of the same number" तो वदला "of course". मला काही document नाही मागितले, identity proof, नाही कि पासपोर्ट नाही. मी विचारले कि "पैसे किती झाले" तर तो शांतपणे म्हणाला "काही नाही फुकट". आता कुठलीही गोष्ट फुकट मिळाली कि आपला आनंद कसा अवर्णनीय असतो. मी आभार मानतच निघायच्या तयारीत होतो.
मंद बुद्धीचा मी, आता ते सीम कार्ड कुठे घालणार होतो (नका निरनिराळे तर्क लढवू. साधं सरळ वाक्य आहे हे). मी परत सेल्समन कडे माझा गरीब चेहरा केला, त्यानी ताडलं, म्हणाला "instrument" त्यानी माझी एकूणच वागणूक बघता एक ५० dollars चा नोकिया दाखवला. माझ्या चेहऱ्यावर प्रश्न दिसतच होता "हा पण फुकट का" तो बघूनच सेल्समन आधीच शहाणा झाला आणि म्हणाला "५० dollars". मी म्हणालो "दे बाबा" तेव्हढ्यात त्याला बहुधा माझी कीव आली असावी. "take this phone. it costs $ 20 in the scheme. Take out existing sim and throw it off and insert your sim" त्यांनीच माझं सीम घेतलं, फोन मध्ये टाकलं आणि म्हणाला " ya now this ready to use" मी धन्य झालो. एखादा प्रोब्लेम एवढ्या चुटकी सरशी सुटू शकतो ह्याची मला जाणीवच नव्हती. त्याचे मी मनापासून आभार मानले आणि खुशीतच निघालो. (२० डॉलर्स दिले बरं का!)
बाहेर पीटर वाट बघत होता. मी १५ मिनिटात परत आलो होतो. त्याच्यामुळे माझा फोन अर्ध्या तासात परत चालू झाला होता. मला घेऊन त्याने परत हॉटेल ला सोडले. पीटर ची बहुधा duty संपली होती आणि त्याने फक्त माझ्यासाठी वेळ काढला होता. मी त्याचेही मनापासून आभार मानले.
रात्रीचे थोडे खाल्ले आणि रूम मध्ये येउन विचार करू लागलो कि laptop मधून मेल बॉक्स मधून US चे contacts काढावेत आणि बाकी मग भारतात गेल्यावर बघू. माझी anxiety बरीच कमी झाली होती. विचारांची जुळवाजुळव करतच मी झोपी गेलो.
अचानक मला रात्री कधीतरी जाग आली. मी उठून बसलो. रात्रीचे ३ वाजले होते. सहसा मी हॉटेल मध्ये झोपताना बाथरूमचा लाईट चालू ठेवतो. बाथरूम चा दरवाजा थोडासा उघडा होता आणि त्यातून प्रकाशाची एक तिरीप मी ज्या टेबलवर दुपारी शर्ट टांगला होता त्याच्या खाली जमिनीवरच्या कोपऱ्यात येत होती. थोडेसे आळोखेपिळोखे देताना अचानक माझी नजर त्या टेबलाच्या खालच्या कोपऱ्यावर गेली. आणि काय सांगू तुम्हाला… माझा blackberry फोन तिथे शांतपणे विसावला होता.
पूर्ण अविश्वासाने मी तो फोन हातात घेतला आणि मी स्वप्न तर बघत नाही आहे हे चाचपून बघितले. आणि सगळा sequence माझ्या लक्षात आला. मी नेट रूम मधून आलो. झोपेतच शर्ट टेबलवरच्या bag वर उलटा टांगला. हे करतानाच फोन जमिनीवर शर्टच्या खिशातून पडला. खाली कार्पेट असल्यामुळे (आणि मी झोपेत) मला आवाज आला नाही. पडण्याच्या धक्क्यामुळे सीम कार्डने मान टाकली होती. (insert sim card मेसेज अजूनही झळकत होता). एखादी गोष्ट सापडली नाही की धांदल करण्याच्या सवयी मुळे पुढचा उपद्व्याप झाला होता. रात्री त्या अवस्थेत (म्हणजे मनाच्या अवस्थेत), मला नाच करावासा वाटत होता. पण आवरले आणि शांत मनाने झोपी गेलो.
पुढील दौरा व्यवस्थित पार पडला हे सांगणे न लागे.
त्या दिवसापासून मी हॉटेल मध्ये फोन सुरक्षित असा ठेवतो……… आणि शर्ट मात्र तसाच टेबलवर किंवा खुर्चीवर उलटा टांगलेला असतो.
(समाप्त)
मला Detroit मध्येच सेटको कंपनीच्या प्रेसिडेंट ला भेटायचे होते. (पुढे २०१२ साली या Setco शी आमचे joint venture झाले. JV कुठले majority stake विकतच घेतले आमच्या कंपनीत आणि मी धंदेवाईक नोकरदार चा परत नोकरदार झालो. बघू कसं होतंय पुढे ते!). रविवारी रात्री संजय अभ्यंकर ने मला Novi भागात crown plaza नावाच्या हॉटेल मध्ये सोडलं. सोमवारी सकाळी प्रेसिडेंट जेफ क्लार्क मला कंपनीत घेऊन गेले. मीटिंग मस्तच झाली. मी खरं तर त्यांच्याकडे टेस्टिंग मशीन विकत घ्यायला गेलो होतो तर त्यांनी मिटींगच्या शेवटी मला म्हणाले "ते मशीन आपण नंतर बघू, let us talk of working together in India". त्यामुळे मी थोडा हवेतच होतो. मिटिंग संपवून साधारण दुपारी ४ वाजता हॉटेल ला परत आलो . मला सोडून जेफ लगोलग Cincinnati ला गेला. दुसर्या दिवशीपासून Detroit, Charlotte, Raleigh, बोस्टन आणि शिकागो असा एक आठवडयाचा कार्यक्रम होता. सगळ्यांचे फोन नंबर मी blackberry मध्ये store करून ठेवले होते. त्यामुळे निर्धास्त होतो.
JV ची ऑफर भारी वाटल्यामुळे मला लागलीच पुण्याला माझ्या business partners हे कळवणे क्रमप्राप्त होते. आणि हॉटेलच्या नेट रूम मध्ये मेल लिहायला बसलो. का कोण जाणे मला खूपच झोप येत होती. कशीबशी मेल लिहून संपवली आणि रूम मध्ये आलो. शर्ट काढला आणि hanger ला लटकवण्याची पण तसदी घेतली नाही. (या माझ्या सद्गुणापयी मी बायकोच्या खूप शिव्या खातो). तिथेच टेबलवर उलटा टांगला आणि झोपी गेलो. विचार केला एक ते दीड तासात उठावे आणि नंतरचा वेळ घालवावा.
जाग आली आणि जरा तिरमिरीतच उठलो. किती वाजले हे बघण्यासाठी blackberry फोन शोधत होतो. शर्ट च्या वरच्या खिशात सहसा मी ठेवतो. नाही सापडला. trouser च्या खिशात पण नव्हता. रूमचे लाईट लावले आणि रूम धुंडाळली. (साले या स्टार हॉटेलचे लाईट एवढे डीम का असतात हे मला न उलगडलेलं कोडं आहे) रूम च्या घड्याळात बघितले, रात्रीचे ८ वाजले होते. आयला फोन गेला कुठे. एव्हाना मी झोपेतून शुद्धीवर येत होतो आणि तशी मला वास्तवाची जाणीव व्हायला लागली. माझे अमेरिकेतले सगळे contacts, आणि भारतातले जवळपास ७५० नंबर फोन मध्ये stored होते. झालं, आली का पंचाईत. नेट रूम मध्ये फोन असेल असं वाटलं, नव्हे खात्रीच होती. मी तिथून उठून ४ तास होऊन गेले होते. तरी पण बघावं सापडतो का ते नाहीतर ज्याला सापडला त्याने reception ला दिलाच असेल.
नेट रूम ला बघितलं, फोन नव्हता. reception ला विचारलं, त्यांनी हि इमानेतबारे त्यांचं डेस्क धुंडाळलं आणि नकारार्थी उत्तर मिळालं. माझी सटपटली. सगळे contacts फोन मध्ये. अक्खा १ आठवडा काढायचा या अजस्त्र देशात. बरं त्या फोन मध्ये मित्राचं सीम, जे मी पुण्यात borrow केलं होतं. मला काही सुधरेनां. त्या receptionist नी हॉटेलचा maintenance बघणाऱ्या एका पंचविशीतल्या पोराला बोलावले. पीटर त्याचे नाव. (हो इथे सिमरन ही नव्हती आणि air होस्टेस पण. सगळ्या बाब्यांचा मामला होता अगदी हॉटेल स्टाफ सकट).
तो पण म्हणाला " I checked the net room some time back and I found nothing. Normally people are honest here but you never know if some one has picked up and put it in his pocket". म्हटलं बोंबला. पीटर तसा technosavy होता. त्याने पहिले मला विचारले तुझा नंबर मीहिती आहे का? मी रूम मध्ये गेलो आणि मित्रांनी दिलेलं सीम चे पाकीट घेऊन आलो. हो त्यात नंबर होता. पीटर नी फोन लावला आणि मला ऐकवले "the number you have called is out of service". सगळा खेळ संपला होता.
पीटर ला म्हणालो "it is a costly phone, but that is not a worry, the data is dam important. and moreover my US contacts are stored there" (खरं तर तो कॉस्टली फोन आहे ही माझी मोठी worry होती. पण प्रोब्लेम मध्ये ही आपण फेकण्याचा बाणा काही सोडत नाही). तो म्हणाला "do not get panic, we will try something". त्याच्यामध्ये मला आता देवदूत दिसू लागला होता. त्यांनी त्याच्या palmtop वर चेक केलं t mobile चं जवळ outlet आहे का आणि मला सांगितले की रस्ता क्रॉस केला की twelve oaks नावाचा mall आहे तिथे t mobile चे outlet आहे ते तुला मदत करू शकतील.
मी तडक निघालो, तर पीटर नी मला विचारले "कसा जातो आहेस" मी म्हणालो "हे काय जातो कि चालत" पीटर म्हणाला "this is US, and this is motorway, you will not be able to even cross the road. I will take you there in my car" अमेरिकेचे हे एक अजब तर्कट आहे. सगळीकडे गाडीने. चालायला मागतच नाही कुणी. शहराच्या बाहेर तर हे फार प्रकर्षाने जाणवते. pedestrian साठी सोयीच कमी. अर्थात हे माझं observation.इथे मला arden गावाचा किस्सा सांगण्याची इच्छा होत आहे पण ते नंतर कधीतरी. (युरोप मध्ये याच्या अगदी उलट. पहिले पायी जाणार्यांसाठी सोयी मग ते कुठेही असो) .
पीटर मला mall ला घेऊन गेला आणि म्हणाला "रश, दुकान ९ वाजता बंद होणार आहे". त्या अवाढव्य mall मध्ये मी प्रवेश करता झालो. आणि ते tmobile चे outlet ५ मिनिटात सापडले. मी त्यांना सांगितले की काय झाले. सेल्समन माझ्याशी अगम्य अशा इंग्लिश मध्ये काही तरी विचारू लागला. (युरोप मध्ये इंग्लिश बोलतच नाहीत आणि इथे बोलतात तर आपल्याला कळत नाही. त्यातल्या त्यात ह्या मिशिगन स्टेट मधील लोकांचे इंग्लिश तर भयानक फास्ट. north कॅरोलिना मध्ये आपल्याला कळेल असा स्पीड). मी त्याला म्हणालो "जर दमाने घे, आधीच माझी तंतरली आहे तू अजून घाबरवू नको." पण मला असं जाणवलं कि तो मला मनापासून मदत करतो आहे.
T Mobile वाल्यांनी तो माझा नंबर चेक केला आणि पाचच मिनिटात एक दुसरे सीम कार्ड दिले आणि म्हणाला "ya this is your new sim". मी अविश्वासाने त्याला म्हणालो "of the same number" तो वदला "of course". मला काही document नाही मागितले, identity proof, नाही कि पासपोर्ट नाही. मी विचारले कि "पैसे किती झाले" तर तो शांतपणे म्हणाला "काही नाही फुकट". आता कुठलीही गोष्ट फुकट मिळाली कि आपला आनंद कसा अवर्णनीय असतो. मी आभार मानतच निघायच्या तयारीत होतो.
मंद बुद्धीचा मी, आता ते सीम कार्ड कुठे घालणार होतो (नका निरनिराळे तर्क लढवू. साधं सरळ वाक्य आहे हे). मी परत सेल्समन कडे माझा गरीब चेहरा केला, त्यानी ताडलं, म्हणाला "instrument" त्यानी माझी एकूणच वागणूक बघता एक ५० dollars चा नोकिया दाखवला. माझ्या चेहऱ्यावर प्रश्न दिसतच होता "हा पण फुकट का" तो बघूनच सेल्समन आधीच शहाणा झाला आणि म्हणाला "५० dollars". मी म्हणालो "दे बाबा" तेव्हढ्यात त्याला बहुधा माझी कीव आली असावी. "take this phone. it costs $ 20 in the scheme. Take out existing sim and throw it off and insert your sim" त्यांनीच माझं सीम घेतलं, फोन मध्ये टाकलं आणि म्हणाला " ya now this ready to use" मी धन्य झालो. एखादा प्रोब्लेम एवढ्या चुटकी सरशी सुटू शकतो ह्याची मला जाणीवच नव्हती. त्याचे मी मनापासून आभार मानले आणि खुशीतच निघालो. (२० डॉलर्स दिले बरं का!)
बाहेर पीटर वाट बघत होता. मी १५ मिनिटात परत आलो होतो. त्याच्यामुळे माझा फोन अर्ध्या तासात परत चालू झाला होता. मला घेऊन त्याने परत हॉटेल ला सोडले. पीटर ची बहुधा duty संपली होती आणि त्याने फक्त माझ्यासाठी वेळ काढला होता. मी त्याचेही मनापासून आभार मानले.
रात्रीचे थोडे खाल्ले आणि रूम मध्ये येउन विचार करू लागलो कि laptop मधून मेल बॉक्स मधून US चे contacts काढावेत आणि बाकी मग भारतात गेल्यावर बघू. माझी anxiety बरीच कमी झाली होती. विचारांची जुळवाजुळव करतच मी झोपी गेलो.
अचानक मला रात्री कधीतरी जाग आली. मी उठून बसलो. रात्रीचे ३ वाजले होते. सहसा मी हॉटेल मध्ये झोपताना बाथरूमचा लाईट चालू ठेवतो. बाथरूम चा दरवाजा थोडासा उघडा होता आणि त्यातून प्रकाशाची एक तिरीप मी ज्या टेबलवर दुपारी शर्ट टांगला होता त्याच्या खाली जमिनीवरच्या कोपऱ्यात येत होती. थोडेसे आळोखेपिळोखे देताना अचानक माझी नजर त्या टेबलाच्या खालच्या कोपऱ्यावर गेली. आणि काय सांगू तुम्हाला… माझा blackberry फोन तिथे शांतपणे विसावला होता.
पूर्ण अविश्वासाने मी तो फोन हातात घेतला आणि मी स्वप्न तर बघत नाही आहे हे चाचपून बघितले. आणि सगळा sequence माझ्या लक्षात आला. मी नेट रूम मधून आलो. झोपेतच शर्ट टेबलवरच्या bag वर उलटा टांगला. हे करतानाच फोन जमिनीवर शर्टच्या खिशातून पडला. खाली कार्पेट असल्यामुळे (आणि मी झोपेत) मला आवाज आला नाही. पडण्याच्या धक्क्यामुळे सीम कार्डने मान टाकली होती. (insert sim card मेसेज अजूनही झळकत होता). एखादी गोष्ट सापडली नाही की धांदल करण्याच्या सवयी मुळे पुढचा उपद्व्याप झाला होता. रात्री त्या अवस्थेत (म्हणजे मनाच्या अवस्थेत), मला नाच करावासा वाटत होता. पण आवरले आणि शांत मनाने झोपी गेलो.
पुढील दौरा व्यवस्थित पार पडला हे सांगणे न लागे.
त्या दिवसापासून मी हॉटेल मध्ये फोन सुरक्षित असा ठेवतो……… आणि शर्ट मात्र तसाच टेबलवर किंवा खुर्चीवर उलटा टांगलेला असतो.
(समाप्त)
No comments:
Post a Comment