२००९ चा दौरा इटलीचा. मिलान मध्ये रहात होतो. एका exhibition साठी गेलो होतो. ३ दिवस exhibition बघून चौथ्या दिवशी Frankfurt ला सकाळी जाऊन रात्री मिलानला परत येण्याचा प्लान होता .
३ दिवस exhibition मध्ये तंगडतोड करून पायाचे तुकडे झाले होते. त्या दिवशी मला पुण्याचेच एक गडगंज श्रीमंत असे industrialist भेटले होते. त्याचं नाव आपण देसाई ठेऊ. आमची कंपनी त्यांचा एक महत्वाचा कस्टमर आहे. मला म्हणाले संध्याकाळी फिरू, कॅथेड्रल पाहू, एकत्रच डिनर करू आणि मग आपापल्या हॉटेल ला जाऊ. ठरल्याप्रमाणे संध्याकाळी आम्ही भेटलो. भव्य असे कॅथेड्रल बघितले. थोडी स्ट्रीट शॉपिंग केली. दिवसभराचे फिरणे आणि हा संध्याकाळचा व्यायाम, पाय अगदी दुखून आले होते. भूक पण जबरी लागली होती. देसाई साहेबांचे निमंत्रण होते जेवणाचे. विचार केला नेतील साहेब एखाद्या हॉटेलमध्ये पिझ्झा खायला.
मिलान मध्ये हॉटेलच्या बाहेरच मेनू कार्ड लिहिलेले होते. आम्ही त्याच्या समोर उभे राहायचो आणि साहेब वाचायचे. पिझ्झाचा रेट बघायचे आणि म्हणायचे जरा बघू अजून एका ठिकाणी. पुढच्या हॉटेल मध्ये परत तीच कथा. बरं रेट मध्ये काही असा जमीन अस्मानाचा फरक नव्हता. पिझ्झा साधारण ६.५० युरो ते १० युरो ला मिळत होता. तरी पण साहेबांचे काही "अजून एक हॉटेल बघू" काही संपेचना. माझा एका महिन्याचा पगार त्यांची एका दिवसाची कमाई होती. मला काही सुधरेना. पाय ओरडायला लागले होते आणि पोट तर कळवळून रडत होतं पण देसाई ना काही माझी दया येत नव्हती. शेवटी मीच म्हणालो " सर आता इथे खाऊ, मला सकाळी लवकर जायचे आहे विमानतळावर" असे म्हणता म्हणता मी खुर्चीत बसकण च मारली आणि मेनू कार्ड चाळू लागलो. आता देसाई ना काही इलाजच नव्हता. पटापट order दिली. ज्या देशातला पदार्थ हा त्या देशातच खाणे एक वेगळाच आनंद असतो. Italian पिझ्झा एक भारीच प्रकार आहे आणि तो इटली त खाणे हा एक भारीच अनुभव आहे. असो, बिल आले. सुरुवातीचा अनुभव घेता मीच पाकिटात हात घातला (म्हणजे तसे दाखवले) देसाई म्हणाले "राहू द्या, राहू द्या मी तुम्हाला निमंत्रण दिले" हे म्हणताना त्यांचा चेहरा कसनुसाच झाला होता. मी मात्र शपथ खाल्ली देसाई च निमंत्रण परत घ्यायचं नाही.
दुसर्या दिवशी सकाळी Frankfurt चं विमान सकाळी ७ ला होतं म्हणजे मला ६ ला पोहोचणे आवश्यक होते. मिलान च्या लीनेट विमानतळावर जायला १ तास लागत होता. सकाळीच माझा हॉटेल च्या manager शी प्रेमळ संवाद झाला होता. तो असा कि "तुला taxi ने जायचं असेल तर ६० युरो पडतील" असं म्हणाल्याबरोबर माझ्यातला अंकगणित तज्ञ जागृत झाला. म्हणजे रु ३३०० फक्त. "आणि बसनी जायचे असेल तर १ युरो. बस stop पर्यंत taxi चे ५ युरो" म्हणजे रु ३३० फक्त. (रु ३३०० ला फक्त एक पद्धत म्हणून लिहिले). मला नाही वाटत मी कुठला option घेतला हे वेगळं सांगावं.
सकाळी ४:३० ला taxi येणार होती. ४:४५ ला बस stop. ५:०५ ची पहिली बस, ५:५० ला airport असा भरगच्च कार्यक्रम होता. देसाई कृपेमुळे हॉटेलवर पोहोचायला रात्रीचे ९:३० वाजले होते आणि पाय पण वाजले होते. सकाळचा ३:३० चा अलार्म लावला . झोपलो पण सकाळच्या टेन्शन मुळे झोप अशी अधांतरीच होती. २:३० वाजता जाग आली. तेव्हा फेसबुक प्रकरण नव्हते म्हणून बुक वाचत बसलो.
४:२५ ला बरोबर टॅक्सी आली आणि सुमसाम रस्त्यावरून १५ मिनीटात बस स्टाॅपला आणून सोडलं . विचार करा नवीन रस्ता, नवीन गाव, नवीन देश आणि सकाळची पावणेपाच ची वेळ आणि मी एकटा. सगळा अंधार , फक्त रस्त्यावरचे लाईट चालू. शप्पथ सांगतो, सटारली होती. बरं बस स्टॅाप पण बरोबर आहे कि नाही माहिती नाही. हॉटेल manager नि टॅक्सी ड्रायव्हर ला परस्पर सांगितले होते. आणी अशा विचारात असतानाच इमारतीच्या एका पिलर मागून दोघं विचित्र माणसे बाहेर आली. पूर्ण drug addict. पिंजारलेले केस, स्लीव लेस शर्ट, अंगावर भरपूर tatoo. आणी ते माझ्याच दिशेने येऊ लागले. थोडं अंतर ठेवून माझ्याकडे बघत हातवारे करत काही तरी italian भाषेत बोलत होते. मी पासपोर्ट, पैसे चाचपून बघितले आणि त्यांच्याकडे लक्ष न देता स्तब्ध उभा होतो. (एकदा नगर ला सीन बघितला होता रात्री १२ वाजता एक गावाकडचा माणूस मध्ये उभा होता आणि दोन कुत्रे त्याच्यावर बेफाम भुंकत होते. मला तेच
आठवत होतं )
अशा गर्भगळीत अवस्थेत असतानाच ती आली आदि शक्तीचे रूप. (आता मी ते राहुल-सिमरन विचार करण्याच्या मन:स्थितीतच नव्हतो). इथे आली ती air होस्टेस च्या रुपात. बहुधा सर्व परिस्थिती तिने ताडली. सर्वप्रथम ती माझ्याकडे बघून हसली. सुटाबुटात असलेला मी आतून कसा हललो होतो, नाही कळायचं. ते हास्य मला दहा हत्तीचे बळ देऊन गेलं . नंतर तिने गर्दुल्ल्याकडे नजर फेकली. आणि अहो आश्चर्यम! ते दोघेही रस्ता क्राॅस करून समोरच्या फूटपाथवर जाऊन बसले. माझ्या नजरेतून आभार टपकत होते. सगळा १० मिनीटाचा खेळ, पण किती वेगवेगळे विचार तेव्हढ्यात येउन गेले याची गणतीच नाही.
मी त्या महालक्ष्मीला विचारलं " will this bus take us to Milan Linate airport" ती म्हणाली "yes "माझ्या जीवात जीव आला. बरोबर ५:०५ मिनिटांनी बस आली. १ युरो चं तिकीट काढताना मनात आलं, आपण काही मुर्ख पणा तर नव्हता पैसे वाचवण्याच्या नादात.
पुढे सगळं व्यवस्थित झाले. ७ ला विमान हाललं आणि मी झोपेचा बॅकलाॅग भरण्याच्या कामाला लागलो.
३ दिवस exhibition मध्ये तंगडतोड करून पायाचे तुकडे झाले होते. त्या दिवशी मला पुण्याचेच एक गडगंज श्रीमंत असे industrialist भेटले होते. त्याचं नाव आपण देसाई ठेऊ. आमची कंपनी त्यांचा एक महत्वाचा कस्टमर आहे. मला म्हणाले संध्याकाळी फिरू, कॅथेड्रल पाहू, एकत्रच डिनर करू आणि मग आपापल्या हॉटेल ला जाऊ. ठरल्याप्रमाणे संध्याकाळी आम्ही भेटलो. भव्य असे कॅथेड्रल बघितले. थोडी स्ट्रीट शॉपिंग केली. दिवसभराचे फिरणे आणि हा संध्याकाळचा व्यायाम, पाय अगदी दुखून आले होते. भूक पण जबरी लागली होती. देसाई साहेबांचे निमंत्रण होते जेवणाचे. विचार केला नेतील साहेब एखाद्या हॉटेलमध्ये पिझ्झा खायला.
मिलान मध्ये हॉटेलच्या बाहेरच मेनू कार्ड लिहिलेले होते. आम्ही त्याच्या समोर उभे राहायचो आणि साहेब वाचायचे. पिझ्झाचा रेट बघायचे आणि म्हणायचे जरा बघू अजून एका ठिकाणी. पुढच्या हॉटेल मध्ये परत तीच कथा. बरं रेट मध्ये काही असा जमीन अस्मानाचा फरक नव्हता. पिझ्झा साधारण ६.५० युरो ते १० युरो ला मिळत होता. तरी पण साहेबांचे काही "अजून एक हॉटेल बघू" काही संपेचना. माझा एका महिन्याचा पगार त्यांची एका दिवसाची कमाई होती. मला काही सुधरेना. पाय ओरडायला लागले होते आणि पोट तर कळवळून रडत होतं पण देसाई ना काही माझी दया येत नव्हती. शेवटी मीच म्हणालो " सर आता इथे खाऊ, मला सकाळी लवकर जायचे आहे विमानतळावर" असे म्हणता म्हणता मी खुर्चीत बसकण च मारली आणि मेनू कार्ड चाळू लागलो. आता देसाई ना काही इलाजच नव्हता. पटापट order दिली. ज्या देशातला पदार्थ हा त्या देशातच खाणे एक वेगळाच आनंद असतो. Italian पिझ्झा एक भारीच प्रकार आहे आणि तो इटली त खाणे हा एक भारीच अनुभव आहे. असो, बिल आले. सुरुवातीचा अनुभव घेता मीच पाकिटात हात घातला (म्हणजे तसे दाखवले) देसाई म्हणाले "राहू द्या, राहू द्या मी तुम्हाला निमंत्रण दिले" हे म्हणताना त्यांचा चेहरा कसनुसाच झाला होता. मी मात्र शपथ खाल्ली देसाई च निमंत्रण परत घ्यायचं नाही.
दुसर्या दिवशी सकाळी Frankfurt चं विमान सकाळी ७ ला होतं म्हणजे मला ६ ला पोहोचणे आवश्यक होते. मिलान च्या लीनेट विमानतळावर जायला १ तास लागत होता. सकाळीच माझा हॉटेल च्या manager शी प्रेमळ संवाद झाला होता. तो असा कि "तुला taxi ने जायचं असेल तर ६० युरो पडतील" असं म्हणाल्याबरोबर माझ्यातला अंकगणित तज्ञ जागृत झाला. म्हणजे रु ३३०० फक्त. "आणि बसनी जायचे असेल तर १ युरो. बस stop पर्यंत taxi चे ५ युरो" म्हणजे रु ३३० फक्त. (रु ३३०० ला फक्त एक पद्धत म्हणून लिहिले). मला नाही वाटत मी कुठला option घेतला हे वेगळं सांगावं.
सकाळी ४:३० ला taxi येणार होती. ४:४५ ला बस stop. ५:०५ ची पहिली बस, ५:५० ला airport असा भरगच्च कार्यक्रम होता. देसाई कृपेमुळे हॉटेलवर पोहोचायला रात्रीचे ९:३० वाजले होते आणि पाय पण वाजले होते. सकाळचा ३:३० चा अलार्म लावला . झोपलो पण सकाळच्या टेन्शन मुळे झोप अशी अधांतरीच होती. २:३० वाजता जाग आली. तेव्हा फेसबुक प्रकरण नव्हते म्हणून बुक वाचत बसलो.
४:२५ ला बरोबर टॅक्सी आली आणि सुमसाम रस्त्यावरून १५ मिनीटात बस स्टाॅपला आणून सोडलं . विचार करा नवीन रस्ता, नवीन गाव, नवीन देश आणि सकाळची पावणेपाच ची वेळ आणि मी एकटा. सगळा अंधार , फक्त रस्त्यावरचे लाईट चालू. शप्पथ सांगतो, सटारली होती. बरं बस स्टॅाप पण बरोबर आहे कि नाही माहिती नाही. हॉटेल manager नि टॅक्सी ड्रायव्हर ला परस्पर सांगितले होते. आणी अशा विचारात असतानाच इमारतीच्या एका पिलर मागून दोघं विचित्र माणसे बाहेर आली. पूर्ण drug addict. पिंजारलेले केस, स्लीव लेस शर्ट, अंगावर भरपूर tatoo. आणी ते माझ्याच दिशेने येऊ लागले. थोडं अंतर ठेवून माझ्याकडे बघत हातवारे करत काही तरी italian भाषेत बोलत होते. मी पासपोर्ट, पैसे चाचपून बघितले आणि त्यांच्याकडे लक्ष न देता स्तब्ध उभा होतो. (एकदा नगर ला सीन बघितला होता रात्री १२ वाजता एक गावाकडचा माणूस मध्ये उभा होता आणि दोन कुत्रे त्याच्यावर बेफाम भुंकत होते. मला तेच
आठवत होतं )
अशा गर्भगळीत अवस्थेत असतानाच ती आली आदि शक्तीचे रूप. (आता मी ते राहुल-सिमरन विचार करण्याच्या मन:स्थितीतच नव्हतो). इथे आली ती air होस्टेस च्या रुपात. बहुधा सर्व परिस्थिती तिने ताडली. सर्वप्रथम ती माझ्याकडे बघून हसली. सुटाबुटात असलेला मी आतून कसा हललो होतो, नाही कळायचं. ते हास्य मला दहा हत्तीचे बळ देऊन गेलं . नंतर तिने गर्दुल्ल्याकडे नजर फेकली. आणि अहो आश्चर्यम! ते दोघेही रस्ता क्राॅस करून समोरच्या फूटपाथवर जाऊन बसले. माझ्या नजरेतून आभार टपकत होते. सगळा १० मिनीटाचा खेळ, पण किती वेगवेगळे विचार तेव्हढ्यात येउन गेले याची गणतीच नाही.
मी त्या महालक्ष्मीला विचारलं " will this bus take us to Milan Linate airport" ती म्हणाली "yes "माझ्या जीवात जीव आला. बरोबर ५:०५ मिनिटांनी बस आली. १ युरो चं तिकीट काढताना मनात आलं, आपण काही मुर्ख पणा तर नव्हता पैसे वाचवण्याच्या नादात.
पुढे सगळं व्यवस्थित झाले. ७ ला विमान हाललं आणि मी झोपेचा बॅकलाॅग भरण्याच्या कामाला लागलो.
No comments:
Post a Comment