काही लोकं अशी असतात़ की त्यांच्याबद्दलच्या काही गोष्टी किंवा ते व्यक्तिमत्वच आपल्या मनात घर करून राहिलेलं असतं. माझ्या पण आयुष्यात काही अशी लोकं आहेत. विशेष असं त्यांच्या हातून काही घडलं असेल असंही नाही, पण मला जे त्यांचे अनुभव आले ते जतन करून ठेवण्यासारखे आणि मी ते वेळोवेळी सांगतो देखील. आणि दरवेळी मी तेव्हढाच हर्षोत्फुल असतो.
SKF ची साधारण २०-२२वर्षापूर्वीची सेकंड शिफ्ट. बुधवार होता. मी आणि अजय नाईक ड्यूटीवर होतो. ७:४५ वाजता जेवण्याची वेळ झाली. नेहमी उत्साहानी बडबड करणारा अजय जरा मलूल वाटत होता. मी विचारलं " काय रे काय झालंय?" अजय म्हणाला "काही नाही रे जरा थकल्यासारखं वाटतंय" त्याला जेवण्याची प्लेट सुद्धा उचलायला अवघड जात होतं. मी त्याला म्हणालो "तु बस, मी घेउन येतो़ तुझी प्लेट" जेवताना म्हणाला " सकाळी swimming जरा जास्त झालं, ते त्रास देत असेल" अर्ध्या तासात जेवून आम्ही ड्यूटीवर हज़र झालो. शिफ्ट संपली तेव्हा कळलं अजय बरं वाटत नाही म्हणून लवकर घरी गेला. मला त्यात काही वावगं वाटलं नाही.
दुसर्या दिवशी गुरूवार म्हणजे सुट्टीचा वार. मी आपल्याच मस्तीत घालवला असेल.
शुक्रवारी सकाळी first shift ला आलो तेव्हा कळलं अजयला जहांगीर मध्ये अॅडमिट केलं आहे आणि त्याला काहीतरी गंभीर आजार झाला आहे. मी पण चक्रावलो, बुधवारी लक्षात आलं होतं की त्याची तब्येत बरी नाही आहे, पण अॅडमिट करण्याएवढी वाईट परिस्थितीही नव्हती. ३:३० वाजेपर्यंत अजयच्या आजाराबद्दल काही मोघम असं कानावर येत होतं. मी तसाही संध्याकाळी जहांगीर ला त्याला भेटायला जाणारच होतो, म्हंटलं तेव्हाच बघू काय प्रकार आहे तो.
रूम मध्ये गेलो तेव्हा अजयची पत्नी चिंताग्रस्त चेहरा करून बसली होती, पण अजयचा चेहरा मात्र हसरा होता. म्हंटला "ये रे राजा" (राजेशला राजा अशी राजेशाही हाक मारणारे काही मोजके लोक आहेत त्यापैकी अजय एक). त्याचं स्वागत बघूनच मी थोडा निर्धास्त झालो. पण पुढे तो जे हसर्या चेहर्याने सांगत गेला, त्यानी माझा चेहरा मात्र काळवंडत गेला. "त्याचं काय आहे, माझ्या हाता पायातली शक्ती पूर्ण गेली आहे, फक्त मी व्यवस्थित बोलू शकतो" "ठीक आहे, प्राॅब्लेम आहे, पण बोलू शकतो हे काय कमी आहे का?" अजयचा positive attitude बघून मी चाट पडत होतो. अजयला बोलायला खूपच आवडतं, अगदी बडबड्याच म्हणा ना. त्याचा sense of humor ही ज़बरदस्त. कंपनीच्या पार्टीमध्ये हा पठ्ठ्या center of attraction असायचा. आजार गंभीर आहे, पण मेंदू तर शाबूत आहे, बोलू शकतो आहे, पूढचं पूढं बघू असा साधा सरळ हिशोब होता. काहीतरी न्यूरोच्या related issue होता हे कळले होते. त्यानंतर त्याने सांगितलेला क़िस्सा मला थक्क करून गेला.
गुरूवारी अॅडमिट केल्या नंतर त्याला ३५००० रूपयाला एक अशी चार इंजेक्शनं त्याच्या शरीरात उतरवली होती. रात्री (की शुक्रवारी सकाळी) त्याला उपचार म्हणून electric shocks देण्यात येणार होते. याची बहुधा बडबड चालूच होती. Stretcher वरून घेउन जाण्यासाठी नर्स आली. त्या परिस्थितीतल्याही त्याच्या विनोदी झाक असलेलं बोलणं बघून ती म्हणाली "का हो तुम्हाला electric shocks देणार आहेत, tension नाही वाटत" त्यावर अजय म्हणाला " त्याचं काय आहे सिस्टर, ३५००० रूपयाचं एक अशी चार इंजेक्शनं ठोकून तुम्ही मला एवढा मोठा shock दिला आहे, त्याच्यासमोर हे shocks म्हणजे किस झाड़ की पत्ती" आता बोला !
पुढे त्या आजाराबद्दल कळलं लाखात एखाद्यालाच होतो. त्याचं नाव आहे Guillain Barre Syndrome. अर्थात त्या आजाराबद्दल कळायलाच तीन आठवडे गेले . वाचण्याची शक्यता खूपच कमी. Neurologist दिवटे मॅडम आणि जहांगीर हाॅस्पिटल यांनी खूपच व्यवस्थित उपचार केले. डाॅक्टर दिवटे म्हणाल्या की औषधापेक्षा तुम्ही त्या आजाराला कसं सामोरं जाता यावर recovery अवलंबून आहे. अजय वाखाणण्याजोग्या धैर्यानी त्या दुर्धर आजाराला सामोरा गेला, आणि त्यावर विजय मिळवून दिमाखात कंपनीत परत रूजू झाला.
आज अजय SKF अहमदाबाद चा plant head आहे. कालानूरूप आमचं बोलणं आता कमी होतं, पण त्याचा आजार आणि तो लढा क़ायम माझ्या लक्षात राहील.
SKF ची साधारण २०-२२वर्षापूर्वीची सेकंड शिफ्ट. बुधवार होता. मी आणि अजय नाईक ड्यूटीवर होतो. ७:४५ वाजता जेवण्याची वेळ झाली. नेहमी उत्साहानी बडबड करणारा अजय जरा मलूल वाटत होता. मी विचारलं " काय रे काय झालंय?" अजय म्हणाला "काही नाही रे जरा थकल्यासारखं वाटतंय" त्याला जेवण्याची प्लेट सुद्धा उचलायला अवघड जात होतं. मी त्याला म्हणालो "तु बस, मी घेउन येतो़ तुझी प्लेट" जेवताना म्हणाला " सकाळी swimming जरा जास्त झालं, ते त्रास देत असेल" अर्ध्या तासात जेवून आम्ही ड्यूटीवर हज़र झालो. शिफ्ट संपली तेव्हा कळलं अजय बरं वाटत नाही म्हणून लवकर घरी गेला. मला त्यात काही वावगं वाटलं नाही.
दुसर्या दिवशी गुरूवार म्हणजे सुट्टीचा वार. मी आपल्याच मस्तीत घालवला असेल.
शुक्रवारी सकाळी first shift ला आलो तेव्हा कळलं अजयला जहांगीर मध्ये अॅडमिट केलं आहे आणि त्याला काहीतरी गंभीर आजार झाला आहे. मी पण चक्रावलो, बुधवारी लक्षात आलं होतं की त्याची तब्येत बरी नाही आहे, पण अॅडमिट करण्याएवढी वाईट परिस्थितीही नव्हती. ३:३० वाजेपर्यंत अजयच्या आजाराबद्दल काही मोघम असं कानावर येत होतं. मी तसाही संध्याकाळी जहांगीर ला त्याला भेटायला जाणारच होतो, म्हंटलं तेव्हाच बघू काय प्रकार आहे तो.
रूम मध्ये गेलो तेव्हा अजयची पत्नी चिंताग्रस्त चेहरा करून बसली होती, पण अजयचा चेहरा मात्र हसरा होता. म्हंटला "ये रे राजा" (राजेशला राजा अशी राजेशाही हाक मारणारे काही मोजके लोक आहेत त्यापैकी अजय एक). त्याचं स्वागत बघूनच मी थोडा निर्धास्त झालो. पण पुढे तो जे हसर्या चेहर्याने सांगत गेला, त्यानी माझा चेहरा मात्र काळवंडत गेला. "त्याचं काय आहे, माझ्या हाता पायातली शक्ती पूर्ण गेली आहे, फक्त मी व्यवस्थित बोलू शकतो" "ठीक आहे, प्राॅब्लेम आहे, पण बोलू शकतो हे काय कमी आहे का?" अजयचा positive attitude बघून मी चाट पडत होतो. अजयला बोलायला खूपच आवडतं, अगदी बडबड्याच म्हणा ना. त्याचा sense of humor ही ज़बरदस्त. कंपनीच्या पार्टीमध्ये हा पठ्ठ्या center of attraction असायचा. आजार गंभीर आहे, पण मेंदू तर शाबूत आहे, बोलू शकतो आहे, पूढचं पूढं बघू असा साधा सरळ हिशोब होता. काहीतरी न्यूरोच्या related issue होता हे कळले होते. त्यानंतर त्याने सांगितलेला क़िस्सा मला थक्क करून गेला.
गुरूवारी अॅडमिट केल्या नंतर त्याला ३५००० रूपयाला एक अशी चार इंजेक्शनं त्याच्या शरीरात उतरवली होती. रात्री (की शुक्रवारी सकाळी) त्याला उपचार म्हणून electric shocks देण्यात येणार होते. याची बहुधा बडबड चालूच होती. Stretcher वरून घेउन जाण्यासाठी नर्स आली. त्या परिस्थितीतल्याही त्याच्या विनोदी झाक असलेलं बोलणं बघून ती म्हणाली "का हो तुम्हाला electric shocks देणार आहेत, tension नाही वाटत" त्यावर अजय म्हणाला " त्याचं काय आहे सिस्टर, ३५००० रूपयाचं एक अशी चार इंजेक्शनं ठोकून तुम्ही मला एवढा मोठा shock दिला आहे, त्याच्यासमोर हे shocks म्हणजे किस झाड़ की पत्ती" आता बोला !
पुढे त्या आजाराबद्दल कळलं लाखात एखाद्यालाच होतो. त्याचं नाव आहे Guillain Barre Syndrome. अर्थात त्या आजाराबद्दल कळायलाच तीन आठवडे गेले . वाचण्याची शक्यता खूपच कमी. Neurologist दिवटे मॅडम आणि जहांगीर हाॅस्पिटल यांनी खूपच व्यवस्थित उपचार केले. डाॅक्टर दिवटे म्हणाल्या की औषधापेक्षा तुम्ही त्या आजाराला कसं सामोरं जाता यावर recovery अवलंबून आहे. अजय वाखाणण्याजोग्या धैर्यानी त्या दुर्धर आजाराला सामोरा गेला, आणि त्यावर विजय मिळवून दिमाखात कंपनीत परत रूजू झाला.
आज अजय SKF अहमदाबाद चा plant head आहे. कालानूरूप आमचं बोलणं आता कमी होतं, पण त्याचा आजार आणि तो लढा क़ायम माझ्या लक्षात राहील.
No comments:
Post a Comment