शेकडो उत्तरांची कहाणी साता उत्तरी सुफळ संपूर्ण

मुलाच्या लग्नाचं कवित्व संपताना मला माझ्या अनेक नातेवाईकांचे जणांचे फोन आले ते नियोजन आणि व्यवस्थापनाबद्दल. खूप कौतुक केलं. इतकं की दोन तीन फोन वेळी घसा दुखायला लागला. इथे सुद्धा मावस भाऊ आशिष देवडे ने भारी पोस्ट लिहिली. खोटा विनय म्हणून लिहीत नाही आहे, पण हे सगळं करत असताना मी काही वेगळं करतो आहे, स्पेशल करतो आहे याची थोडीसुद्धा भनक मला लागलेली नव्हती. 

हे सगळं ऐकल्यावर मी जेव्हा सर्व प्रसंग स्क्रोल डाऊन केले तेव्हा काही गोष्टी जाणवल्या त्याबद्दल मला लिहिल्याशिवाय राहवत नाही. 

१. नोव्हेंबर मध्ये लग्न होतं, पण मी काम जुलै मध्ये चालू केलं. जेव्हा पंधरा ऑगस्ट ला पत्रिका वाटायला चालू केल्या तेव्हा थोडं हसंही झालं. इतक्या लवकर कुठे निमंत्रण द्यायचं असतं का, अशी थोडी हेटाई झाली. पण माझ्या दोन ओव्हरसीज ट्रिप आणि इतर कामाचं शेड्युल बघता, तेच संयुक्तिक होतं. मी मला जे योग्य वाटलं ते केलं आणि आज मला ते योग्यच केलं असं वाटतं. माझा एक साहेब आम्हाला म्हणायचा "Usually, I complete my work in time. It does not mean that I am efficient or wiser than you. I just start early." मला असं वाटतं, कळत  न कळत मी ते शिकलो आहे. 

२. कंपनीत असते तशी या कार्यक्रमासाठी सुद्धा एक कोअर टीम तयार झाली. त्यात मी स्वतः, वैभवी, आई, लहान भाऊ उन्मेष आणि त्याची मिसेस अर्चना असे मेंबर तयार झाले. त्या सगळ्यांनी कामं हातात घेतली. माझ्याकडे बाहेरचं सगळं कम्युनिकेशन, को ऑर्डिनेशन, वैभवी कडे खरेदी, आईकडे देवाच्या संबंधित काम आणि उन्मेष कडे रिसेप्शन मॅनेजेमेंट  अशी आपसूक कामाची वाटणी झाली. टीम मेंबर त्या कामाचे लीडर असताना बाकी लोकांनी त्यांना पूरक भूमिका घेतली. म्हणजे एका जबाबदारीसाठी एक लीडर आणि बाकी फॉलोअर्स. लीडर म्हणेल ते प्रमाण. 

३. या बरोबर सोबतीला मदतीस नेहमी तत्पर असे मित्रवर्य विजय फळणीकर सर आणि त्यांचे काही सहकारी,  तसेच माझे काही कंपनीतील सहकारी अशी दुसरी फळी तयार झाली. इथे मला उल्लेख करावा वाटतो तो आमच्या रोहतकच्या पाहुण्यांचा. त्यांच्याकडे घरचे लोक आणि बरोबर कार्यकर्त्यांची फळीच तयार होती आणि त्यांची सॉलिड मदत झाली. 

स्वतः नवरदेव यश, चुलत भाऊ जयेश, साडू दिलीप तांबे आणि शिवकुमार, कौटुंबिक मित्र बीडकर काका यांची प्रासंगिक मदत खूप मोलाची ठरली. 

या सगळ्यांच्या मध्ये दोन हात आणि पाय काही न बोलता मदत करत होते आणि तो म्हणजे आमचा नील. काही लोक कॅटॅलीस्ट म्हणून काम करत असतात. त्यांचं अस्तित्व प्रत्यक्ष जाणवत नसतं पण एखादा प्रसंग सीमलेस पूर्ण होण्यासाठी त्यांचं योगदान मोलाचं असतं. नील याची जितीजागती मिसाल आहे.  

४. एक्सेल शीट आणि इतर अनेक कागदांवर सर्व प्लॅन व्यवस्थित लिहून काढला. "Pale ink is always effective than strong memory" ही उक्ती कायम मनात ठेवली आणि काही लक्षात आलं की लागलीच लिहून काढलं. त्या मध्ये पाहुण्यांची यादी, त्यांचे मोबाईल नंबर्स, रिमाइंडर्स, रेल्वे आणि विमान प्रवासी, त्यांच्या कार्स, गिफ्ट्स, दिवसागणिक नाश्ता, लंच आणि डिनर चा मेन्यू, नाचाची आणि मंगलाष्टक म्हणायची प्रॅक्टिस असं जे जे म्हणून लिहून काढता येईल ते सगळं लिहिलं. "Plan the work and then work on the plan". हे ध्यानात ठेवून प्लॅन इम्प्लिमेंट केला. 

५. त्याचा रिझल्ट असा आला की पूर्ण इव्हेन्ट अक्षरश: सर्जिकल प्रिसिजन प्रमाणे पार पडला. त्यात लग्नाच्या अगोदरच्या घरातील पूजा, मग पुणे-दिल्ली-रोहतक असा ट्रेन चा प्रवास तर परतीचा विमान प्रवास, (३५ जण आणि त्यांच्या ३९ बॅग्ज आणि २० हॅण्डबॅग्ज, यावरून थोडी कल्पना येईल), रोहतक येथील १६ ते १८ नोव्हेंबर वास्तव्य, तिथले सगळे कार्यक्रम, लग्नानंतर ची घरातील पूजा आणि सरतेशेवटी जवळपास १००० लोकांचं रिसेप्शन हे कोणताही ताण न घेता पार पडले. या ठिकाणी मला दीपक केटरर्स ला शंभर पैकी एकशे एक मार्क्स द्यावे वाटतात इतकी त्यांच्या फूड क्वालिटीची स्तुती मी उपस्थितांकडून ऐकली. 

(रोहतक च्या पाहुण्यांना मी विनंती केली होती की वरमाला कार्यक्रम साडे नऊ वाजता करू यात. तो साडेदहा वाजता झाला. आणि त्यांच्या स्टॅंडर्ड नुसार तो एकदम वेळेवर झाला.)

६. हे सगळं कार्य पार करण्यासाठी मी फक्त चार दिवस सुट्टी घेतली. वैभवीने पण लॅबमध्ये सुट्टी दिलेली आठवत नाही.  

७. हे सगळं लिहितोय, म्हणजे चुका झाल्याच नाही का? तर झाल्या. काही मित्रांना निमंत्रण द्यायचं विचारलो म्हणजे पूर्ण मिस झालं. विमानतळावर वृद्ध मंडळींसाठी व्हील चेअर ऑर्डर करायची राहिली अशा काही मेजर तर काही मायनर चुका झाल्या. पण कदाचित त्यांचा कुणी बभ्रा केला नाही हे नशीब.

कार्य पार पडताना ताण तणाव, मिस मॅनेजमेंट झाले असते तर नक्कीच वाईट वाटले असते. कारण ज्या व्यवस्थापनाचा, नियोजनाचा, निर्णय घेण्याचा, पाठपुरावा करण्याचा मी सातत्याने उल्लेख आणि पुरस्कार करत असतो, त्या तत्वांना मीच हरताळ फासला असं झालं असतं आणि मग "walk the talk" हे न राहता नुसतंच लोका सांगे ब्रह्मज्ञान असला प्रकार झाला असता. 

असो. असा नोव्हेंबर धामधुमीचा गेला आणि अशी शेकडो उत्तरांची कहाणी साता उत्तरी सुफळ संपूर्ण झाली.