माणसं वयाने मोठी झाली तरी बदलत नाहीत हे फक्त पिक्चर मध्ये दाखवू शकतात हे मला थ्री इडियट मधला चतुर बघून वाटलं. कारण प्रत्यक्ष आयुष्यात लोक अंतर्बाह्य बदललेले बघितले आहेत. लहानपणी गळ्यात गळे घालून फिरणारे मित्र नंतरच्या आयुष्यात मोघम हाय हॅलो करून निघून जातात, अत्यंत जवळचे कौटुंबिक मित्र अगदी घराजवळ येऊन भेटायचं टाळतात, आईचा पदर वयाच्या अठरा पर्यन्त धरतात आणि नंतरच्या आयुष्यात आई वडिलांशी बोलत ही नाहीत. याच्या उलट पण होतं. काहींच्या मनात विनाकारण ग्रज असतो, मोठेपणी तो दूर होऊन छान मैत्रीचं नातं तयार होतं, माझ्यासारखा लहानपणी अबोल आणि शिष्ट वाटणारा माणूस नेटवर्किंग मध्ये विश्वास ठेवतो.
पण मागच्या आठवड्यात या थेअरीला छेद देणारे चार मित्र भेटले. चतुरच जणू. आम्ही सर्व ट्रेनी म्हणून जॉईन झालेलो. आम्ही बरेच जण आपल्या कामात गर्क असायचो तेव्हा या चौघांचं काम एकच काम असायचं. आमच्यातल्या कुणा एकाची विनाकारण खिल्ली उडवायची. कुणी खूप काम करत असेल तर "च्युत्या आहे तो. आता आपले मजा करायचे दिवस आहेत". कुणी साहेब कधी झेरॉक्स काढायला पाठवायचे तर हे चौघे "साहेबांचा चमचा आहे रे". त्यातल्या राणे नावाच्या पोरावर हे विशेष खार खाऊन असायचे. राणे सगळ्यांना मदत करायचा. आम्हा बाकी पोरांचा आणि साहेब लोकांचा तो विशेष लाडका. आर्टिझन होता, विशेष स्किल होतं त्याच्या हातात. इंजिनियरिंग स्किल्स तर होतेच पण इतरही कला होती. ही चौकडी इतरांची तर खिल्ली उडवायचीच पण राणे त्यांच्या विशेष रडार वर होता.
बरं गंमत म्हणजे, राणे यांना फुल फाट्यावर मारायचा. आपण बरं, आपलं काम बरं या न्यायाने तो कामाला यायचा, काम चोख करायचा अन घरी जायचा.
परवा ही चौकडी आणि मी भेटलो. त्यातला एक जण बंगलोर मध्ये ए व्ही पी आहे, एक जण गुडगाव मध्ये जनरल मॅनेजर आहे आणि बाकी दोघे पुण्यात इंडस्ट्री मध्ये वयाच्या ५६ व्या वर्षी मॅनेजरियल लॅडर वर साधारण जिथं असायला पाहिजे तसे आहेत. त्यातल्या एकाने तुच्छतेचा टोन काढत मला विचारलं "तो बावळ्या राणे कुठं असतो रे आता?" माझ्या लक्षात आलं या चौघांचं फक्त शारीरिक वय वाढलं आहे, वयानुसार नोकरीत जी वृद्धी व्हायची झाली ती झाली पण बुद्धीने मात्र हे अजून बालिशच आहेत.
मी शांतपणे सांगितलं "राणे सध्या जर्मनी मध्ये एका हायड्रॉलिक्स व्हॉल्व्ह बनवणाऱ्या कंपनीत डायरेक्टर झाला. फॅमिली मॅनेज बिझिनेस आहे. त्या मालकांनी राणेंचं काम बघून त्याला शेअर्स पण दिले आहेत." काय बोलणार ते, गप्प बसले पण त्यांच्या तोंडून राणेंच्या कौतुकाचे काही शब्द पडले नाहीत. निर्लज्जसारखे दुसऱ्या कुणाची खिल्ली उडवत एकमेकांना टाळ्या देत बसले.
कुठून यांना भेटलो असं झालं मला. जंजिरा तुन बाहेर पडलो तेव्हा या मुर्खांना परत कधी भेटायचं नाही हे ठरवूनच.
