बिल

आज मी पुण्यापासून साधारण ३००-३५०किमी लांब एक गावी कस्टमर कॉल साठी आलो होतो. एक मिटिंग झाल्यानंतर दुसऱ्या मिटिंगच्या आधी लंच करण्यासाठी ब्रेक घेतला. कंपनीच्या व्हाईस प्रेसिडेंट ने मिटिंग मधील एका ज्युनियर ला मला जेवायला बाहेर घेऊन जायला सांगितलं. माझ्या बरोबर आमचाही एक तरुण इंजिनियर होता.

जेवण झालं, बिल आलं. आता तो माझ्याबरोबर आलेला मुलगा इतका तरुण होता की त्याने माझं बिल भरावं हे काही मला पटत नव्हतं, जरी कॉल वर आलेल्या सप्लायरला एक कर्टसी म्हणून लंच ऑफर केलं असलं तरीही. म्हणून मी आग्रह करून बिल भरून टाकलं. त्यात सप्लायर-कस्टमर किंवा मी लांबून आलो आहे म्हणून दिलेली कर्टसी हे काहीही मनात नव्हतं तर केवळ वडीलकीच्या भावनेतून बिल देऊन टाकलं.

हॉटेलच्या बाहेर मी कस्टमरची वाट बघत असताना जे मी पाहिलं त्याने मात्र व्यथित झालो. त्या यंग मुलाने हॉटेल मालकाकडून अजून एक बिल बनवलं, कारण तसंही त्याची कंपनी ते अप्रुव्ह करणार होती.

मध्ये इंडस्ट्री आणि कॉलेज प्रोफेसर्स यांच्यात एक मिटिंग झाली ज्याचा मी भाग होतो. नवीन इंजिनियर्सकडून इंडस्ट्री च्या काय अपेक्षा आहेत यावर बोलायचं होतं. मी तिथे हेच सांगितलं की आम्हाला टेक्निकल नॉलेज थोडं कमी असेल तरी चालेल पण व्हॅल्यू सिस्टम मात्र तगडी पाहिजे. कामाप्रति निष्ठा, प्रामाणिकता, शंभर टक्के जबाबदारी हे गुण ठासून भरले पाहिजेत.

आमच्या कंपनीत असं एकदा घडलं तेव्हा हेच सांगितलं की या इनमिन ५०० रुपयांच्या बिलानी कंपनी गरीब होत नाही हे नक्की पण क्लेम करणारे कधी थोडे पैसे कमावतील पण संपन्न कधीही होऊ शकणार नाही.

संपन्नता ही फक्त आणि फक्त कठोर परिश्रमाने आणि प्रयत्नवादी असणाऱ्या लोकांना वश होते आणि त्यांच्या हातून जे सुटतं ते बाकीच्यांचा हाताला लागतं.