स्थळ: मुंबई आंतरराष्ट्रीय विमानतळ,
वेळ: सकाळची ३;३०
मी रेलींगला टेकून उभा,
माझ्या शेजारी तो ४-५ वर्षाचा,
हो हर्ष त्याचं नाव
त्याच्या बाजूला त्याची आई तिशीतली. तिच्या डोळ्यात आस नवर्याला भेटण्याची (६ महिन्यानंतर येत असावा)
हर्षच्या डोळ्यात झोप पांगुळलेली.
प्रतीक्षा…… आला……नाही………
निराशा…………हिरमुसणे…….
परत वाट पाहणे
आणि आवाज आला "हर्ष चल,
बाबा आला" हर्ष पेंगुळलेलाच. परत आवाज "हर्ष चल,
बाबा दिसतोय"
पेंगुळलेल्या डोळ्यात थोडी हालचाल. थोडं स्मित.
ओढतच नेलं आईने हर्षला. एव्हाना हर्ष पूर्ण जागा.
trolley
ओढत आलेला बाबा. बायकोची आणि त्याची नजरभेट. आनंद साठलेला.
हर्ष आईच्या मागे लपलेला. हळूच बाबांकडे बघणारा. ओळख पटवायची प्रयत्न करणारा.
बाबाच्या डोळ्यात उत्सुकता. हा येत का नाही आपल्याकडे. ६ महिन्यात इतका दुरावा.
बाबाने हात पसरले. ओळख पटली. हर्ष आवेगाने धावत बाबांकडे. आणि क्षणार्धात बाबांच्या कुशीत.
बाबाने हर्षला मारलेली घट्ट मिठी. हर्ष विसावलेला पूर्ण विश्वासाने,
आनंदाने.
एका खांद्यावर डोके ठेवून डोळे पुसणारी हर्षची आई.
मी तिथेच रेलिंग च्या जवळ. अनिमिष. धुसर. तो
T २ चा झगमगाट विसरून,
ब्रम्हांड बघत थिजलेला.
भेट
No comments:
Post a Comment