फळणीकरांनी मला दहावी बारावी उत्तीर्ण झालेल्या मुलांचं अभिनंदन करण्यासाठी प्रमुख पाहुणे म्हणून बोलावलं. मी दोन सेकंदात हो म्हणालो. अर्थात प्रमुख पाहुणे म्हणून बिरुद मिरवण्याची ती जागा नाही. मी तसं म्हणालो ते फळणीकर सरांच्या प्रेमापायी. मला आपलं घरला यायला मनापासून आवडतं. त्या मुलामुलींना भेटायला आवडतं. चहूबाजूने ओरबाडून घेणाऱ्या बाहेरच्या जगातून आल्यावर, इथली सादगी बघितली की मी मोहरून उठतो.
सरांनी मला मुलांना मार्गदर्शन करायला सांगितलं. गंमत आहे की नाही. अजून ज्याला त्याच्याच मार्गाचं दर्शन झालं नाही आहे त्याला हे काम, मार्गदर्शन. पण जे काही अनुभवलं त्यावरून दोन शब्द सांगायचा प्रयत्न केला. पण तो ही फसला.
अत्यंत प्रतिकुलतेतून ही मुलं फाळणीकरांच्या वळचणीला आली. त्यांच्या विशाल पंखाखाली ह्या चिमुकल्या पंखांना बळ मिळालेलं पाहून मन भरून आलं. कुठलीही आगा पिछा नसलेली ही मुलं आपलं घरला येतात काय, फुलतात काय अन तयार होतात काय या विश्वाच्या अफाट पसाऱ्याचा एक भाग होण्यासाठी. अन त्या अमर्त्य अशा क्षणांचा मी एक मर्त्य साक्षीदार. सगळंच अद्भुत. निःशब्द झालो. मी आधी एकदा याच मुलांशी तास एक भर संवाद साधला आहे, पण आज नाही जमलं.
पण ठीक आहे, कधी कधी शब्द आवंढ्याबरोबर गिळले तर चालतं, नाही का?
मानवतेच्या या मंदिरात मी कितीवेळा आलोय, याची गणती नाही. दरवेळेस भारावून परत येतो. आजचा दिवस ही त्याला अपवाद नव्हता.
No comments:
Post a Comment