प्रसंग
वर्ष २०१०. अमेरिकेतील रॅले गावाचे एयरपोर्ट. माझी शिकागोची फ्लाईट. सकाळी ८ ची वेळ. मी चेक इन काऊंटरच्या लाईनमधे. माझा नंबर आला. माझ्या मागे बरीच लोकं लाईनमंधे. मी तिकीट घेऊन गेलो. तिथे स्वयंचलित मशीन होतं बोर्डींग पास देण्यासाठी. तिकीटावर बारकोड होता. पण तो बारकोड कुठे दाखवायचा हे काही माहित नव्हतं. मी तिकीट मशीनवर वेगवेगळ्या पद्धतीने फिरवत होतो, पण मशीन काही फळत नव्हते. मी समोर बघितले, एक बाई उभी होती. रंगाने डार्क सावळी होती. (अमेरिकेत फळ्याला black board म्हणता येत नाही). तुच्छतेने माझ्याकडे बघत होती. मी अजीजीने तिच्याकडे बघत होतो, पण बाई काही ढिम्म हलत नव्हती. मि विनंती केली, " could you help me to get the boarding pass please". मदत तर दूरची गोष्ट, बाई सरळ तोंड वाकडं करून निघून गेली.
एव्हाना मी हवालदिल झालो होतो. मागची लोकं शांत होती. पण ती शांतताच मला डाचत होती.
तेव्हढ्यात एक गौरांगना जी माझ्याच मागे लाईनमधे ऊभी होती, पुढे आली आणि माझ्या कानात किणकिणली "may I help you?" आणि मी हो म्हणायच्या आत माझं तिकीट घेतलं, मशीनवर योग्य ठिकाणी बारकोड दाखवला. पटकन माझा बोर्डींग पास प्रिंट होऊन बाहेर आला. हायसं वाटलं. मी सुंदरीला मनापासून thank you म्हणालो. ती परत किंणकिणली "you are welcome" आणि माझ्या पाठीवर थोपटलं. मी मोहरलो. (बोर्डींग पास मिळाला म्हणून, नाही तर तुम्हाला वाटेल थोपटलं म्हणून)
निघालो, पण त्या पहिल्या बाईचा तुच्छतेचा कटाक्ष बरेच दिवस सतवत होता. खोटं कशाला सांगू, आठवलं की अजूनही सतावतो.
आताच्या अमेरिकेच्या घटनेशी संबंध जोडणे, म्हणजे बादरायण प्रकार.
मॅडमची पत मोठी, हुद्दा मोठा आणि अपमानही मोठाच. आपली लायकी ती काय, त्यामुळे आलेला राग एकट्यानेच गिळला. आज गदारोळात आठवण झाली एवढेच. आपला पण हिशोब चुकता झाल्याचे समाधान.
वर्ष २०१०. अमेरिकेतील रॅले गावाचे एयरपोर्ट. माझी शिकागोची फ्लाईट. सकाळी ८ ची वेळ. मी चेक इन काऊंटरच्या लाईनमधे. माझा नंबर आला. माझ्या मागे बरीच लोकं लाईनमंधे. मी तिकीट घेऊन गेलो. तिथे स्वयंचलित मशीन होतं बोर्डींग पास देण्यासाठी. तिकीटावर बारकोड होता. पण तो बारकोड कुठे दाखवायचा हे काही माहित नव्हतं. मी तिकीट मशीनवर वेगवेगळ्या पद्धतीने फिरवत होतो, पण मशीन काही फळत नव्हते. मी समोर बघितले, एक बाई उभी होती. रंगाने डार्क सावळी होती. (अमेरिकेत फळ्याला black board म्हणता येत नाही). तुच्छतेने माझ्याकडे बघत होती. मी अजीजीने तिच्याकडे बघत होतो, पण बाई काही ढिम्म हलत नव्हती. मि विनंती केली, " could you help me to get the boarding pass please". मदत तर दूरची गोष्ट, बाई सरळ तोंड वाकडं करून निघून गेली.
एव्हाना मी हवालदिल झालो होतो. मागची लोकं शांत होती. पण ती शांतताच मला डाचत होती.
तेव्हढ्यात एक गौरांगना जी माझ्याच मागे लाईनमधे ऊभी होती, पुढे आली आणि माझ्या कानात किणकिणली "may I help you?" आणि मी हो म्हणायच्या आत माझं तिकीट घेतलं, मशीनवर योग्य ठिकाणी बारकोड दाखवला. पटकन माझा बोर्डींग पास प्रिंट होऊन बाहेर आला. हायसं वाटलं. मी सुंदरीला मनापासून thank you म्हणालो. ती परत किंणकिणली "you are welcome" आणि माझ्या पाठीवर थोपटलं. मी मोहरलो. (बोर्डींग पास मिळाला म्हणून, नाही तर तुम्हाला वाटेल थोपटलं म्हणून)
निघालो, पण त्या पहिल्या बाईचा तुच्छतेचा कटाक्ष बरेच दिवस सतवत होता. खोटं कशाला सांगू, आठवलं की अजूनही सतावतो.
आताच्या अमेरिकेच्या घटनेशी संबंध जोडणे, म्हणजे बादरायण प्रकार.
मॅडमची पत मोठी, हुद्दा मोठा आणि अपमानही मोठाच. आपली लायकी ती काय, त्यामुळे आलेला राग एकट्यानेच गिळला. आज गदारोळात आठवण झाली एवढेच. आपला पण हिशोब चुकता झाल्याचे समाधान.
No comments:
Post a Comment