मला सौ तेजपाल, सौ आहुजा, सौ हिलरी क्लिंटन या गृहिणीचं फारच कौतुक वाटतं बुवा! कसल्या पाठीशी सॉलिड उभ्या राहतात त्या नवऱ्याच्या. एकदम खंबीर! मानलं. नाहीतर आमच्या मंडळी. असं काही सत्कृत्य माझ्याकडून झालं तर पोलिसाला मंडळ च सांगेल "घ्या हो याला जरा खोपच्यात" "ते टायर ची treatment काय असते हो, बराच ऐकले होते, तीच द्या याला म्हणजे चांगलं जागेवर येईल" "नाहीतर याच्या …………… " (पुढचं वाक्य तुम्ही तुमची प्रतिभाशक्ती वापरून पूर्ण करू शकता)
साधारण २००३-४ ची गोष्ट असेल. मी रोबोटिक्स आणि आटोमेशन वर एक आर्टिकल लिहिले होते. त्या magazine मध्ये एक सेल्स executive होती . मुंबईला असायची. लेखापुरते आपण तिचे नाव सोनिया ठेवू यात. (खरं तर सकाळपासून हे नाव ठरवण्यात खूपच वेळ गेला. म्हणजे फेसबुक वर कोणी या नावाचे friend नाही आहे ना, पंचक्रोशीत या नावाची कुणी स्त्री नाही आहे ना, जुन्या मैत्रीणीपैकी हे नाव कुणाचे नाही आहे ना , याची शहनिशा करूनच हा नामकरण विधी पार पडला.) तर हि सोनिया माझ्या खूपच मागे लागली होती, (पुढे वाचा) म्हणजे लेख लिहिण्यासाठी. मी खूप बिझी आहे वैगेरे सांगून टाळत होतो. खरंतर इंग्रजी मध्ये लिहायचे म्हणून मी उडवत होतो. पण ती फारच चिकाटीची होती. सारखा follow up करून पार भंडावून सोडलं होतं. शेवटी मी एक यथाबुद्धी लेख लिहून पाठवला. आर्टिकल पब्लीश झाल्यावर मला १५ दिवसानंतर फोन आला आणि सोनिया म्हणाली "आर्टिकल फारच छान लिहिले आहे" मी आभार मानून फोन कट केला.
त्यानंतर १५ दिवसानंतर परत फोन "पुढच्या issue साठी आर्टिकल लिहा ना" आयला म्हंटलं आली का आफत. मी तेव्हा आतासारखा रिकामटेकडा नव्हतो, खरंच खूप बिझी होतो. परत technical गोष्टीवर लिहा, म्हणजे डोकं वापरा, चार इंजीनियर ते वाचणार, त्यावर प्रश्न विचारणार. खुराकच की हो तो! हे आता लिहीतो तसं नाही, वाचलं तर वाचलं कुणी, नाहीतर राहील गुगलच्या सर्व्हर वर सडत. मी म्हंटलं "बघतो" आणि तिथं फसलो. (सरळ नाही म्हणताच येत नाही. आयुष्यातल्या बर्याच प्राॅब्लेम चं ते प्रमुख कारण आहे).
"लिहा ना प्लीज़, माझी पर्सनल रिक्वेस्ट समजा" "सर पाठवताय ना आर्टिकल" "लिहायला घेतलय की उगीच थापा मारताय" अशा संवादांनंतर संभाषणाची गाड़ी दुसर्या विषयांकडे कधी वळली ते कळलंच नाही. "बरंच फिरता हो तुम्ही" "मजा आहे, वेगवेगळी गावं बघता" "काय जेवलात आज" "माझ्यासाठी पण आणा की काहीतरी दिल्लीहून" आरं तिच्या मारी, प्रकरण पुढं चाललं होतं. बरं मी तिला सांगितले की मी married आहे, मला एक पोरगा आहे. नंतर सोनियाचे फोन महत्वाच्या मिटींगमधे असताना यायला लागले. फोन उचलला नाही तर तासा दोन तासानी यायचाच, हडकून टाकत पण नव्हतो. बरं तेव्हा हे फ़ेसबुक पण नव्हतं. प्रवासात फोन आला की वेळ कटून जायचा. आर्टिकल वैगेरे बाजूला राहिलं. Virtual flirting चं म्हणा की. पण एक मात्र खरं की मी तिला स्वत:हून फोन कधीच करायचो नाही. पण आला आणि वेळ असेल तर गप्पा पण ठोकायचो.
एकदा मी कार चालवत होतो, वैभवी बाजूला आणि मागे कुणी पाहुणे होते. मोबाईल समोरच होता. तेव्हढ्यात मेसेज आला. सहसा बायको माझा फोन घेत नाही आणि मेसेज तर त्याहून नाही. पण तो घेतला आणि तो सोनियाचा होता "तुम्हारी याद में " अशा धर्तीचा शेर होता. वैभवी वाचून दाखवत होती, लक्षात आलं ल्याेचा झालाय. झटकन फोन हिसकावला आणि मेसेज डिलीट करून टाकला. पण झालं, मेसेजनी आपलं काम बरोबर केलं होतं. बायकोला संशयच नाही तर खात्री झाली काहीतरी गडबड आहे. घरी गेल्यावर मला विचारलं काय प्रकार आहे. मी आपला साळसूदपणाचा आव आणत "नाही तसं काही नाही, उगाच आपलं" म्हणत सारवासारव करण्याचा प्रयत्न केला. पण वैभवी काही बधली नाही, तिने शांतपणे पण फर्मली विचारलं "जे काय आहे ते, खरं सांग" मी पण मग देवाशपथ खरं सांगेल, या धर्तीवर जे आहे ते सांगून टाकलं.
वैभवी म्हणाली "तिचा फोन नंबर दे" माझ्याकडे तो नव्हता, मेसेज डिलीट केला होता. पण ती हट्टालाच पेटली, म्हणाली
आताच संपवायचा हा विषय. माझी एकदम ट्यूब पेटली, received काॅलमधे असेलच. सापडला. वैभवीनी तिला
समजावून सांगितले की हे जे काही चालू आहे ते चुकीचं आहे. मला पण सांगितले की "ती नादान असेल, पण तुला तर
अक्कल पाहिजे की नाही" मी चूक क़बूल केली. खरं म्हणजे मी जे सोनियाला सांगायला पाहिजे होतं, ते वैभवीने सांगितलं
त्या दिवसापासून कानाला खड़ा लावला. प्रवासात सुद्धा कुणी स्त्री वर्ग शेजारी आला की……… . खरं सांगू, कुणी येतंच नाही हो. जवळपास दहा वर्ष झाली या गोष्टीला, पण आजही मेसेज आला की वैभवी तो कटाक्षाने वाचते. काय करणार "बूँद से गयी ………….
पण तुम्हीच सांगा या पार्श्वभूमीवर त्या तीन सौ बद्दल कौतुकमिश्रीत आदर वाटणे सहाजिकच नाही का?
Sent from my iPad
साधारण २००३-४ ची गोष्ट असेल. मी रोबोटिक्स आणि आटोमेशन वर एक आर्टिकल लिहिले होते. त्या magazine मध्ये एक सेल्स executive होती . मुंबईला असायची. लेखापुरते आपण तिचे नाव सोनिया ठेवू यात. (खरं तर सकाळपासून हे नाव ठरवण्यात खूपच वेळ गेला. म्हणजे फेसबुक वर कोणी या नावाचे friend नाही आहे ना, पंचक्रोशीत या नावाची कुणी स्त्री नाही आहे ना, जुन्या मैत्रीणीपैकी हे नाव कुणाचे नाही आहे ना , याची शहनिशा करूनच हा नामकरण विधी पार पडला.) तर हि सोनिया माझ्या खूपच मागे लागली होती, (पुढे वाचा) म्हणजे लेख लिहिण्यासाठी. मी खूप बिझी आहे वैगेरे सांगून टाळत होतो. खरंतर इंग्रजी मध्ये लिहायचे म्हणून मी उडवत होतो. पण ती फारच चिकाटीची होती. सारखा follow up करून पार भंडावून सोडलं होतं. शेवटी मी एक यथाबुद्धी लेख लिहून पाठवला. आर्टिकल पब्लीश झाल्यावर मला १५ दिवसानंतर फोन आला आणि सोनिया म्हणाली "आर्टिकल फारच छान लिहिले आहे" मी आभार मानून फोन कट केला.
त्यानंतर १५ दिवसानंतर परत फोन "पुढच्या issue साठी आर्टिकल लिहा ना" आयला म्हंटलं आली का आफत. मी तेव्हा आतासारखा रिकामटेकडा नव्हतो, खरंच खूप बिझी होतो. परत technical गोष्टीवर लिहा, म्हणजे डोकं वापरा, चार इंजीनियर ते वाचणार, त्यावर प्रश्न विचारणार. खुराकच की हो तो! हे आता लिहीतो तसं नाही, वाचलं तर वाचलं कुणी, नाहीतर राहील गुगलच्या सर्व्हर वर सडत. मी म्हंटलं "बघतो" आणि तिथं फसलो. (सरळ नाही म्हणताच येत नाही. आयुष्यातल्या बर्याच प्राॅब्लेम चं ते प्रमुख कारण आहे).
"लिहा ना प्लीज़, माझी पर्सनल रिक्वेस्ट समजा" "सर पाठवताय ना आर्टिकल" "लिहायला घेतलय की उगीच थापा मारताय" अशा संवादांनंतर संभाषणाची गाड़ी दुसर्या विषयांकडे कधी वळली ते कळलंच नाही. "बरंच फिरता हो तुम्ही" "मजा आहे, वेगवेगळी गावं बघता" "काय जेवलात आज" "माझ्यासाठी पण आणा की काहीतरी दिल्लीहून" आरं तिच्या मारी, प्रकरण पुढं चाललं होतं. बरं मी तिला सांगितले की मी married आहे, मला एक पोरगा आहे. नंतर सोनियाचे फोन महत्वाच्या मिटींगमधे असताना यायला लागले. फोन उचलला नाही तर तासा दोन तासानी यायचाच, हडकून टाकत पण नव्हतो. बरं तेव्हा हे फ़ेसबुक पण नव्हतं. प्रवासात फोन आला की वेळ कटून जायचा. आर्टिकल वैगेरे बाजूला राहिलं. Virtual flirting चं म्हणा की. पण एक मात्र खरं की मी तिला स्वत:हून फोन कधीच करायचो नाही. पण आला आणि वेळ असेल तर गप्पा पण ठोकायचो.
एकदा मी कार चालवत होतो, वैभवी बाजूला आणि मागे कुणी पाहुणे होते. मोबाईल समोरच होता. तेव्हढ्यात मेसेज आला. सहसा बायको माझा फोन घेत नाही आणि मेसेज तर त्याहून नाही. पण तो घेतला आणि तो सोनियाचा होता "तुम्हारी याद में " अशा धर्तीचा शेर होता. वैभवी वाचून दाखवत होती, लक्षात आलं ल्याेचा झालाय. झटकन फोन हिसकावला आणि मेसेज डिलीट करून टाकला. पण झालं, मेसेजनी आपलं काम बरोबर केलं होतं. बायकोला संशयच नाही तर खात्री झाली काहीतरी गडबड आहे. घरी गेल्यावर मला विचारलं काय प्रकार आहे. मी आपला साळसूदपणाचा आव आणत "नाही तसं काही नाही, उगाच आपलं" म्हणत सारवासारव करण्याचा प्रयत्न केला. पण वैभवी काही बधली नाही, तिने शांतपणे पण फर्मली विचारलं "जे काय आहे ते, खरं सांग" मी पण मग देवाशपथ खरं सांगेल, या धर्तीवर जे आहे ते सांगून टाकलं.
वैभवी म्हणाली "तिचा फोन नंबर दे" माझ्याकडे तो नव्हता, मेसेज डिलीट केला होता. पण ती हट्टालाच पेटली, म्हणाली
आताच संपवायचा हा विषय. माझी एकदम ट्यूब पेटली, received काॅलमधे असेलच. सापडला. वैभवीनी तिला
समजावून सांगितले की हे जे काही चालू आहे ते चुकीचं आहे. मला पण सांगितले की "ती नादान असेल, पण तुला तर
अक्कल पाहिजे की नाही" मी चूक क़बूल केली. खरं म्हणजे मी जे सोनियाला सांगायला पाहिजे होतं, ते वैभवीने सांगितलं
त्या दिवसापासून कानाला खड़ा लावला. प्रवासात सुद्धा कुणी स्त्री वर्ग शेजारी आला की……… . खरं सांगू, कुणी येतंच नाही हो. जवळपास दहा वर्ष झाली या गोष्टीला, पण आजही मेसेज आला की वैभवी तो कटाक्षाने वाचते. काय करणार "बूँद से गयी ………….
पण तुम्हीच सांगा या पार्श्वभूमीवर त्या तीन सौ बद्दल कौतुकमिश्रीत आदर वाटणे सहाजिकच नाही का?
Sent from my iPad
No comments:
Post a Comment