योगायोग

कधी कधी ध्यानी मनी नसताना एखादी गोष्ट घडते आणि आपण हतबुद्ध होऊन जातो. त्या प्रसंगातून आपण सही सलामत बाहेर पडतो तेव्हा आश्चर्यच वाटते कि आपण कसे  बाहेर पडलो ते.

माझा लहान मुलगा नील तेव्हा साधारण दीड ते दोन वर्षाचा असेल. माझ्याकडे तेव्हा santro होती. मी आणि नील MG रोड ला गेलो होतो, फोटो फास्ट च्या दुकानात. अरोरा towers  च्या समोर. काही फोटो च्या प्रिंट काढायला दिले होते. त्याची डिलिवरी होती. संध्याकाळची ६ ची वेळ. तेव्हा मग रोड ला वेस्ट एंड च्या बाजूने प्रवेश होता. (म्हणजे आता जो वन वे आहे त्याच्या opposite). मी दुकानासमोर आलो तर गाडयांची मरणाची गर्दी. कार कुठेतरी लांब लाऊन यावं लागणार होतं. माझ्याबरोबर नील. विचार केला दुकानासमोर गाडी ठेऊनच काम झाले तर किती बरं होईल. दुकानाच्या समोर फोटो फास्ट चा एक मुलगा उभा दिसला.

फोटोची चिट्ठी खिशातच होती. hand brake लावला. गाडी चालूच ठेवली. उतरलो. नील गाडीतच. धावतच दुकानासमोर गेलो. त्या मुलाला सांगितले हि फोटोंची डिलिवरी घे आणि मला कार मध्ये आणून दे. आणि धावतच परत आलो. कार चा दरवाजा उघडायला गेलो आणि लक्षात आले कि दरवाजा उघडतच नाही आहे. आणि बघतो तर काय उतरताना मी मुर्खासारखा सेन्ट्रल lock करून खाली उतरलो होतो . दोन मिनिटे कळलेच नाही कि काय झाले ते. आता बोंबला!

म्हणजे situation बघा कशी आहे ती. कार चालू, माझा पोरगा कारमध्ये, मी बाहेर आणि गाडी locked. आतमध्ये टेप वर गाणी चालू होती, AC चालू होता, पोरगं गाण्यावर नाचत होतं………अहो पण मंडळी गाडी पण चालू होती. नशीब handbrake लावला होता. आता करू काय, काहीच सुचेनासे झाले होते. एव्हाना तो दुकानाचा मुलगा फोटो घेऊन आला. माझा पडलेला चेहरा बघून (हे एक माझं फार मोठे नाटक आहे, मनातल्या भावना चेहऱ्यावर लागलीच दिसतात) त्याने विचारले काय झाले? मी सांगितल्यावर तो पण हबकला. बंद काचेतून मी नील शी संवाद साधण्याचा विनोदी प्रयत्न करत होतो. मी बाहेरून काहीही म्हंटले कि ते वेडं पोर नुसते टाळ्या पिटत हसायचं. एव्हाना त्याने  driver च्या सीट चा ताबा घेतला होता. त्याला मी खाणाखुणा करून सेन्ट्रल lock चा नॉब उचलायला सांगत होतो. तो बिचारा त्याच नॉब शी खेळल्यासारखे करायचा आणि नंतर भलतीकडेच बघायचा.

संध्याकाळची वेळ. येणारे जाणारे भरपूर. त्या दुकानातल्या मुलाला, सतीशला, metalic पट्टी आणून मारुती ८०० चा दरवाजा उघडायचा अनुभव असावा. त्याने तो पण प्रयत्न केला. पण फसला. एव्हाना बघ्यांची पण गर्दी वाढली होती. "कसलं येडं आहे" असं माझ्याकडे बघत comment पास करत जात होते. नील चं हसणे जरा कमी होऊन त्याचा चेहरा रडवेला झाला होता. मला दडपण आलं आता या पोरानी भोकाड पसरले तर काय करायचे. मी माझा जास्तीत जास्त चेहरा नॉर्मल ठेवून लोकांना कटवत होतो.  duplicate किल्ली आणण्याशिवाय पर्याय नव्हता.

वैभवीची lab तेव्हा हडपसर ला होती आणि ती अर्ध्या रस्त्यात पोहोचली होती. duplicate किल्ली मी गाडी पुसणाऱ्या कडेच ठेवायचो, घरात नाही. (हा अजून एक मूर्खपणा). वैभवी म्हणाली मी करते manage आणि येतेच अर्ध्या तासात. या नाटयमय प्रसंगाला सुरु होऊन २० मिनिटे झाली होती आणि मला अजून ३० मिनिटे खिंड लढवायची होती.

माझ्या मूर्खपणाला कोसत मी कारला प्रदिक्षणा घालत होतो. तेव्हढ्यात मला मागच्या खिडकीच्या काचेत वरती थोडी gap दिसली. का कोण जाणे, मी त्या काचेवर हात ठेवला आणि खाली ओढल्यासारखे केले आणि काय आश्चर्य! ती काच आली कि खाली. मला आनंदाचे भरतेच आले. फोटो फास्ट चा सतीश पण उड्या मारू लागला. (सतीश माझ्या प्रॉब्लेम मध्ये पूर्ण गुंतला होता). वैभवी रिक्षात बसली होती, तिला सांगितले येऊ नको फत्ते झाली आहे.

मला आठवले, मागच्या काचेची वायर महिन्या पूर्वी तुटली होती आणि handle नुसतेच फिरत होते. आज दुरुस्त करू, उद्या करू अशी चालढकल करत ते राहूनच गेले होते. ते असे माझ्या पथ्यावर पडले होते.

दरवाजा उघडून पहिले सीट वर बसलो, शांतपणे. दोन घोट पाणी पिलो. नील साठी कॅडबरी घेतली होती ती सतीशला दिली, त्याने माझा हात प्रेमाने दाबला आणि म्हणाला "आता जावा घरी, आरामात". मी नील कडे पहिले, तो लहानगा जीव आता अर्धा तास एकटाच खेळून पेंगुळला होता. डोळ्यात तळं साठवून मी त्याच्या डोक्यातून हात फिरवला, आणि गाडी चालू केली, घरी जाण्यासाठी……………… आरामात.


(आता सगळ्याच गाड्यांचे पुढचे दार सेन्ट्रल lock करून लावले तरी lock उघडते, त्यामुळे या प्रॉब्लेम ची gravity कमी झाली आहे, हे आपले नशीब. Thanks to innovative ideas in automobile engineering.)