सिंहगड

तसा मी हाडाचा trekker नाही. (तसं बघायला गेलं तर मी हाडाचा खेळाडू नाही, हाडाचा engineer नाही किंवा हाडाचा वाचक नाही. माझे आणि हाडाचे नाते हे फक्त चघळण्या पुरतेच आहे.) म्हणजे मला trekking ची आवड नाही असेही नाही, फक्त कुणीतरी पुकारा केला पाहिजे. कॉलेज मध्ये एक तर गोडबोल्यांचा राजेश फरफाटावायचा किंवा BJ Medical चा एक वल्ली ग्रुप होता ते तरी ओढून न्यायचे. (ह्या ग्रुप मधील वल्ली  आता पुण्यातील प्रथितयश डॉक्टर्स आहेत) नाही म्हणायला एक-दोन ट्रेक मी arrange केले आहेत पण ते तुरळक. बाकी आपली मजल पर्वती, चतुश्रुंगी किंवा फारतर घरामागची रामटेकडी. हो, म्हणजे डी म्हणेपर्यंत जी टेकडी संपते ती.

या पार्श्वभूमीवर मी रविवारी सिंहगडावर जायचे ठरवले तेव्हा माझे मलाच आश्चर्य वाटले. बाकी घरच्यांनी "याला वेड लागले आहे" असे म्हणून सोडून दिले. (या कारणास्तव मला दररोज कुठल्यातरी कामावर अर्पण केले जाते).

सकाळी ६:३० वाजता पायथ्याला पोहोचलो. एका छोटया शेतजमिनीचे pay and park मध्ये रुपांतर केले होते. शेतीच्या उत्पन्नापेक्षा पार्किंग मधून जास्त पैसे कमावता येतात हे बघून आश्चर्य वाटले. (संजय सोनवणी सरांच्या लेखाची आठवण झाली).

कारमधून उतरून खाली घसरलेली ३/४ जरा वरती ओढली. (ही आपली style आहे. कुठल्याही घाम गाळण्याच्या क्रिया करताना मी जरा अघळ पघळ कपडे घालतो. वजन आणि घेर कमी झाला आहे हे जाणवण्यासाठी ही फारच नामी क्लुप्ती आहे. मला माहिती आहे, तुमचे विचार चक्र कंसातील पहिल्या वाक्यावरच थबकले आहे. आणि नाही ते विचार तुमच्या मनात येत आहेत . पण ते थांबवा आणि पुढे वाचा.) आणि सिंहगडावर आक्रमण केले.

थंडी असेल म्हणून टी शर्ट वर पुल ओवर घातला होता. थोडया वेळातच उकडायला लागले, म्हणून तो काढून हातात घेतला. थोडया वेळातच त्या पुल ओवर चे वजन मला डाचायला लागले. म्हंटल किती बावळट आहोत आपण. (हे स्वगत दर दिवशी ४-५ वेळा कुठल्यातरी कारणास्तव होतेच) कार मधेच ठेवायला हवे होते.

एक गम्मत आहे, कुठल्याही गडावर जाताना वा येताना कुणीतरी असे भेटतेच किंवा काहीतरी असे होते कि ते विसरता येत नाही, मग ते रायरेश्वर वरून येताना "ओ ग माझा पांडुरंग, महराजाना भेटून आला व्हय चालत जाऊन" म्हणणारी आणि नील चा गालगुच्चा घेणारी म्हातारी आजी असो, किंवा राजगडावर भूक लागल्यावर स्वत:च्या वाटेची भाकरी आणि वाशाट देणारी मावशी असो. त्या पुल ओवर च्या वजनाचा विचार करत असतानाच मला समोर "ती" दिसली. साधारण ५५ वय, हिरवे नऊवारी पातळ, रापलेला रंग आणि डोक्यावर ३०-३५ लिटर चा पाण्याचा छोटा ड्रम आणि हातात एक कळशी. हळूहळू गड चढत होती. मला माझीच लाज वाटली. मी त्या माउली च्या मागेच होतो आणि तिची झोपडी आली. छोटे हॉटेल होते तिचे. मला आश्चर्य वाटले, तिथे एक तरणा बांड मुलगा काकडी चिरत उभा होता. मला ते काही झेपलं नाही. म्हणजे ती त्याची आई असो वा नसो, ते चित्र विचित्रच होतं, हे खरं. ते पाणी तिने  लिंबू सरबतासाठी आणले असावे.

चढण अर्ध्यावर आली होती. एक छोटा ग्रुप होता, साधारण तिशीतील असावे सर्व. २-३ लेडीज आणि २-३ जंटलमन. त्यातल्या एकीने एकाला विचारले "ही पाण्याची बाटली इथे फेकू का" तो म्हणाला "फेक" मला राहवले नाही. मी म्हणालो "प्रत्येक हॉटेल मध्ये आता कचरा गोळा करतात. तिथे टाका". तर ती तिशीतील तरुणी म्हणाली "बरं काका" काका, सूचना दिल्याचा सूड ती असा उगवेल असं वाटले नव्हते. माझ्या छातीत एक सूक्ष्म कळ उठली. ती गड भरभर चढल्यामुळे आली अशी मी मनाची समजूत घालून निघालो.

चढाई जारी होती. ५५-५६ वयाच्या ५-६  जणांचा ग्रुप आला. सगळे बापे. त्यातला एक जण त्यांच्या वयाला न शोभेल अशा घाण भाषेत बोलत होता. आणि मोठयानी. उगाचच हसायचे. बाकी लोकसुद्धा मनात इच्छा नसून साथ देत होते. मला त्यातील कृत्रिमपणा जाणवत होता. मला हसू आले. मनात आले यांनी माझे कॉलेज मधले सुसंवाद ऐकले असते तर सोवळे घालून "घालीन लोटांगण" म्हणले असते. असो.

सकळाचे ७:३० वाजले होते. तेवढ्यात एक जुना मित्र आला. त्याचे नाव "क्ष" ठेवू. ह्या क्ष ला जवानीत प्रत्येक पार्टी मध्ये out झाल्यावर रूमवर सोडायची जबाबदारी माझ्यावर असायची. तर क्ष म्हणाला "तब्येत कशी आहे" मी म्हणालो "उत्तम", पुढचा प्रश्न "मग काय ड्रिंक्स सोडले कि नाही" आयला वेळ सकाळची साडेसातची, गड चढतो आहे, बरं  हा एकेकाळचा पेत्ताड आणि मला विचारतो आहे दारू सोडलीस का? मी नवसागर पिल्यासारखा चेहरा केला आणि त्याला बाय म्हणालो.

दीड तासाची रपेट करून मी वरती पोहोचलो. गडाच्या मागे जाऊन भरार वारा खाल्ला, गड एकदम स्वच्छ दिसत होता. शासनांनी आणि काही NGO नि चांगले काम केल्याचे जाणवत होते. पोहे खाल्ले, २ ग्लास ताक पिलो. पोहे आणि ताकाचे ९० रु झाले. आणि माझा मध्यमवर्गीय मराठी बाणा जागा झाला. तेवढ्यात एक्स्प्रेस हाय वे वर चहासाठी २० रु मुकाट देण्याचा नतद्रष्ट पणा आठवला आणि पाणी आणणारी ती स्त्री हि आठवली. गपगुमान पैसे दिले आणि खाली उतरायला निघालो.

मजल दर मजल करत कार पाशी येउन पोहोचलो आणि गडाकडे पहिले. बऱ्याच दिवसानंतर आलो होतो. अडीच वर्षांपूर्वी angioplasty झाल्यापासून हे उदयोग कमीच झाले होते. त्यामुळे मस्त वाटले, आणि उगाचच घोषणा द्यावी वाटली "डॉ सुहास हरदास की जय" "angioplasty शोधणाऱ्या Allopathy चा विजय असो" रुबी hall ची ही आठवण आली. त्याचे बिलपण आठवले. रुबी hall चे बिल……… आई ग…………छातीत पुन्हा कळ  आल्यासारखे का वाटतंय.