दोन दिवस अहमदाबाद ला होतो. इस्रो ला. सलीम आणि इरफान हि होते बरोबर. कंपनीचे टेक्निशियन. तिघंही बर्यापैकी फिरलो. एक मित्र आहे तिथे. एका multinational कंपनीचा हेड. त्याने कार दिली होती. मीच चालवली.
फिरताना सलीम ला सांगितलं, मोबाईल तयार ठेव. कचऱ्याचा ढीग दिसला, किंवा नगरसेवकाचे फेल्क्स दिसले तर हाण फोटो. दुर्दैवाने नाही सापडले. पंतप्रधान आणि मुख्यमंत्री यांचे होते पण ते Vibrant गुजरात आणि प्रवासी दिवस ची ad करणारे. अखिलेश यादव यांचेही होते. UP त येउन investment करा म्हणून सांगणारे. गालातल्या गालात हसलो.
ड्रायविंग करत असल्यामुळे लक्ष ट्राफिक वर होतं. मागे इरफान बसला होता. म्हणाला "च्यायला, BRT चे थांबे बघा कि सर. चकाचक आहेत." सिग्नल ला थांबलो. डोळ्याच्या कोपऱ्यातून बघितलं. न बघितल्यासारखा केलं. इरफान परत पचकला. "BRT फ़ुल्ल सक्सेस दिसती हो इथं. च्यामारी, आपल्या इथे कोण पेंड खातंय मग" मी विषय बदलला. इस्रो चा प्रॉब्लेम कसा solve करू यात विचारलं. त्याला माहित नव्हतं. तो गप्प बसला.
रात्री मित्र भेटला जेवायला. हो, तोच multinational कंपनीचा हेड. साळवी त्याचं नाव. अख्खी हयात पुण्यात गेलेली. गेली ४ वर्षं अहमदाबाद ला आहे. म्हणाला "पोरं आजकाल पुण्याला गेली कि नावं ठेवतात. हे काय लोड शेडींग. पाणी काय वेळेवर मिळत नाही. नातेवाईक भेटतात म्हणून खुश तरी असतात." "तुला शप्पथ सांगतो राजा, क्वालिटी ऑफ लाईफ म्हणशील ना तर १ ते १० च्या स्केल वर मी पुण्याला ३ नंबर देईन तर अहमदाबाद ला ८." जेवण करता करता मी बोललो "जेवण छान आहे, पण गुजरात मध्ये फारच गोड करतात. मला आवडत नाही" आम्ही मग धंदा कसा चालू आहे यावर बोलू लागलो.
दुसर्या दिवशी तुडुंब भरलेल्या नदीवरील ब्रिज वरून जाताना सलीम बोलला "२००३ ला आलो होतो इथे मी. पात्र पार कोरडं असायचं हो. सर्कशी भरायच्या. हि काय जादू झाली." रिवर फ्रंट चं कामही जोरात चालू होतं. आज सलीम आणि इरफान दोघंच गप्पा मारत होते. मी बोललो "गुजरात दंग……" मला तोडून ते मला म्हणाले "सर, चेन्नई नंतर पुढचं स्पिंडल सर्विस सेंटर इथेच काढू" मी मान खाली घालत बघू म्हणालो.
अहमदाबाद स्टेशनला आलो. २ तास आधी. इरफान ने Wi Fi जोडला आणि मोबाईल खेळत बसला.
घरी पोहोचलो सकाळी ५ ला. उजाडल्यावर वैभवीने औषधाची बाटली आणि सुरी दिली. म्हणाली "झाकण काढून दे." पूर्वी झाकणाला सुरी स्पर्श केली कि ते joint तटकन तुटायचे. आज बराच वेळ फिरवत होतो. ताकदीने. झाकणाचे joint काही तुटेना.
मला वाटलं, बहुधा माझ्या सुरीची धार जरा बोथट झाली आहे. उगाचच. मी ते औषध कडू असेल असं वाटून बाटली ठेवून दिली.
*******************************************************************************
बातम्या ऐकल्या, गंमत वाटली. काय ना, हा माणूस आपला UNO च्या सेक्रेटरीचा उमेदवार होता.
******************************************************************************
Paris: काय बोलणार. त्यांना कळत नाही आहे ते कुठे चालले आहेत. थोडी अक्कल दयावी बुवा त्यांना, देवाने.
८ जानेवारी, प्रभात डायरी
फिरताना सलीम ला सांगितलं, मोबाईल तयार ठेव. कचऱ्याचा ढीग दिसला, किंवा नगरसेवकाचे फेल्क्स दिसले तर हाण फोटो. दुर्दैवाने नाही सापडले. पंतप्रधान आणि मुख्यमंत्री यांचे होते पण ते Vibrant गुजरात आणि प्रवासी दिवस ची ad करणारे. अखिलेश यादव यांचेही होते. UP त येउन investment करा म्हणून सांगणारे. गालातल्या गालात हसलो.
ड्रायविंग करत असल्यामुळे लक्ष ट्राफिक वर होतं. मागे इरफान बसला होता. म्हणाला "च्यायला, BRT चे थांबे बघा कि सर. चकाचक आहेत." सिग्नल ला थांबलो. डोळ्याच्या कोपऱ्यातून बघितलं. न बघितल्यासारखा केलं. इरफान परत पचकला. "BRT फ़ुल्ल सक्सेस दिसती हो इथं. च्यामारी, आपल्या इथे कोण पेंड खातंय मग" मी विषय बदलला. इस्रो चा प्रॉब्लेम कसा solve करू यात विचारलं. त्याला माहित नव्हतं. तो गप्प बसला.
रात्री मित्र भेटला जेवायला. हो, तोच multinational कंपनीचा हेड. साळवी त्याचं नाव. अख्खी हयात पुण्यात गेलेली. गेली ४ वर्षं अहमदाबाद ला आहे. म्हणाला "पोरं आजकाल पुण्याला गेली कि नावं ठेवतात. हे काय लोड शेडींग. पाणी काय वेळेवर मिळत नाही. नातेवाईक भेटतात म्हणून खुश तरी असतात." "तुला शप्पथ सांगतो राजा, क्वालिटी ऑफ लाईफ म्हणशील ना तर १ ते १० च्या स्केल वर मी पुण्याला ३ नंबर देईन तर अहमदाबाद ला ८." जेवण करता करता मी बोललो "जेवण छान आहे, पण गुजरात मध्ये फारच गोड करतात. मला आवडत नाही" आम्ही मग धंदा कसा चालू आहे यावर बोलू लागलो.
दुसर्या दिवशी तुडुंब भरलेल्या नदीवरील ब्रिज वरून जाताना सलीम बोलला "२००३ ला आलो होतो इथे मी. पात्र पार कोरडं असायचं हो. सर्कशी भरायच्या. हि काय जादू झाली." रिवर फ्रंट चं कामही जोरात चालू होतं. आज सलीम आणि इरफान दोघंच गप्पा मारत होते. मी बोललो "गुजरात दंग……" मला तोडून ते मला म्हणाले "सर, चेन्नई नंतर पुढचं स्पिंडल सर्विस सेंटर इथेच काढू" मी मान खाली घालत बघू म्हणालो.
अहमदाबाद स्टेशनला आलो. २ तास आधी. इरफान ने Wi Fi जोडला आणि मोबाईल खेळत बसला.
घरी पोहोचलो सकाळी ५ ला. उजाडल्यावर वैभवीने औषधाची बाटली आणि सुरी दिली. म्हणाली "झाकण काढून दे." पूर्वी झाकणाला सुरी स्पर्श केली कि ते joint तटकन तुटायचे. आज बराच वेळ फिरवत होतो. ताकदीने. झाकणाचे joint काही तुटेना.
मला वाटलं, बहुधा माझ्या सुरीची धार जरा बोथट झाली आहे. उगाचच. मी ते औषध कडू असेल असं वाटून बाटली ठेवून दिली.
*******************************************************************************
बातम्या ऐकल्या, गंमत वाटली. काय ना, हा माणूस आपला UNO च्या सेक्रेटरीचा उमेदवार होता.
******************************************************************************
Paris: काय बोलणार. त्यांना कळत नाही आहे ते कुठे चालले आहेत. थोडी अक्कल दयावी बुवा त्यांना, देवाने.
८ जानेवारी, प्रभात डायरी
No comments:
Post a Comment