हे असं नेहमीच होत आलं आहे.
अमेरिकन प्रेसिडेंट (अरे, अरे घाबरू नका, हे दुसरं आहे) जेफ आणि VP जिम यांच्याबरोबर मी खूप दा जेवायला जातो. हं, अगदी तारांकित हॉटेलात वैगेरे. हो मग, आपली पण अमेरिकन लोकांशी एकदम घष्टन आहे बरं. बियर चे सीप मारत असताना ते नॉनव्हेज प्लँटर दोघांनाही फारच आवडतं तेही with bones, you know. ते दोघंही तंदुरी चिकन मधील लेगपिसेस किंवा कोणतेही bones असलेले पिसेस (खरं तर हाडकं म्हणायचं होतं) काट्या अन सुरीने इतके शिताफीने खातात की शेवटी त्या लेग पिसला चिकन नावाला म्हणून उरत नाही.
त्यांचं बघून मी पण fork आणि knife चा वापर करून तसंच चिकन खायचं ठरवतो. पण ती करतानाची तारांबळ बघायलाच हवी. सगळ्यात पहिले सुरी उजव्या की डाव्या हातात या गोंधळात ५ मिनीटे जातात. मग चिकन जोवर भरपूर असतं तोवर दोन चार घास जातात बरोबर तोंडात. गडबड नंतर उडते. त्यापुढे खाताना मात्र चिकनचा पीस त्या आठ इंचाच्या प्लेटच्या बाहेर जाऊ नये यासाठी जी कसरत करावी लागते ती भीषण असते. ते प्रयत्न फोल गेल्यावर मी थांबतो. गेल्या दहा मिनीटात जेफ आणि जिम काय बोलले हे पण माझ्या गावी नसतं. इतका मी त्या अयशस्वी प्रयत्नात तल्लीन झाला असतो.
आता मी त्यांच्या संभाषणाचा भाग होतो. पण डोळ्याचा एक कोपरा मेंदूला सतत सिग्नल पाठवत असतो की लेग पीसला खुप चिकन उरलंय. माझं विवेकी मन अविवेकी मनावर विजय मिळवतं आणि मग मी कुणाचीही भीडमुर्वत न ठेवता पंजा आणि दात याचा मुक्त वापर करून फाडशा पाडतो. आणि मग तल्लीनतेकडून टल्लीकडे या पुढच्या प्रवासासाठी मोकळा होतो.
तळटीप: मी आमच्या अमेरिकन प्रेसिडेंट, जेफ बरोबर सकाळी चहाही पितो. कुणी कुणासाठी चहा बनवला याला काहीही महत्व दोघांच्याही लेखी नसतं. बिझीनेस महत्वाचा.
जर पाहुण्सांसाठी चहा बनवणे यावर कुणाला विनोद सुचत असतील तर त्यांची कीव करण्यापलीकडे काय करू शकतो. असो.
प्रजासत्ताक दिन चिरायु होवो.
अमेरिकन प्रेसिडेंट (अरे, अरे घाबरू नका, हे दुसरं आहे) जेफ आणि VP जिम यांच्याबरोबर मी खूप दा जेवायला जातो. हं, अगदी तारांकित हॉटेलात वैगेरे. हो मग, आपली पण अमेरिकन लोकांशी एकदम घष्टन आहे बरं. बियर चे सीप मारत असताना ते नॉनव्हेज प्लँटर दोघांनाही फारच आवडतं तेही with bones, you know. ते दोघंही तंदुरी चिकन मधील लेगपिसेस किंवा कोणतेही bones असलेले पिसेस (खरं तर हाडकं म्हणायचं होतं) काट्या अन सुरीने इतके शिताफीने खातात की शेवटी त्या लेग पिसला चिकन नावाला म्हणून उरत नाही.
त्यांचं बघून मी पण fork आणि knife चा वापर करून तसंच चिकन खायचं ठरवतो. पण ती करतानाची तारांबळ बघायलाच हवी. सगळ्यात पहिले सुरी उजव्या की डाव्या हातात या गोंधळात ५ मिनीटे जातात. मग चिकन जोवर भरपूर असतं तोवर दोन चार घास जातात बरोबर तोंडात. गडबड नंतर उडते. त्यापुढे खाताना मात्र चिकनचा पीस त्या आठ इंचाच्या प्लेटच्या बाहेर जाऊ नये यासाठी जी कसरत करावी लागते ती भीषण असते. ते प्रयत्न फोल गेल्यावर मी थांबतो. गेल्या दहा मिनीटात जेफ आणि जिम काय बोलले हे पण माझ्या गावी नसतं. इतका मी त्या अयशस्वी प्रयत्नात तल्लीन झाला असतो.
आता मी त्यांच्या संभाषणाचा भाग होतो. पण डोळ्याचा एक कोपरा मेंदूला सतत सिग्नल पाठवत असतो की लेग पीसला खुप चिकन उरलंय. माझं विवेकी मन अविवेकी मनावर विजय मिळवतं आणि मग मी कुणाचीही भीडमुर्वत न ठेवता पंजा आणि दात याचा मुक्त वापर करून फाडशा पाडतो. आणि मग तल्लीनतेकडून टल्लीकडे या पुढच्या प्रवासासाठी मोकळा होतो.
तळटीप: मी आमच्या अमेरिकन प्रेसिडेंट, जेफ बरोबर सकाळी चहाही पितो. कुणी कुणासाठी चहा बनवला याला काहीही महत्व दोघांच्याही लेखी नसतं. बिझीनेस महत्वाचा.
जर पाहुण्सांसाठी चहा बनवणे यावर कुणाला विनोद सुचत असतील तर त्यांची कीव करण्यापलीकडे काय करू शकतो. असो.
प्रजासत्ताक दिन चिरायु होवो.
No comments:
Post a Comment