कन्फेशन

कामाच्या निमित्ताने माझ्या काही परदेशवार्या झाल्या. अर्थात त्याचं काही कौतुक नाही म्हणा. काम आहे, जावं लागतं, इतकंच. ल्योचा पुढं आहे. परदेशात जाऊन आलो की नातेवाईक (त्यातल्या त्यात आई) विचारतात "काय आणलं तिकडून" आता मी जातो, काम करतो अन परत येतो. संध्याकाळी हॉटेलला आलो की लागलीच होस्टने जेवण ठेवलं असतं. बरं आपला पडला भिडस्त स्वभाव. त्यांच्या गावीही नसतं की याला काही खरेदी करायची असेल, मग मीही काही बोलत नाही. 

काही लोकांना कसली हौस असते. माझा एक मित्र आहे. तो फॉरेनला जाऊन आला की बँग भरून सामान आणतो. चॉकलेटस, कपडे, सोवेनियर्स, खेळणी अन काय काय. एकदा मी इटलीला निघालो. तर मला येऊन म्हणाला फेरारीच्या शोरूम मधून एखादं छानसं कारचं मॉडेल आण की. ते मॉडेल अगदी हुबेहूब असतं. दरवाजे उघडतात, स्टियरिंग वळतं. मी गेलो, मिलानमधे दुकान शोधत. साधे वरण आणि भातावर पोसलेल्या या मनाला वाटलं की असेल २००० रू पर्यंत किंमत. तर ती कार तब्बल ९००० रू ला. नशीब, पैसे होते तितके. त्याच्या हॉलमधे विराजमान आहे कार. 

त्याच ट्रीपमधे आमचे बंधुराज म्हणाले "आठवण म्हणून पिसाच्या लिनिंग टॉवरची प्रतिकृति माझ्यासाठी घेऊन ये." मी आणली. आई म्हणाली "अरे, एकाच्या ऐवजी दोन आणल्या असत्या तर तुझ्या घरात फार अडचण नसती झाली" आता मला नाही आवडत ते सोवेनियर्स गोळा करायला. काय करणार मग.  

सुरूवातीला कौतुकाने आणायचो मी काही कपडे पोरांसाठी. पण गणित पक्कं असल्यामुळे गुणीले ६०/७०/९० पटकन व्हायचं. आणि मग तो वर उल्लेख केलेला वरण भात सळसळायचा. गुणाकार झाल्यावर मेंदूला किमतीची एक हलकीशी किक बसायची. मग दर ट्रीपगणिक हे माझं काहीतरी आणणं कमी होत गेलं. आजकाल तर मी चॉकलेट वैगेरे पण नाही आणत. सुरूवातीला मित्रांसाठी दारूच्या बाटल्या आणायचो. आता त्याचा ही कंटाळा येतो. कुणी अगदी आठवणीने सांगितलं तर आणतो, नाहीतर रिकाम्या हाताने येतो. आणि तसंही 12 years old Glenfidich किंवा Chivas Regal आणि आपल्या दुकानात मिळणारी सिग्नेचर किंवा Antiquity यातल्या चवीतला फरक काही मला कळत नाही. 

सुदैवाने वैभवीलाही फार काही आवड नाही या खरेदी प्रकरणाची.  बोंबलायला परदेशात मी जातो तेव्हा मंडईत जाताना जसा नवर्याला निरोप देतात तसं ती बाय करते. खरेदी बिरेदी फार लांबची गोष्ट. थोडा फार आमचा बारक्या नाराज होतो, पण अर्धाच दिवस. बाप आल्याच्या आनंदात तो ते दु:ख पटकन विसरून जातो. 

आणि दुसरी गोष्ट साईट सिइंग. एखाद्या डेलिगेशन बरोबर गेलो अन त्यांनी काही प्लान केलं असेलच तर. पण मी एकटा असेल तर मात्र नाही जात कुठं. त्यामुळे अमेरिका, चायना, तैवान, स्वित्झरलॅंड, इंग्लंड या देशात फार काही मी बघितलं नाही आहे. जर्मनी आणि सिंगापूर थोडं बघितलं. जर्मनीत अमोल-प्रितीआणि प्रियांका-अनंत या जोड्यांनी फिरवलं तेच.

हे अमेरिकन्स किंवा तैवानीज पुण्याला येतात तेव्हा शब्दाने म्हणत नाही की अजिंठा वेरूळ बघू, किंवा ताजमहाल बघू, गोव्याला जाऊ. काहीच नाही. मग मलाही त्यांना म्हणावसं वाटत नाही, की जरा फिरून येऊ म्हणून. 

तसंही स्वित्झर्लंड मध्ये कुठे आल्प्स पर्वताची हिमशिखरे बघताना आवडती व्यक्ती शेजारी नसेल तर त्या उत्तुंगतेच काय कौतुक? अमेरिकेतली Grand Canyon तिथल्या स्काय Walk वरून किंवा नायगारा धबधबा बघताना बारक्याचे विस्फारलेले डोळे जर नसतील कुठली आली मजा? कदाचित नियतीच्या मनात हे ही असेल की हे सगळं फिरण्यासाठी कुटुंब बरोबर असावं. तेव्हा मात्र सॉलीड मजा येईल हे नक्की.

कन्फेशन