नागपूरला भाच्याचं लग्न झालं. त्यासाठी आलो होतो. काही निरिक्षणं:
- गरीबरथ ट्रेनमधील साईड मिडल बर्थ हा लै म्हणजे लैच बेकार प्रकार आहे. ज्या कुणी ही आयडिया दिली त्याला खूप शिव्याशाप. लालूंच्या काळात हे आलं म्हणून त्यांनाही माझा तळतळाट.
- दुथडी भरून वाहणारी नदी आजही मनाला खूप आनंद देते आणि तलावाच्या बाजूने घेतलेला मॉर्निंग वॉकही.
- नागपूरमधील लोकं पुण्यातल्या लोकांपेक्षा व्यवस्थित ट्राफीक सिग्नल पाळतात.
- मला नवरदेवाच्या बाथरूममधे दाढी आंघोळ करायला मिळाली. मला या कामाच्या प्रसाधनात अंगाला लावायचा साबण, डोक्याला लावायचे पॅराशूटचे खोबरेल तेल आणि फार फार तर एखादा शांपू इतकीच आयुधं माहिती आहेत. तिथं बेसीनवर असलेल्या २० एक विविध नावाच्या अन चित्रविचित्र आकाराच्या प्लास्टिक बॉटल्सने मला फारंच न्यूनत्व आलं. (बाथरूमचा सीन असल्यामुळे मी आधी चुकून न्युडत्व असं लिहीलं होतं. लागलीच एडिट केलं)
- आजकालच्या लग्नातील झकपकपणा, श्रीमंती माझ्या अंगावरती येतात आणि डोक्यातही जातात. १९९१ साली फेबु असलं असतं तर माझ्या मावशीच्या काकांनी किंवा बाबांच्या मावसभावानी माझं लग्न लावल्यावर हाच डायलॉग स्टेटस म्हणून टाकला असता का?
- मी अधूनमधून लवकर सद्य कामातून रिटायर होण्याचा विचार करतो. लग्नाचा अवाढव्य खर्च बघून काही काळ या निर्णयावर मी डळमळीत झालो. एक जण म्हणाले, "तुला काय काळजी आहे. दोन्ही मुलंच तर आहेत तुला"
- प्रवासात वापरलेले कपडे बोचके भरून बॅग भरणारा मी आणि प्रवासात वापरलेल्या कपड्यांची घडी आमच्या इस्रीवाल्यापेक्षाही भारी घालून अत्यंत सुबक बॅग भरणारा माझा लहान भाऊ उन्मेष. एकाच आईबापाच्या पोटी इतके परस्परविरोधी स्वभावाचे दोन दिवटे जन्मणं हे अजबच. उन्मेष जरी काटेकोर तरीही तो दिवटाच.
- फेबुवर मित्रयादीत असलेल्या हरीदादाने माझ्या लिहिण्यापेक्षा पोस्टवर येणार्या मित्रांच्या कॉमेंटस जास्त खुमासदार असतात असे म्हंटले. मला माझ्या मित्रयादीचा अभिमान वाटला. कुणी अभिमानाऐवजी मत्सर असेही वाचू शकते. माझी काहीच स्तुति केली नाही म्हणून हरीदादाचा थोडा रागही आला.
- आदरातिथ्याच्या बाबतीत यजमानांच्या आसपासही मी पोहचू शकत नाही. रादर आमच्या मातोश्री सोडल्या तर कुणीच नाही.
- गुगल मॅप भारतातल्या सगळ्या शहरात गंडवतो. रस्त्यावरच्या माणसाला पत्ता विचारण्याची पद्धत ही अजूनही सगळ्यात विश्वासार्ह आहे.
- रिक्षावाल्याचा माज बघून मी ठरवलं की यापुढे स्टेशनपासून इतक्या अंतरावरचं हॉटेल शोधायचं की तिथे एकतर पायी पोहोचता आलं पाहिजे नाहीतर टॅक्सी लागली पाहिजे.
- नागपूरचं रेल्वे स्टेशन हे पुण्याच्या रेल्वे स्टेशनपेक्षा खूप चांगलं आहे.
- चालत्या ट्रेनमधे मोबाईलवर मराठी टाईप करणे अवघड आहे. अर्थात चालत्या ट्रेनमधे कुठलाही आधार न घेता टॉयलेट मधे लघवी करण्यापेक्षा सोपे आहे.
- तरीही आज इतकी वर्षं प्रवास केल्यावरही माझ्या मनात भारतीय रेल्वेबद्दल प्रेम आणि आदर अबधित आहे.
- गरीबरथ ट्रेनमधील साईड मिडल बर्थ हा लै म्हणजे लैच बेकार प्रकार आहे. ज्या कुणी ही आयडिया दिली त्याला खूप शिव्याशाप. लालूंच्या काळात हे आलं म्हणून त्यांनाही माझा तळतळाट.
- दुथडी भरून वाहणारी नदी आजही मनाला खूप आनंद देते आणि तलावाच्या बाजूने घेतलेला मॉर्निंग वॉकही.
- नागपूरमधील लोकं पुण्यातल्या लोकांपेक्षा व्यवस्थित ट्राफीक सिग्नल पाळतात.
- मला नवरदेवाच्या बाथरूममधे दाढी आंघोळ करायला मिळाली. मला या कामाच्या प्रसाधनात अंगाला लावायचा साबण, डोक्याला लावायचे पॅराशूटचे खोबरेल तेल आणि फार फार तर एखादा शांपू इतकीच आयुधं माहिती आहेत. तिथं बेसीनवर असलेल्या २० एक विविध नावाच्या अन चित्रविचित्र आकाराच्या प्लास्टिक बॉटल्सने मला फारंच न्यूनत्व आलं. (बाथरूमचा सीन असल्यामुळे मी आधी चुकून न्युडत्व असं लिहीलं होतं. लागलीच एडिट केलं)
- आजकालच्या लग्नातील झकपकपणा, श्रीमंती माझ्या अंगावरती येतात आणि डोक्यातही जातात. १९९१ साली फेबु असलं असतं तर माझ्या मावशीच्या काकांनी किंवा बाबांच्या मावसभावानी माझं लग्न लावल्यावर हाच डायलॉग स्टेटस म्हणून टाकला असता का?
- मी अधूनमधून लवकर सद्य कामातून रिटायर होण्याचा विचार करतो. लग्नाचा अवाढव्य खर्च बघून काही काळ या निर्णयावर मी डळमळीत झालो. एक जण म्हणाले, "तुला काय काळजी आहे. दोन्ही मुलंच तर आहेत तुला"
- प्रवासात वापरलेले कपडे बोचके भरून बॅग भरणारा मी आणि प्रवासात वापरलेल्या कपड्यांची घडी आमच्या इस्रीवाल्यापेक्षाही भारी घालून अत्यंत सुबक बॅग भरणारा माझा लहान भाऊ उन्मेष. एकाच आईबापाच्या पोटी इतके परस्परविरोधी स्वभावाचे दोन दिवटे जन्मणं हे अजबच. उन्मेष जरी काटेकोर तरीही तो दिवटाच.
- फेबुवर मित्रयादीत असलेल्या हरीदादाने माझ्या लिहिण्यापेक्षा पोस्टवर येणार्या मित्रांच्या कॉमेंटस जास्त खुमासदार असतात असे म्हंटले. मला माझ्या मित्रयादीचा अभिमान वाटला. कुणी अभिमानाऐवजी मत्सर असेही वाचू शकते. माझी काहीच स्तुति केली नाही म्हणून हरीदादाचा थोडा रागही आला.
- आदरातिथ्याच्या बाबतीत यजमानांच्या आसपासही मी पोहचू शकत नाही. रादर आमच्या मातोश्री सोडल्या तर कुणीच नाही.
- गुगल मॅप भारतातल्या सगळ्या शहरात गंडवतो. रस्त्यावरच्या माणसाला पत्ता विचारण्याची पद्धत ही अजूनही सगळ्यात विश्वासार्ह आहे.
- रिक्षावाल्याचा माज बघून मी ठरवलं की यापुढे स्टेशनपासून इतक्या अंतरावरचं हॉटेल शोधायचं की तिथे एकतर पायी पोहोचता आलं पाहिजे नाहीतर टॅक्सी लागली पाहिजे.
- नागपूरचं रेल्वे स्टेशन हे पुण्याच्या रेल्वे स्टेशनपेक्षा खूप चांगलं आहे.
- चालत्या ट्रेनमधे मोबाईलवर मराठी टाईप करणे अवघड आहे. अर्थात चालत्या ट्रेनमधे कुठलाही आधार न घेता टॉयलेट मधे लघवी करण्यापेक्षा सोपे आहे.
- तरीही आज इतकी वर्षं प्रवास केल्यावरही माझ्या मनात भारतीय रेल्वेबद्दल प्रेम आणि आदर अबधित आहे.
No comments:
Post a Comment