करिअर

 एखादं करिअर दणदणीत घडण्यासाठी अंगभूत हुशारी, प्रचंड कष्ट करायची तयारी आणि तिसरा एक महत्वाचा फॅक्टर असतो आणि तो म्हणजे कौटुंबिक इको सिस्टम जी तुमच्या करिअर ला पूरक असली पाहिजे. आज मला इंडस्ट्री मध्ये जवळपास ३२ वर्षे झालीत आणि मागे वळून बघताना (३२ वर्षे झालीत म्हणजे मी हे लिहू शकतो) असं जाणवतं की आईने दागिने गहाण ठेवून (की विकून) आम्हा दोघा भावांचं शिक्षण केलं हे मोठं योगदान आहेच पण त्यापेक्षाही महत्वाचं म्हणजे आमच्या आई बाबांनी करिअर ला बाधा येईल असं कुठलंही वर्तन ठेवलं नाही. घरात असणाऱ्या लग्न मुंजी, आजारपण, किंवा कुणाच्या निधनसमयी भेटायला जाणे यासाठी त्यांनी मला कधीही फोर्स केलं नाही. इतकंच काय पण बाबांच्या आजारपणात मला आठवतं  तसं ते गेले त्या दिवशी मी फक्त घरी थांबलो होतो. हॉस्पिटल ला ऍडमिट होते तेव्हा मी नक्कीच जायचो, पण दिवसभर काम करून. तो पर्यंत आई, वैभवी, उन्मेष असं आम्ही आलटून पालटून ड्युटी करायचो. पण कामाला  कुणीही सुट्टी घेतली नाही. 

आमच्या आईचं पण अगदी सेम. अगदी अलीकडची गोष्ट सांगायची म्हणजे, करोना लसीकरणासाठी मी सकाळी साडेसहाला जाऊन नंबर लावला. आईला फोन केला. ती माउली सकाळी सात वाजता आली. मी घरी जाऊन आंघोळ, कंपनीचा ड्रेस वगैरे घालून निल ला घेऊन आठला पोहोचलो. मग तिला बसायला सांगितलं. टोकन घेतलं. तिला प्रोसिजर समजावली. आई म्हणाली "तू जा कंपनीत. मी करते सगळं व्यवस्थित." नीलला तिच्याबरोबर थांबवलं होतं. साडेनऊला त्याचा ऑनलाईन क्लास होता. आईने त्याला पण घरी पाठवलं. लस घेतली आणि एकटी घरी आली. मुलगा किंवा नातू सोबतीला थांबला नाही म्हणून तक्रार.... शून्य. 

वैभवीचा पण तसाच सपोर्ट असतो. काही खरेदीचं नाटक नाही, फार छानछोकीचं आयुष्य नाही, कुठं बाहेर फिरायला ते माझ्या सोयीने.  १९९४ ला माझ्या लग्नाला तीन वर्षे झाली होती. आणि मी सेल्स जॉब घेतला. १९९४ते २००२ मी महिन्यातील १२ ते २२ दिवस बाहेर असायचो. पण तक्रार नाही.  २००५ ला घर बदललं. तिने जी तारीख ठरवली त्या दिवशी नेमकं एका ब्रिटिश माणसाबरोबर मला बंगलोर ला जावं लागलं. कामवाल्या बाईबरोबर वैभवीने, आठ महिन्याचा निल बखोटीला बांधून घर शिफ्ट केलं. सगळ्यात कहर २०११ ला झाला. त्या दिवशी मला संध्याकाळी सहा वाजता अमेरिकेला जायचं होतं. मी सकाळी कंपनीत गेलो होतो. (हो, मी बऱ्याच फॉरेन ट्रिप ला कंपनीत बॅग घेऊन जातो आणि तिथून मुंबईला). तर सकाळी बारा वाजता यश फुटबॉल खेळताना पडला डोक्यावर आणि बेशुद्ध नोबल हॉस्पिटल ला ऍडमिट. मी धावपळ करत पोहोचलो. तो पर्यंत तो शुद्धीवर आला होता. मी वैभवीकडे फक्त पाहिलं, तिने सांगितलं "तू जा, मी सांभाळते". 

असे अजून किमान पन्नास प्रसंग सांगू शकतो. कुणी या जगण्याला मनस्वी म्हणतं, कुणी जबाबदारीचं. काहीही असलं तरीही फॅमिली सपोर्ट इको सिस्टम सणसणीत आहे म्हणून बाह्य जगात इतक्या उड्या मारू शकतो. 

थोडक्यात सांगायचं काय तर करिअर घडवायचं असेल तर कुटुंबाचा सहभाग लागतोच. फक्त त्याला रिटर्न म्हणून तुम्ही सुद्धा इमानइतबारे काम करून त्याचे पांग फेडायला हवेत असं मला वाटतं.