khushi

मागे वळून बघताना (२५ वर्ष इंडस्ट्रीत घासल्यावर असं नक्कीच म्हणू शकतो नाही का. खरं तर २४, कारण शेवटचं एक वर्ष फेसबुकवर घासतो आहे) असं माझ्या लक्षात आलं आहे की काही गोष्टींबाबत माझे फारच वांदे झाले आहेत. त्यापैकी एक म्हणजे प्रवास. म्हणजे मी पुण्याहून destination ला पोहोचायचो व्यवस्थित. पण ते लोकल फिरायचं म्हणजे ताप व्हायचा. गुजरात मध्ये छ्त्राल च्या रणरणत्या उन्हात मी बसची वाट बघत उभा राहायचो. (हो, तेव्हा मोदी मुख्यमंत्री नव्हते, त्यामुळे त्याकाळी  उन्हाळ्यात उनच लागायचं. आता सारखे गुजरातचे रस्ते वातानुकुलीत नव्हते). कार समोरून निघून जायच्या पण कुणी लिफ्ट म्हणून द्यायचं नाही. शेवटी मी कुठल्या तरी ट्रक मध्ये बसून अहमदाबादला यायचो. मार्केटींगच्या च्या करिअर मधील फारच विचित्र प्रकार होता तो. (इथे सांगायचं म्हणजे मोदी मुख्यमंत्री झाले आणि माझा तो जॉब सुटला. गुजरात माझा मुख्य area होता सेल्स चा. विचार करा. कसला मुर्ख आहे ना मी. जॉब सोडला नसता तर लोळलो असतो पैशांच्या राशीत. जाऊ द्या ते. उसासे सोडण्याशिवाय काही नाही आता).

तर आठवलं यासाठी कि काही दिवसांपूर्वी औरंगाबाद हून येत होतो. एकटाच होतो कार मध्ये. दुपारची वेळ साडेतीन ची. वाळूज च्या मनमंदिर चौकात एक हरहुन्नरी दिसणारा सेल्स चा माणूस उभा होता. मला माझे दिवस आठवले. मी हळूच त्याच्या बाजूला गाडी उभी केली. काच खाली घेऊन त्याला विचारलं "कुठे जायचं?". त्याला मी बहुधा गाडीवर ठेवलेला ड्रायवर वाटलो असावा. त्याची पण काही चूक नाही, दिसतोच मी तसा. तो ;म्हणाला "नगर ला सोडणार का" मी म्हणालो "बसा लवकर" तर तो साळसूदपणे मागचा दरवाजा उघडून बसू लागला. मी म्हणालो "पुढे बसा, तेव्हढ्याच गप्पा मारत जाऊ." मग किती वर्षांपासून गाडी चालवता, हीच लाईन कि भारतभर प्रवास केलाय वैगेरे सामन्यात: ड्रायवर ला जे प्रश्न विचारून आपण time पास करतो, ते प्रश्न विचारून तो तरुण त्याची कहाणी सांगू लागला. सेल्स, त्याचे फिरणे, कंपनीची expense voucher sanction करतानाची टाळाटाळ, उन वैगेरे वैगेरे.

नगर आले, तर म्हंटला बस स्थानकासमोर सोडा. मी गाडी थांबवली. तर त्याने खिशातून १०० ची नोट काढून मला दाखवली.

मी: काय हे.

तो: एवढे राहू द्या.

मी: एवढ्यानं काय होणार.
तो: मग किती
मी: ५०० लागतील
तो: अहो एवढे कसे
मी: एवढेच
तो: अहो आधीतरी सांगायचं
मी: तुम्ही विचारलं का?

असं म्हणाल्यावर चिडलाच तो. माझी पण अभिनयक्षमता संपली. म्हणालो "मित्रा, हे राहू दे तुझ्याकडेच." मी माझे कार्ड दिले आणि त्याला म्हणालो "तुझ्या जागी मी मलाच पाहिले, १५ वर्षापूर्वीचा. पार्श्वभाग बाहेर काढून रिक्षाच्या दांडीवर बसून भोर रस्त्यावरून सातारा रोड ला यायचे आणि मग तिथून पुण्याला. मनाला वाटले मी जे भोगले  तसे तू कशाला भोगावेस. आणि पैसे तरी कसले घेणार या खेळणाऱ्या थंड हवेचे" मघाच्या  रागाची जागा आता आश्चर्याने घेतली होती. सरांना चहाचे निमंत्रण झाले. मी म्हणालो "नंतर कधीतरी" सस्मित चेहर्याने त्याने मला प्रेमभराने हस्तांदोलन केलं आणि बाय म्हणाला. मी सुद्धा शीळ वाजवत पुण्याच्या दिशेने निघालो.  जमेल तसा आनंद द्यावा, यालाच जगणे म्हणत असावे बहुधा. मी तेच अनुभवत निघालो……जरा खुशीतच.