सकाळी निघालो, कंपनीत जायला. ८:३० ची वेळ. जांभुळकर चौकातून उजवीकडे वळल्यावर तो दिसला. जेमतेम १० वर्ष वय. नीटस होता. तब्येतीला ठीकठाक. आमच्या नीलसारखा. मला लिफ्ट मागितली. कधीतरी मी उचलतो लोकांना. परत हे पोर, नीलसारखं. आपसूक ब्रेकवर पाय दाबला गेला. पोरगं आलं मागून धावत. बसलं कारमधे. संवाद चालू झाला. साहजिकच होतं म्हणा ते.
मी: कुठं सोडू.
तो: क्या
मी: अरे, किधर छोड़ू, मराठी बात नहीं करता क्या
तो: नहीं, मराठी नहीं आती. मुसलमान हूँ
मी: पुना के हर मुसलमान को मराठी आता है। क्या नाम है तेरा। कितना उम्र?
तो: मुस्तफ़ा. लखनऊ से आया हूँ, तीन महिने हो गये।दस साल का हूँ
मी: किधर छोड़ू । किधर जा रहा है
मुस्तफ़ा: खेडं शिवापूर.
मी: स्वारगेट छोड़ता हूँ। उधरसे कैसा जायेगा
मु: ऐसाही लिफ्ट माँगते। पैसा जो लाना है
मी: दर्गा जा रहा है क्या?
मु: नहीं, खाला के घर जाना है। वो देगी २०० रू.
मी: तो अकेला जायेगा क्या इतना दूर
मु: क्या करू, अम्मी बोली, घर मे खाने के लिये कुछ भी नहीं। आज पैसे नही मिले तो भूखा रहना पड़ेगा।
मी: तेरे पिताजी किधर है?
मु: अब्बा हडपसर के आगे लोणी मे कही मोटर गँरेज मे काम करते। आते नही घरपे, अम्मी को पैसे नही देते। इसके लिए खालासे उधार लाऊँगा।
मला नाही राहवलं, विचार केला. दहा वर्षाचं हे पोर, नीलएवढं. तीन महिन्यापूर्वी पुण्यात आलेले. टल्ली खात खेड शिवापूरला एकटं जाणार. ९ ची वेळ. पोहोचणार कधी. येणार कधी.
मी: एक काम करते है, मैं १०० रू देता हूं. चलेगा.
मु: अम्मी बोली, घर मे कुछ भी नही. सब सामान लाना है, २०० रू लाना.
मी पुलगेट ला गाडी बाजूला घेतली. २०० रू दिले.
मी: पैसा दे रहा हूँ। उड़ाएगा नही ना, इधरउधर
मु: नही, सीधा अम्मी के हात मे दूँगा। सच्ची बात करता हूँ। झूठ नही बात करूँगा
मी: यहाँ से रास्ता मालूम है क्या? जाएगा?
मु: हा, जाऊँगा
ही अशी परिस्थिती आहे आपल्याइथे. दहा वर्षाचं कोवळं मुल. २०० रू साठी पुण्याहून, खेड शिवापूरला जातंय, एकटं. आणि इकडे माझ्यासारखा भांडवलशाहीचा पाईक २०० रूपयात फेसबुकचं एक स्टेटस विकत घेतोय, गरीबांचं भलं करण्याच्या नावाखाली. आणि असल्या विषम व्यवस्था असलेल्या अशक्त समाजाच्या हातात आहे म्हणे उद्याच्या आर्थिक महासत्तेचं भविष्य सुरक्षित.
मी विचारांच्या वावटळीत असताना मुस्तफ़ा गाडीतून उतरला "thank you" म्हणत. अन २०० रू होते त्याच्या चिमुकल्या मुठीत घट्ट आवळलेले. झपझप चालू लागला, अम्मीकडे. मी अनिमिष नजरेने त्याला परत एकदा पाहिलं. त्याच्या नजरेतून त्याने मला निरागसपणे हसू पेरत बाय केलं.........नीलसारखं
मी: कुठं सोडू.
तो: क्या
मी: अरे, किधर छोड़ू, मराठी बात नहीं करता क्या
तो: नहीं, मराठी नहीं आती. मुसलमान हूँ
मी: पुना के हर मुसलमान को मराठी आता है। क्या नाम है तेरा। कितना उम्र?
तो: मुस्तफ़ा. लखनऊ से आया हूँ, तीन महिने हो गये।दस साल का हूँ
मी: किधर छोड़ू । किधर जा रहा है
मुस्तफ़ा: खेडं शिवापूर.
मी: स्वारगेट छोड़ता हूँ। उधरसे कैसा जायेगा
मु: ऐसाही लिफ्ट माँगते। पैसा जो लाना है
मी: दर्गा जा रहा है क्या?
मु: नहीं, खाला के घर जाना है। वो देगी २०० रू.
मी: तो अकेला जायेगा क्या इतना दूर
मु: क्या करू, अम्मी बोली, घर मे खाने के लिये कुछ भी नहीं। आज पैसे नही मिले तो भूखा रहना पड़ेगा।
मी: तेरे पिताजी किधर है?
मु: अब्बा हडपसर के आगे लोणी मे कही मोटर गँरेज मे काम करते। आते नही घरपे, अम्मी को पैसे नही देते। इसके लिए खालासे उधार लाऊँगा।
मला नाही राहवलं, विचार केला. दहा वर्षाचं हे पोर, नीलएवढं. तीन महिन्यापूर्वी पुण्यात आलेले. टल्ली खात खेड शिवापूरला एकटं जाणार. ९ ची वेळ. पोहोचणार कधी. येणार कधी.
मी: एक काम करते है, मैं १०० रू देता हूं. चलेगा.
मु: अम्मी बोली, घर मे कुछ भी नही. सब सामान लाना है, २०० रू लाना.
मी पुलगेट ला गाडी बाजूला घेतली. २०० रू दिले.
मी: पैसा दे रहा हूँ। उड़ाएगा नही ना, इधरउधर
मु: नही, सीधा अम्मी के हात मे दूँगा। सच्ची बात करता हूँ। झूठ नही बात करूँगा
मी: यहाँ से रास्ता मालूम है क्या? जाएगा?
मु: हा, जाऊँगा
ही अशी परिस्थिती आहे आपल्याइथे. दहा वर्षाचं कोवळं मुल. २०० रू साठी पुण्याहून, खेड शिवापूरला जातंय, एकटं. आणि इकडे माझ्यासारखा भांडवलशाहीचा पाईक २०० रूपयात फेसबुकचं एक स्टेटस विकत घेतोय, गरीबांचं भलं करण्याच्या नावाखाली. आणि असल्या विषम व्यवस्था असलेल्या अशक्त समाजाच्या हातात आहे म्हणे उद्याच्या आर्थिक महासत्तेचं भविष्य सुरक्षित.
मी विचारांच्या वावटळीत असताना मुस्तफ़ा गाडीतून उतरला "thank you" म्हणत. अन २०० रू होते त्याच्या चिमुकल्या मुठीत घट्ट आवळलेले. झपझप चालू लागला, अम्मीकडे. मी अनिमिष नजरेने त्याला परत एकदा पाहिलं. त्याच्या नजरेतून त्याने मला निरागसपणे हसू पेरत बाय केलं.........नीलसारखं
No comments:
Post a Comment