२१ मार्च २०२० ला मी कंपनीत घोषणा केली की आठ दिवस कंपनी बंद राहील. शासनाचा आदेशच होता तो. मार्च मध्ये जे ठरवलं ते झालं नाही पण एप्रिल दणक्यात सेल करू असा विचार करत मी घरी आलो. पण जसा आठवडा जात गेला, हे जाणवलं की लॉक डाऊन वाढवला जाणार.
३१ जानेवारी २०२०ला आम्ही नवीन प्लांट चं उदघाटन केलं. अख्खा फेब्रुवारी शिफ्टिंग मध्ये गेला. १ मार्चला आम्ही मोठ्या जोमाने नवीन प्लांट मध्ये काम चालू केलं आणि त्याच्या दुसऱ्याच आठवड्यात टाळेबंदीची चर्चा चालू झाली. बोलता बोलता ती लागू झाली पण.
परिस्थिती अवघड होती. नुकताच बांधलेला आधीपेक्षा तिप्पट मोठा प्लांट. तिथं झालेला खर्च, आणि या मोठ्या प्लांटच्या अनुषंगाने आ वासून उभे राहिलेले नवीन खर्च, सगळे आकडे डोळ्यसमोर नाचू लागले. हेच सगळं टेन्शन घेऊन बसलो असतो तर मानसिक स्थिती फार खराब झाली असती. या विचारात असतानाच आमच्या आपलं घर चे अन्नदानाचे फोटो ग्रुप वर आले. पहिले मी फळणीकर सरांना फोन केला आणि त्यांच्या या कार्यात स्वयंसेवक म्हणून काम करायची तयारी दाखवली.
२८ मार्च ते तीन एप्रिल मी आपलं घरच्या ऍम्ब्युलन्स बरोबर रस्त्यावरील निराधार लोकांना अन्नदान करत फिरलो. वेगळाच अनुभव होता तो. भुकेली लोक अक्षरश: गाडीची वाट बघत थांबले असायचे. अन्नदानाचं काम आहे म्हंटल्यावर पोलीस लोक पण पटकन सोडून द्यायचे.
तीन एप्रिल ला संध्याकाळी मला आमच्या एका फार्मा कस्टमर कडून त्यांच्या स्पिंडल ची मागणी आली. हा स्पिंडल अर्धवट आमच्याकडे झाला होता. पहिले दोन तीन दिवस तर काही सुधरलंच नाही. कस्टमर ने आम्हाला रीतसर पत्र दिलं होतं, की हा पार्ट इसेन्शियल कमोडिटी खाली येतो तर सेटको ला कंपनी चालवायची परवानगी द्या. पण त्या पत्राचा वापर कसा करायचा हेच माहिती नव्हतं. आणि कंपनीतील मुलं सुद्धा घाबरली होती. काहीजण त्यांच्या गावी जाऊन पोहोचली होती. जी होती त्यांची कंपनीत यायची तयारी नव्हती.
या सर्व दिवसात काही ना काही कारणाने कंपनीत यायचो. शेवटी काही रिसोर्सेस कडून फार्मा कस्टमरच्या पत्राचा वापर करून कंपनी कशी चालवायची याची माहिती घेतली. तीन दिवस कलेक्टर ऑफिस, डी आय सी ऑफिस आणि मामलेदार कचेरी अशा चकरा मारल्या आणि साधारण ११ एप्रिल रोजी मामलेदार कचेरी खडकमाळ इथं माझं कंपनी चालवायचं लेटर मिळालं. त्या ऑफिस मध्ये एक मेन ऑफिसर मॅडम होत्या. मी तिथं असताना त्यांना कुणा तलाठ्याच्या फोन आला की पीडीएस खाली मिळणारं अन्नधान्य त्यांच्या ऑफिस ला पोहोचलं नाही आहे आणि स्वतःचे पैसे घालून त्यांना नागरिकांना ग्रोसरी द्यावं लागतं. मॅडम मला म्हणाल्या "ओ इंडस्ट्रीवाले, तुम्ही लोकांनी पण थोडी मदत करायला हवी या कामाला. हे आमचे तलाठी किती लोकांना देणार धान्य."
इथं परत फळणीकर सर मदतीला धावून आले. आपलं घर आणि सेटको च्या मदतीने आम्ही वीस किट्स तयार केले आणि डोणजे गावातील तलाठीकडे सुपूर्त केले. आपलं घरने एव्हाना हे काम तसंही चालू केलं होतं. मी सोशल मीडियावर हे किट्स प्रकरण टाकल्यावर अनेक जणांनी मदत पाठवली. आपलं घरच्या सेवेतून आणि या छोट्या मदतीतून कार्यक्रम संपला तेव्हा ८०० ग्रोसरी किट्स चं वितरण झालं होतं. अर्थात यात मोठा सहभाग आपलं घर चा होता. नकारात्मक वातावरणात काहीतरी आपण भरीव करू शकतो या भावनेला उभारी मिळाली.
इकडे फार्मा इंडस्ट्रीचा स्पिंडल रीतसर परवानगी घेऊन सप्लाय केला आणि चौदा एप्रिल ला टाळेबंदी अजून वाढवली अशी बातमी आली. त्या दिवसापर्यंत कंपनीचे बहुतेक कर्मचारी आपापल्या गावी पोहोचले होते. करोना ची भीती आता गडद झाली होती.
संकट गहिरं झालं होतं. त्याला सामोरं कसं जायचं याचे विचार डोक्यात घोंगावू लागले.
करोना डायरी भाग १
No comments:
Post a Comment