सकाळी पावणे अकरा ला लुधियाना स्टेशनवर कार आलीच होती. तिथून मी होशियारपूर ला पहिल्या कस्टमर कॉलसाठी गेलो.  तिथं मिटिंग चालू असतानाच मला इंडिगो चा मेसेज आला की माझी रात्री सव्वा दहाची चंदिगढ-पुणे फ्लाईट खराब वातावरणामुळे रद्द केली गेली आहे. मिटिंग चालू असल्यामुळे त्यावर काही करू शकत नव्हतो. कॉल पूर्ण झाल्यावर मला लुधियानात मिटिंग होती. परतीच्या प्रवासात मी इंडिगो कस्टमर केअर ला फोन केला. त्यांनी मला रिशेड्युल मध्ये संध्याकाळी पावणे सात ची फ्लाईट ऑफर केली जी मला शक्य नव्हती. कारण माझा दुसरा कॉलही होणार नव्हता आणि मुख्य म्हणजे मी वेळेवर पोहोचेल की नाही याची गॅरंटी नव्हती कारण तो प्रवास साडेतीन तासाचा होता. 

चंदिगढ चं वातावरण खूपच बेकार होतं. सूर्य नावाला दिसत नव्हता. इंडिगो ने मला दुसऱ्या दिवशीची सकाळी सहा वीस ची फ्लाईट सांगितली जी घेण्यात धोका होता. शेवटी विचार करून मी दुपारी १२:२० च्या फ्लाईट ला होकार दिला जी व्हाया बंगलोर संध्याकाळी सात वाजता ला पुण्यात पोहचवणार होती.

मी चंदिगढ मध्ये एक हॉटेल बुक केलं आणि माझे एक कस्टमर कम मित्र आहेत, त्यांच्या बरोबर डिनर मिटिंग अरेंज केली. रात्री दहा वाजता हॉटेल ला येऊन झोपलो. दुसऱ्या दिवशी वेळेवर एअरपोर्ट ला पोहोचलो. वातावरण थोडं बरं होतं. मला अजून एक कळलं होतं की चंदिगढ बंगलोर जाताना विमान इंदोर ला हॉपिंग करणार होतं. पण सकाळी सव्वा अकरा वाजता पाऊस चालू झाला आणि अर्ध्या तासात पूर्ण झाकोळून गेलं आणि पावसाचं तांडव नृत्य चालू झालं आणि ढग फुटीसारखा तुफान पाऊस चालू झाला. पुढील एक तास पर्जन्यदेव बरसत होते. आमचं इनकमिंग फ्लाईट हे जयपूरला वळवण्यात आलं. मला वाटलं आपली आता पुन्हा लागते पण सुदैवाने पाऊस उघडला आणि वातावरण क्लिअर झालं. बारा वीस च्या माझी फ्लाईट आता दोन पंचवीस ला निघणार होती. चंदिगढ-इंदोर-बंगलोर या प्रवासाला सव्वा तीन तास लागणार होते आणि माझी बंगलोर पुणे पाच पन्नास ची फ्लाईट चुकणार हे फिक्स झालं होतं.

मी तिथं माझ्या प्रॉब्लेम बद्दल बोलायचा प्रयत्न केला पण त्यांनी मला इंडिगो तुन फोन येईल असं सांगितलं. शेवटी बोर्डिंग चालू झालं. मी रांगेत उभा राहिलो पण दोन मिनिटात माझ्या नावाचा पुकारा झाला आणि मला थांबायला सांगितलं. रांग पुढं सरकत होती आणि मी आशाळभूतपणे ग्राउंड स्टाफ कडे "मेरा क्या होगा" हा प्रश्न चेहऱ्यावर ठेवून पाहत होतो. स्टाफ मला फक्त हाताने "जरा धीर धरा" इतकंच सांगत होती.

सगळं बोर्डिंग पूर्ण झालं आणि मला सांगण्यात आलं की बंगलोर हुन रात्री आठ पन्नास च्या फ्लाईट मध्ये मला सीट देण्यात आली आहे आणि माझे बोर्डिंग पास बॅक ऑफिस मधून प्रिंट होऊन येत आहेत. बोर्डिंग पास आले आणि मला स्टाफने पटकन बोर्ड करायला सांगितलं. मी पास स्कॅन केला आणि आणि धावत एरोब्रिज मधून जात होतो. दरवाजाजवळ जाईपर्यंत माझ्या लक्षात आलं की मला पहिला बोर्डिंग पास हा चंदिगढ बंगलोर ऐवजी चंदिगढ इंदोर असा दिला आहे. मी दरवाजा वरील स्टाफ ला सांगितलं तर तो म्हणाला की काही प्रॉब्लेम नाही, ऍडजस्ट होईल. मी म्हणालो की तुझ्या सिनियर स्टाफला विचार तर तिच्या प्रॉब्लेम लक्षात आला. तिने बॅक ऑफिस ला फोन केला आणि मला सांगितलं की तुम्ही फ्लाईट मध्ये बसा मी व्हाट्स अप वर बोर्डिंग पास मेसेज करते.

मी म्हणालो तो पास आला नाही तर मला इंदोर ला डिप्लेन व्हावं लागेल. "सर, भरोसा रखिए, मैं  भेजूंगी आपका बोर्डिंग पास" आणि तिने मला विनंती करून फ्लाईट मध्ये जायला सांगितलं. 

टेक ऑफ करण्यासाठी विमान रन वे वर आणि व्हाट्स अप वर मला करेक्ट बोर्डिंग पास आला.

तुम्हाला वाटेल पुराण संपलं असेल इथं. तर नाही. इंदोरला फ्लाईट हॉप करताना तिथल्या ग्राउंड स्टाफच्या मॅनिफेस्टो मध्ये माझं नाव नव्हतं. परत तिथं सिनियर स्टाफ आला. फोनाफोनी झाली. माझ्या व्हाट्स अप वर आलेल्या बोर्डिंग पास चं व्हेरिफिकेशन झालं आणि माझ्या भोवती कोंडाळे करून असलेला स्टाफ गेल्यावर मी वाचत असलेलं पुस्तक परत माझ्या लॅपटॉप बॅग मध्ये ठेवावं तर वर कॅरेज मध्ये माझी लॅपटॉप बॅगच नव्हती. नजर भिरभिरत असताना दिसलं की ग्राउंड स्टाफ अन आयडेंटिफाईड बॅग म्हणून घेऊन चालला होता. मी माझं बोर्डिंग पासचं लफडं निस्तारत असताना भावाने विचारलं होतं म्हणे ही बॅग कुणाची आहे. कुणी उत्तर न दिल्याने घेऊन चालला होता. शेवटी बंगलोर ला आलो. तिथंही पाऊण तास फ्लाईट लेट होत रात्री साडेअकरा ला माझी एकवचनी वरात घरी पोहोचली आणि साठा उत्तराची कहाणी पाचा उत्तरी सफळ संपूर्ण झाली.