दहावी करून डिप्लोमा ला गेलो तेव्हा आपल्याच मस्तीत मश्गुल होतो. Mechanical ला असून दोन मुली होत्या वर्गात, हे म्हणजे alien असल्यासारखं होतं त्या काळात. पण आम्ही हॉस्टेल ची पोरं कुठल्या धुंदीत होतो आठवत नाही, पण कधी त्या दोघींशी बोललेलो आठवत नाही. पौगंडात असा गंडलो.
मग भारती विद्यापीठात. डोळे माझे परजून तयार झाले होते एव्हाना. पण तिथल्या फटाकड्या भोवती इतकी पोरं असायची, म्हणजे मराठी पोरी असल्या तरी पोरं मात्र नॉर्थ इंडियन, कि २० मीटर त्रिज्येच्या आत कधी असल्याचं आठवत नाही.
पुढचा टप्पा SKF. hardcore mechanical कंपनी. स्त्री पार्टी होती. पण आमच्यापासून कोसो दूर. आम्ही पोरं त्यांच्या बद्दलच्या दंत कथा ऐकायचो. कोण कुणाबरोबर फिरतं वैगेरे. पण ते फक्त गॉसिप. मुंडकं खाली घालून bearings चं production किती झालं यातंच आम्ही मश्गुल.
एव्हाना लग्नही झालं.
मग रोलॉन चा जॉब. ऑफिस बंगलोर ला. मला जावं लागायचं, चार महिन्यातून एकदा. तिथे होत्या मुली. म्हणजे कशी एकदम ideal कंडीशन. मी बंगलोर मध्ये, तरुण. ऑफिस च्या पोरी त्याही तरुण. संध्याकाळ नंतर वेळच वेळ. हो, म्हणजे तेव्हा हे फेसबुक प्रकरण पण नव्हतं. पण इथे पण नियती निष्ठुर. MD संजीव शहा बहुधा ad मध्ये लिहित असावा "कृपया सुंदर दिसणाऱ्या मुलींनी अर्ज करू नये." त्यामुळे आम्ही संटे च पार्ट्या करायचो. त्यातही मेरी नावाच्या एका accounts ऑफिसर चं कृष्णा नावाच्या ऑफिस बॉय शी जुळलं. प्रेम हे आंधळं असतं हे त्यावेळी कळलं. (तसं वैभवी चं अन माझं लग्न झाल्यावर सासरच्या लोकांमध्ये "जाऊ दया, जे झालं ते झालं, प्रेम आंधळं असतं, काय करणार" अशी कुजबुज झाल्याची ऐकवात आहे).
मग मीच धंदयाला बसलो. (अर्थ कसे विचित्र प्रचलित होतात नाही). मी धंदयाला लागल्यावर बाकीचे धंदे करायला वेळ च नाही मिळाला.
तसंही म्हणा माझ्या माय बापाचे संस्कार, बायका पोरांचे प्रेम, अरे चुकलं, बायको पोरांचे प्रेम या पेक्षा "तसलं" काही करायला opportunity मिळाली नाही म्हणून मी सोवळा राहिलो हेच वखवखतं वास्तव आहे. आणि त्याही पेक्षा "तसलं" काही प्रकरण पुढे गेलं तर ते आवरण्याची क्षमता या पामरात नाही हे प्रखर आणि धगधगतं सत्य आहे.
(तुम्हाला म्हणून आतली गोष्ट सांगतो chat बॉक्स मध्ये माझं आणि माधुरी नेने चं बोलणं झालं आणि केवळ त्या ओढीपायी ती डेनवर सोडून नवरा आणि पोरा सकट मुंबई ला आली. chat बॉक्स ची ही ताकद आहे. "श्रीराम नेने, माफ करा.")
Friends, let us use social media to spread love and respect, not hate and anger.
बाकी निवांत
मग भारती विद्यापीठात. डोळे माझे परजून तयार झाले होते एव्हाना. पण तिथल्या फटाकड्या भोवती इतकी पोरं असायची, म्हणजे मराठी पोरी असल्या तरी पोरं मात्र नॉर्थ इंडियन, कि २० मीटर त्रिज्येच्या आत कधी असल्याचं आठवत नाही.
पुढचा टप्पा SKF. hardcore mechanical कंपनी. स्त्री पार्टी होती. पण आमच्यापासून कोसो दूर. आम्ही पोरं त्यांच्या बद्दलच्या दंत कथा ऐकायचो. कोण कुणाबरोबर फिरतं वैगेरे. पण ते फक्त गॉसिप. मुंडकं खाली घालून bearings चं production किती झालं यातंच आम्ही मश्गुल.
एव्हाना लग्नही झालं.
मग रोलॉन चा जॉब. ऑफिस बंगलोर ला. मला जावं लागायचं, चार महिन्यातून एकदा. तिथे होत्या मुली. म्हणजे कशी एकदम ideal कंडीशन. मी बंगलोर मध्ये, तरुण. ऑफिस च्या पोरी त्याही तरुण. संध्याकाळ नंतर वेळच वेळ. हो, म्हणजे तेव्हा हे फेसबुक प्रकरण पण नव्हतं. पण इथे पण नियती निष्ठुर. MD संजीव शहा बहुधा ad मध्ये लिहित असावा "कृपया सुंदर दिसणाऱ्या मुलींनी अर्ज करू नये." त्यामुळे आम्ही संटे च पार्ट्या करायचो. त्यातही मेरी नावाच्या एका accounts ऑफिसर चं कृष्णा नावाच्या ऑफिस बॉय शी जुळलं. प्रेम हे आंधळं असतं हे त्यावेळी कळलं. (तसं वैभवी चं अन माझं लग्न झाल्यावर सासरच्या लोकांमध्ये "जाऊ दया, जे झालं ते झालं, प्रेम आंधळं असतं, काय करणार" अशी कुजबुज झाल्याची ऐकवात आहे).
मग मीच धंदयाला बसलो. (अर्थ कसे विचित्र प्रचलित होतात नाही). मी धंदयाला लागल्यावर बाकीचे धंदे करायला वेळ च नाही मिळाला.
तसंही म्हणा माझ्या माय बापाचे संस्कार, बायका पोरांचे प्रेम, अरे चुकलं, बायको पोरांचे प्रेम या पेक्षा "तसलं" काही करायला opportunity मिळाली नाही म्हणून मी सोवळा राहिलो हेच वखवखतं वास्तव आहे. आणि त्याही पेक्षा "तसलं" काही प्रकरण पुढे गेलं तर ते आवरण्याची क्षमता या पामरात नाही हे प्रखर आणि धगधगतं सत्य आहे.
(तुम्हाला म्हणून आतली गोष्ट सांगतो chat बॉक्स मध्ये माझं आणि माधुरी नेने चं बोलणं झालं आणि केवळ त्या ओढीपायी ती डेनवर सोडून नवरा आणि पोरा सकट मुंबई ला आली. chat बॉक्स ची ही ताकद आहे. "श्रीराम नेने, माफ करा.")
Friends, let us use social media to spread love and respect, not hate and anger.
बाकी निवांत
No comments:
Post a Comment