आज प्रात:समयी उठणे झाले. मुखासमार्जन करून फेसबुक प्रेरित दुचाकी सवारी साठी बाहेर पडलो. दुचाकी वर मांड ठोकून स्वारी मोठया तडफेने खडकवासला धरणाच्या दिशेने निघाली. का कोण जाणे आज दुचाकी जरा फुदकतच चालली होती, जणू दुडका घोडाच. मजल दरमजल करत मी सिंहगड हमरस्त्यावर आलो. आणि ताशाच्या आणि ढोलच्या मंजुळ आवाजांनी माझ्या कानांच्या पडद्यांना गुदगुल्या होऊ लागल्या. तेवढयात माझ्या नजरेला ते विहंगम दृश्य दिसले. एक low waste jeans, चट्ट्या पट्ट्याचा t शर्ट, पायात पांढऱ्या रंगाचे sports shoes, आणि spikes केलेली केशरचना केलेला मावळा हातात मशाल घेऊन धावत येताना दिसला. नजरेचे पारणे फिटले. भरीस भर म्हणून काय त्याने डोळ्यावर काळा गॉगल घातला होता. अजून खरं तर उजाडायचे होते पण पालित्याचा प्रकाश बहुधा त्याच्या डोळ्यांना त्रासदायक होत असावा.
त्या मावळ्याच्या मागे स्वयंचलित दुचाकी स्वार होते. दुचाकीचे आवाजशमन यंत्र काढून टाकले होते. त्यामुळे एकाच दुचाकीतून शेकडो घोडे फुरफुरल्याचा (खिंकाळण्याचा) स्फूर्तीदायक आवाज येत होता. ते बघून मला फारच चेव चढला आणि मी जोमाने धरणाकडे कूच करता झालो.
मार्गक्रमण करता करता हे दृश्य थोडया फार फरकाने पुन्हा पुन्हा दिसू लागले. मी पण फुरफुरतच होतो. असाच नव्या दमाचा गडी असल्यागत जात असता समोरच्या स्वयंचलित चारचाकीच्या (याला छोटा हत्ती असेही म्हणतात) टपावरील मावळ्याने आवाज टाकला "ओ चड्डीवाले काका, सायकल चालवा, इकडं तिकडं काय बघताय" बाकीचे मावळे फुसफुसले. मी आपलं ऐकून न ऐकल्यासारखं केलं (मी फारच sensitive माणूस आहे हो! पुढं काय होईल हे मी sense करतो) आणि थोडया कमी चेवाने दुचाकीची मांड फिरवत निघालो.
काही अंतर पुढं गेल्यानंतर माझे कान सावध च होते, कानावर आलेले न ऐकण्यासाठी. तरी आलाच आवाज "ए नरसाळ्या, हाण कि जोरात सायकल" परत फुसफुसणे. यावेळेस कान पुन्हा बंद पण नजर गेलीच भावडयावर (भा व डया, नीट वाचा. नाहीतर म्हणाल तिथं गप्प बसलो आणि इथे शिवी देऊन शहाणपणा ………………… गाळलेली जागा आपापल्या कुवती प्रमाणे) तर हसायलाच आले. उघडया मैदानावर भावड्या झोपला असता ना तर बरगड्या बघून आकाशातल गिधाड आलं असतं. मनोमन विलक्षण………. छे संतापून काय करता, म्हणून हसतच पुढे गेलो.
पुढचा प्रवास फारच निरस झाला. म्हणजे कंपू येत होते पण दुर्दैवाने कानावर काही पडलं नाही. माझी मग धरणाला वळसा घालून परतीच्या प्रवासाची दौड चालू झाली. (येताना दुचाकी हातात घेऊन पळत निघालो असं काही चित्र डोळ्यासमोर आलं का?).
वेगवेगळे मावळे चित्र विचित्र वेशभूषेचे, अर्वाच्य भाषेचे यांना कानात शिसे ओतत आणि डोळ्यावर पट्टी बांधत मागे टाकत होतो. पण पुढे जाताना छाती गर्वानी २ इंच (दोनच फक्त, तेव्हढीच होते) फुगली होती. गर्व से कहो हम………… अरे बघता काय सामील व्हा आणि मनात दाटून आला अभिमान मराठी असण्याचा.
(एका महापुरुषाची दोनवेळा जयंती साजरी करण्याची एकमेवद्वि तिय घटना या पृथ्वीतलावर फक्त महाराष्ट्रात होत असेल याचा मला सार्थ अभिमान आहे )
त्या मावळ्याच्या मागे स्वयंचलित दुचाकी स्वार होते. दुचाकीचे आवाजशमन यंत्र काढून टाकले होते. त्यामुळे एकाच दुचाकीतून शेकडो घोडे फुरफुरल्याचा (खिंकाळण्याचा) स्फूर्तीदायक आवाज येत होता. ते बघून मला फारच चेव चढला आणि मी जोमाने धरणाकडे कूच करता झालो.
मार्गक्रमण करता करता हे दृश्य थोडया फार फरकाने पुन्हा पुन्हा दिसू लागले. मी पण फुरफुरतच होतो. असाच नव्या दमाचा गडी असल्यागत जात असता समोरच्या स्वयंचलित चारचाकीच्या (याला छोटा हत्ती असेही म्हणतात) टपावरील मावळ्याने आवाज टाकला "ओ चड्डीवाले काका, सायकल चालवा, इकडं तिकडं काय बघताय" बाकीचे मावळे फुसफुसले. मी आपलं ऐकून न ऐकल्यासारखं केलं (मी फारच sensitive माणूस आहे हो! पुढं काय होईल हे मी sense करतो) आणि थोडया कमी चेवाने दुचाकीची मांड फिरवत निघालो.
काही अंतर पुढं गेल्यानंतर माझे कान सावध च होते, कानावर आलेले न ऐकण्यासाठी. तरी आलाच आवाज "ए नरसाळ्या, हाण कि जोरात सायकल" परत फुसफुसणे. यावेळेस कान पुन्हा बंद पण नजर गेलीच भावडयावर (भा व डया, नीट वाचा. नाहीतर म्हणाल तिथं गप्प बसलो आणि इथे शिवी देऊन शहाणपणा ………………… गाळलेली जागा आपापल्या कुवती प्रमाणे) तर हसायलाच आले. उघडया मैदानावर भावड्या झोपला असता ना तर बरगड्या बघून आकाशातल गिधाड आलं असतं. मनोमन विलक्षण………. छे संतापून काय करता, म्हणून हसतच पुढे गेलो.
पुढचा प्रवास फारच निरस झाला. म्हणजे कंपू येत होते पण दुर्दैवाने कानावर काही पडलं नाही. माझी मग धरणाला वळसा घालून परतीच्या प्रवासाची दौड चालू झाली. (येताना दुचाकी हातात घेऊन पळत निघालो असं काही चित्र डोळ्यासमोर आलं का?).
वेगवेगळे मावळे चित्र विचित्र वेशभूषेचे, अर्वाच्य भाषेचे यांना कानात शिसे ओतत आणि डोळ्यावर पट्टी बांधत मागे टाकत होतो. पण पुढे जाताना छाती गर्वानी २ इंच (दोनच फक्त, तेव्हढीच होते) फुगली होती. गर्व से कहो हम………… अरे बघता काय सामील व्हा आणि मनात दाटून आला अभिमान मराठी असण्याचा.
(एका महापुरुषाची दोनवेळा जयंती साजरी करण्याची एकमेवद्वि तिय घटना या पृथ्वीतलावर फक्त महाराष्ट्रात होत असेल याचा मला सार्थ अभिमान आहे )
No comments:
Post a Comment