गुरगाव

कालची संध्याकाळ गुरगाव मध्ये पहिले Ambience Mall अन नंतर सायबर हब मध्ये घालवली. थोडा वेळ होता म्हणून PVR सिनेमा मध्ये गोल्ड क्लास मध्ये पिक्चर बघायला गेलो. तर तिकीट एकाचं ७७० रु आणि टॅक्स पकडून रु ९२३ फक्त.

मध्ये एकदा डेक्कन रेंदेवह्यु (रेंदेवह्यु शब्द इंग्रजीत नका लिहायला सांगू) ऐटीत जेवायला गेलो होतो. शप्पथ सांगतो ३० मिली चा आचरट भाव बघून तिथून निघून आलो होतो. तेवढ्या वेळेत एका मित्राने मिनरल वॉटर ची बाटली फोडली म्हणून एका बॉटल चे १०४ रु कचकचीत मोजले होते. नंतर मग शिक्षा म्हणून निप मधला एक पेग त्या मित्राला कमी दिला होता.

पण ही असली नाचक्की सिनेमाचं तिकीट काढताना येईल असं वाटलं नव्हतं. तिकिटांचा दर ऐकून भोवळ आली, ती आवरली ते शेजारून मंद सुवासवाली गेली म्हणून.

काय सांगावं राव तुम्हाला. हे गुरगाव अन दिल्लीत लहानगे, टिन एजर, माझ्या वयाच्या आसपास चे माणसं अन बायका, नववृद्ध अन नववृद्धा (या शब्दाचे मालक श्री उदय जोशी आहेत बरं) आणि म्हातारे म्हाताऱ्या काय टेचात राहतात राव. म्हणजे मुंबई वगैरे लोकं तर पाणीच भरतील त्याबाबतीत दिल्लीकरांसमोर. पुण्यातल्या लोकं तर म्हणजे फुल हवा येऊ द्यावी. पुण्यातील कॅम्प मधील स्त्री वर्ग च आ वासून पाहणारा मी, त्या सायबर हब मधील फॅशन बघून फुल पगलावलो होतो राव. डिप्रेशनच पार.

आमच्या सेटको बद्दल मी काय काय लिहितो. काल गुरगावमध्ये एका मित्राच्या ऑफिस मध्ये गेलो. डोकं गरगरण्याचा अनुभव घेतला होता. ते बघून ट्युबोर्ग झटक्यात उतरली. काय ते ऑफिस, तिथल्या थिंकिंग चेअर, डोक्याला शांतता लाभावी म्हणून tranqulity टनेल, आता पर्यंत पाहिलेली सगळ्यात हाय टेक बोर्ड रूम. मित्रा, सलाम रे तुला. ३७५००० स्क्वे फूट चं ऑफिस मॅनेज करणं खायची गोष्ट नाही रे.

सकाळी रेंट आउट केलेल्या फ्लॅट मध्ये दिल्लीत पाऊस झाल्यामुळे लाईट गेली होती. आंघोळ करताना डोक्यावर थंड गार पाणी टाकल्यावर शरीरात वेगवेगळ्या ठिकाणी जी कळ उमटली त्याने मी परत माझ्या वास्तव जगात आलो.