इतके दिवस मला डाऊट होता आज खात्रीच पटली. रेल्वेकडे बहुधा माझ्यासारख्या लोकांचा डेटाबेस तयार आहे की ज्यांना बर्थ/सीट exchange करायची विनंती केली असता तात्काळ मान्य होते. माझ्या २० वर्षाच्या सेल्सच्या करियरमधे शेकडो रेल्वे प्रवासात अशी विनंती कितीदा मी स्वीकारली याची गणतीच नाही.
एकदा मी अहमदाबादला चाललो होतो, मुंबईहून. सकाळी ६.२५ ची शताब्दी. C9 की C 10 मधे सीट होती. गेलो तेव्हा साधारण ४५ ची म्हातारी बसली होती. हो, तेव्हा मी २८ चा. बसली होती निवांत. मी विचार केला सहा सात तासाचा प्रवास. नाही बस, तितकाच विचार केला. तर असा बसून सेटल होतोय, इतक्यात तिचे यजमान आले. US return असावेत. मला अत्यंतलोचटपणे म्हणाले "she is my wife. Would you mind to exchange......... मी अविश्वासाने बोललो "what?" तर त्याकडे दुर्लक्ष करत म्हणाला my seat. मी बोललो " ok, what is your seat no?" "35" मी वळलो तर तो गुज्जु बोलला "बोगी नं C 2" आयची कटकट. C9 मधून C2. तर म्हणतो कसा "I will help to get your bag there" मी म्हणालो "राहू दे" गेलो तणतणत. (आता कळलं ना ४५ वालीला म्हातारी का संबोधले ते). नशीब बोलला नाही "जरा इंजिनमधे बसुन या ना!"
मधे दिल्लीहून येत होतो. ४-५ बायका आपल्या चिल्ल्यापिल्ल्यां सोबत. १२-१३ बर्थ होते त्यांचे. त्या ग्रूपमधल्या एका बाईने बर्थ exchange मधे इतका गोंधळ घातला होता की तो निस्तरताना असं वाटलं टीसी आता काळा कोट खुंटीला लावून "ऐ, वडा पाव" करत ओरडत फिरेल. एक वेळ तर मला अशी शंकाही आली की ही माझ्या गळ्यात हात घालून म्हणेल (कल्पना करायला काय हरकत आहे) " भाईसाब, आज आप राजधानी छोड़कर बससे क्यूँ नहीं जाते, मुंबई?"
हे आठवायचं कारण म्हणजे आता आहे पुणे-इंदोर ट्रेन मधे. बर्याच दिवसाने ट्रेनचा प्रवास. (Now a days I normally fly, you know. च्यामारी होऊ दे खर्च). सेकंड एसी. बर्थ ३६, साईड अप्पर. बाजूला एक म्हातारा गृहस्थ. संवाद बघा.
"भाईसाब, आप ये सामने का ३४ नंबर बर्थ लेंगे" मला आनंद झाला, हे मेन बर्थ जरा सोयीस्कर असतात.
मी: "क्यूँ exchange करना है" तर स्टोरी अशी होती. त्या म्हातार्याच्या मुलाचं आणि सुनेचं reservation होतं ३४-३५ नंबर. कालंच लग्न झालं होतं. गोध्राला निघालं. बाकी बिर्हाड सेकंड क्लासमधे. मी म्हणालो "दिवसभर बसू देत की गप्पा मारत. समोरच आहे दुसरा बर्थ. झोपतील मग" लोकं पण काय बोलतील सांगता येत नाही. गृहस्थ म्हणाले "ये पडदे क्यु लगाते है रेल्वेवाले, समझ मे नही आता" नाही, म्हणजे मी धडधाकट आहे, पण ते दोन बर्थमधे अडीच फूटाचं अंतर असतं हे काका का विसरत होते ते काही कळत नव्हतं. पुढं जाऊन ते जे बोलले ते भीषण होतं. "साब, नया शादी हुआ है. नयी बहु नीचे, आप उपर. अच्छा नहीं लगता" नशीब त्याचं पोरगं नव्हतं बाजूला. कपाळ बडवलं असतं त्याने. मी म्हणालो "अंकल, आप जाइये, और जिनका बर्थ है उन्हे भेज दिजीये"
मी नेहमीप्रमाणे exchange केलेल्या ३४ नंबर बर्थवर पडून ही पोस्ट लिहीत आहे. अन त्या दोघांना ३५-३६ मधील अडीच फूटाचं अंतर दूर करून एकबेड रूम बनवली आहे. अर्थात ते नैसर्गिकच आहे म्हणा.
मला प्रश्न पडला आहे अंकलला ते काय बकले हे कळलं का अन कळलं असेल तर गालावर फाडफाड मारून घेत असतील बिचारे!
एकदा मी अहमदाबादला चाललो होतो, मुंबईहून. सकाळी ६.२५ ची शताब्दी. C9 की C 10 मधे सीट होती. गेलो तेव्हा साधारण ४५ ची म्हातारी बसली होती. हो, तेव्हा मी २८ चा. बसली होती निवांत. मी विचार केला सहा सात तासाचा प्रवास. नाही बस, तितकाच विचार केला. तर असा बसून सेटल होतोय, इतक्यात तिचे यजमान आले. US return असावेत. मला अत्यंतलोचटपणे म्हणाले "she is my wife. Would you mind to exchange......... मी अविश्वासाने बोललो "what?" तर त्याकडे दुर्लक्ष करत म्हणाला my seat. मी बोललो " ok, what is your seat no?" "35" मी वळलो तर तो गुज्जु बोलला "बोगी नं C 2" आयची कटकट. C9 मधून C2. तर म्हणतो कसा "I will help to get your bag there" मी म्हणालो "राहू दे" गेलो तणतणत. (आता कळलं ना ४५ वालीला म्हातारी का संबोधले ते). नशीब बोलला नाही "जरा इंजिनमधे बसुन या ना!"
मधे दिल्लीहून येत होतो. ४-५ बायका आपल्या चिल्ल्यापिल्ल्यां सोबत. १२-१३ बर्थ होते त्यांचे. त्या ग्रूपमधल्या एका बाईने बर्थ exchange मधे इतका गोंधळ घातला होता की तो निस्तरताना असं वाटलं टीसी आता काळा कोट खुंटीला लावून "ऐ, वडा पाव" करत ओरडत फिरेल. एक वेळ तर मला अशी शंकाही आली की ही माझ्या गळ्यात हात घालून म्हणेल (कल्पना करायला काय हरकत आहे) " भाईसाब, आज आप राजधानी छोड़कर बससे क्यूँ नहीं जाते, मुंबई?"
हे आठवायचं कारण म्हणजे आता आहे पुणे-इंदोर ट्रेन मधे. बर्याच दिवसाने ट्रेनचा प्रवास. (Now a days I normally fly, you know. च्यामारी होऊ दे खर्च). सेकंड एसी. बर्थ ३६, साईड अप्पर. बाजूला एक म्हातारा गृहस्थ. संवाद बघा.
"भाईसाब, आप ये सामने का ३४ नंबर बर्थ लेंगे" मला आनंद झाला, हे मेन बर्थ जरा सोयीस्कर असतात.
मी: "क्यूँ exchange करना है" तर स्टोरी अशी होती. त्या म्हातार्याच्या मुलाचं आणि सुनेचं reservation होतं ३४-३५ नंबर. कालंच लग्न झालं होतं. गोध्राला निघालं. बाकी बिर्हाड सेकंड क्लासमधे. मी म्हणालो "दिवसभर बसू देत की गप्पा मारत. समोरच आहे दुसरा बर्थ. झोपतील मग" लोकं पण काय बोलतील सांगता येत नाही. गृहस्थ म्हणाले "ये पडदे क्यु लगाते है रेल्वेवाले, समझ मे नही आता" नाही, म्हणजे मी धडधाकट आहे, पण ते दोन बर्थमधे अडीच फूटाचं अंतर असतं हे काका का विसरत होते ते काही कळत नव्हतं. पुढं जाऊन ते जे बोलले ते भीषण होतं. "साब, नया शादी हुआ है. नयी बहु नीचे, आप उपर. अच्छा नहीं लगता" नशीब त्याचं पोरगं नव्हतं बाजूला. कपाळ बडवलं असतं त्याने. मी म्हणालो "अंकल, आप जाइये, और जिनका बर्थ है उन्हे भेज दिजीये"
मी नेहमीप्रमाणे exchange केलेल्या ३४ नंबर बर्थवर पडून ही पोस्ट लिहीत आहे. अन त्या दोघांना ३५-३६ मधील अडीच फूटाचं अंतर दूर करून एकबेड रूम बनवली आहे. अर्थात ते नैसर्गिकच आहे म्हणा.
मला प्रश्न पडला आहे अंकलला ते काय बकले हे कळलं का अन कळलं असेल तर गालावर फाडफाड मारून घेत असतील बिचारे!
No comments:
Post a Comment