टिटो चौधरी, बांग्लादेशचा रहिवासी. तिथला अल्पसंख्यांक. घरचं ठीकठाक. पण एकत्र कुटुंब. घरात १०-१२ सदस्य. कर्ता पुरूष, टिटोचे आजोबा. त्यांचं सगळ्यांनी ऐकायचं. टिटो तरूण झाला, पण होता होता कंटाळला बांग्ला देशमधल्या राजकीय आणि सामाजिक परिस्थितीला. तेव्हाच ठरवलं त्याने, हा देश सोडायचा. आणि देश निवडला पृथ्वीवरचा स्वर्ग, स्विट्झरलँड. व्हिसा मिळवणं काय खायची गोष्ट नव्हती. टिटोने पूर्ण ताकद लावली. पण दुर्दैव. तीनवेळा व्हिसा रिजेक्ट. आणि तीनवेळा नाकारला की तीन वर्षं त्याला अर्ज देता होणार नव्हता. अन टिटोला तर कधी तो देश सोडू असं झालं होतं. मग त्याने एक शक्कल लढवली. रूमानिया चा व्हिसा काढला. तो तसा गरीब देश. तिथला मिळाला. तिथून लपतछपत टिटो स्वित्झरलँडला आला. एक लक्षात घ्या, तेव्हा युरोपियन संघाचा शेनगेन व्हिसा नव्हता. प्रत्येक देशाचा वेगळा व्हिसा. दोन एक देशातून प्रवास करत पठ्ठ्या आला.
स्वित्झरलँडला पोहोचण्यापूर्वी एका नदीतून बोटीने प्रवास करताना टिटोने बांग्लादेशचा पासपोर्ट पाण्यात फेकून दिला. हे सांगताना टिटो म्हणाला "मुझे वापस जानाही नही था। मेरा पासपोर्ट डोर थी। पासपोर्टही नही रहेगा तो मुझे कैसे डिपोर्ट करेंगे?"
कुठल्यातरी जंगलातून चालत येत स्वित्झरलँडच्या पोलिसांना सरळ सरंडर झाला. युनोच्या नियमानुसार आणि मानवतेच्या आवरणाखाली पोलिसांनी त्याला ठेवून घेतलं. अशा लोकांची डिपोर्टची व्यवस्था पूर्ण करेपर्यंत स्वित्झरलँडचे पोलिस तात्पुरता जॉब मिळवून पोटापाण्याची व्यवस्था करतात. टिटोला ही सगळी माहिती होती. अभ्यास करूनच त्याने पाऊल टाकलं होतं. टिटोला फ्रान्स बॉर्डरजवळच्या एका गोपाळाकडे रवानगी केली. गायी, म्हशी होत्या. पण एकटाच म्हातारा अन टिटो त्याचा स्वीय सहाय्यक. दहा दिवसातच कंटाळला अन सरळ त्याने तिथून पोबारा केला. अर्थात आता त्याची काळजीची जबाबदारी स्वित्झरलँड पोलिसांची होती.
तिथून त्याने सरळ न्युशॅटल गाव गाठलं गावाच्या बाहेरच एका इंडियन रेस्टॉरंटमधे जॉब धरला. आता इंडियन रेस्टॉरंट पण मालक पाकिस्तानचा. हे तुम्हाला जगभरात पहायला मिळेल की नाव इंडियन रेस्टॉरंट चं अन मालक पाकिस्तानी. "पाकिस्तानी लिखेेंगे तो आयेगा कोन हॉटेलमें" इति टिटो. तिथे काम करतानाच त्याने एक रूम घेतली भाड्याने. लपत छपत काम करू लागला. चार पैसे गाठीशी जमा होऊ लागले.
पण ती स्वित्झरलँडची पोलिस. झिरो क्राईम देश. त्यांनी शोधलाच त्याला. आणि डिपोर्टची प्रोसेस चालू झाली. बांग्ला देश दूतावासाने टिटोच्या पासपोर्टची पूर्तता करण्याचं काम चालू केलं होतं.
टिटोला संभाव्य धोक्याची कल्पना आली. त्याच्या लक्षात आलं, आता या देशात रहायचं असेल तर स्वित्झरलँडचा जावई होणे हा एकमेव पर्याय होता. त्याची तशी घरमालकाच्या एकुलत्या एक मुलीशी घसट वाढली होती. किंवा त्याने वाढवली होती असं म्हणा. दिसायला सुंदर पण तिला एक हात नव्हता. वयाने दोन वर्षाने मोठी. अर्थात तो काही प्रश्नच नव्हता. तिच्या अपंगत्वामुळे तिला कुणी स्वीकारलं नव्हतं अन तेच टिटोच्या पथ्यावर पडलं.
पोरीचा बाप मात्र नाराज होता. जन्माने बांग्लादेशी असलेल्या हॉटेलच्या वेटरच्या, अन मुख्य म्हणजे इललिगल इमिग्रंटला कोण आपली मुलगी देणार. पण पोरगी टिटोच्या प्रेमात आकंठ बुडली होती. बाप लग्नाची टाळाटाळ करत होता.
अन ती घटिका समीप आली. लग्नाची नव्हे तर टिटोच्या डिपोर्टची. बांग्लादेशचा पासपोर्ट पोलिसांच्या हातात होता. टेंपररी वर्क परमिटची मुदत संपत आली होती. आठवड्याभरात टिटोची रवानगी स्वर्गातून नरकात होणार होती.
इथे मात्र टिटो भेटला पोरीच्या बापाला अन जीवाच्या आकांताने त्याने सांगितलं की मी तुमच्या पोरीच्या पदरात जगातलं जमेल तितकं प्रेम ओतेल. अन बाप फळला. पोरीच्या हट्टापुढे अन टिटोच्या निग्रहापुढे त्याने नमतं घेतलं.
स्वित्झरलँडचे पोलिस टिटोची मांडवपरतणी करण्याची तयारी करत होते त्याचवेळेस टिटो गुडघ्याला बाशिंग बांधून बोहल्यावर उभा होता. वाजंत्री वाजली अन टिटो चौधरी युरोपातल्या एका श्रीमंत देशाचा जावई अन पर्यायाने नागरिक झाला.
आम्हाला भेटला तेव्हा टिटो फिलीप मॉरिस नावाच्या सिगरेट कंपनीत टेक्निशियन झाला होता अन सौ चौधरीचे डोहाळजेवणाचे कार्यक्रम झडत होते.
स्वित्झरलँडला पोहोचण्यापूर्वी एका नदीतून बोटीने प्रवास करताना टिटोने बांग्लादेशचा पासपोर्ट पाण्यात फेकून दिला. हे सांगताना टिटो म्हणाला "मुझे वापस जानाही नही था। मेरा पासपोर्ट डोर थी। पासपोर्टही नही रहेगा तो मुझे कैसे डिपोर्ट करेंगे?"
कुठल्यातरी जंगलातून चालत येत स्वित्झरलँडच्या पोलिसांना सरळ सरंडर झाला. युनोच्या नियमानुसार आणि मानवतेच्या आवरणाखाली पोलिसांनी त्याला ठेवून घेतलं. अशा लोकांची डिपोर्टची व्यवस्था पूर्ण करेपर्यंत स्वित्झरलँडचे पोलिस तात्पुरता जॉब मिळवून पोटापाण्याची व्यवस्था करतात. टिटोला ही सगळी माहिती होती. अभ्यास करूनच त्याने पाऊल टाकलं होतं. टिटोला फ्रान्स बॉर्डरजवळच्या एका गोपाळाकडे रवानगी केली. गायी, म्हशी होत्या. पण एकटाच म्हातारा अन टिटो त्याचा स्वीय सहाय्यक. दहा दिवसातच कंटाळला अन सरळ त्याने तिथून पोबारा केला. अर्थात आता त्याची काळजीची जबाबदारी स्वित्झरलँड पोलिसांची होती.
तिथून त्याने सरळ न्युशॅटल गाव गाठलं गावाच्या बाहेरच एका इंडियन रेस्टॉरंटमधे जॉब धरला. आता इंडियन रेस्टॉरंट पण मालक पाकिस्तानचा. हे तुम्हाला जगभरात पहायला मिळेल की नाव इंडियन रेस्टॉरंट चं अन मालक पाकिस्तानी. "पाकिस्तानी लिखेेंगे तो आयेगा कोन हॉटेलमें" इति टिटो. तिथे काम करतानाच त्याने एक रूम घेतली भाड्याने. लपत छपत काम करू लागला. चार पैसे गाठीशी जमा होऊ लागले.
पण ती स्वित्झरलँडची पोलिस. झिरो क्राईम देश. त्यांनी शोधलाच त्याला. आणि डिपोर्टची प्रोसेस चालू झाली. बांग्ला देश दूतावासाने टिटोच्या पासपोर्टची पूर्तता करण्याचं काम चालू केलं होतं.
टिटोला संभाव्य धोक्याची कल्पना आली. त्याच्या लक्षात आलं, आता या देशात रहायचं असेल तर स्वित्झरलँडचा जावई होणे हा एकमेव पर्याय होता. त्याची तशी घरमालकाच्या एकुलत्या एक मुलीशी घसट वाढली होती. किंवा त्याने वाढवली होती असं म्हणा. दिसायला सुंदर पण तिला एक हात नव्हता. वयाने दोन वर्षाने मोठी. अर्थात तो काही प्रश्नच नव्हता. तिच्या अपंगत्वामुळे तिला कुणी स्वीकारलं नव्हतं अन तेच टिटोच्या पथ्यावर पडलं.
पोरीचा बाप मात्र नाराज होता. जन्माने बांग्लादेशी असलेल्या हॉटेलच्या वेटरच्या, अन मुख्य म्हणजे इललिगल इमिग्रंटला कोण आपली मुलगी देणार. पण पोरगी टिटोच्या प्रेमात आकंठ बुडली होती. बाप लग्नाची टाळाटाळ करत होता.
अन ती घटिका समीप आली. लग्नाची नव्हे तर टिटोच्या डिपोर्टची. बांग्लादेशचा पासपोर्ट पोलिसांच्या हातात होता. टेंपररी वर्क परमिटची मुदत संपत आली होती. आठवड्याभरात टिटोची रवानगी स्वर्गातून नरकात होणार होती.
इथे मात्र टिटो भेटला पोरीच्या बापाला अन जीवाच्या आकांताने त्याने सांगितलं की मी तुमच्या पोरीच्या पदरात जगातलं जमेल तितकं प्रेम ओतेल. अन बाप फळला. पोरीच्या हट्टापुढे अन टिटोच्या निग्रहापुढे त्याने नमतं घेतलं.
स्वित्झरलँडचे पोलिस टिटोची मांडवपरतणी करण्याची तयारी करत होते त्याचवेळेस टिटो गुडघ्याला बाशिंग बांधून बोहल्यावर उभा होता. वाजंत्री वाजली अन टिटो चौधरी युरोपातल्या एका श्रीमंत देशाचा जावई अन पर्यायाने नागरिक झाला.
आम्हाला भेटला तेव्हा टिटो फिलीप मॉरिस नावाच्या सिगरेट कंपनीत टेक्निशियन झाला होता अन सौ चौधरीचे डोहाळजेवणाचे कार्यक्रम झडत होते.
No comments:
Post a Comment