वारसा

नील: पप्पा, तुम्ही मला शाळेत सोडायला या ना. मला खुप मजा वाटते.

मी: हो रे मला ही खुप मस्त वाटतं.

नील: आता तुम्ही तीन वर्षानंतर रिटायर होणार म्हणता ना. मग तुम्हाला हेच काम. मला शाळेत सोडायचं, घेऊन यायचं. फुटबॉल क्लास न्यायचं. थांबायचं. येताना काहीतरी मस्त खायचं, प्यायचं. मस्त मजा करू यात.

(संदर्भ: वैभवी अन माझं बोलणं, कंपनीत जाणं बंद करून दुसरं काही तरी काम करायचं, वयाच्या पन्नासाव्या वर्षी)

मी: हो ना, कसली धमाल! पण अरे एक प्रॉब्लेम झाला आहे. माझी रिटायरमेंट पाच वर्षाने होईल असं ठरलं आहे. तोपर्यंत तुझी शाळा संपेल!

नील: काय यार पप्पा तुम्ही

असं म्हणत फुटबॉल खेळू लागतो. दोन मिनीटाने परत माझ्याकडे येत म्हणाला

"नाहीतर मी एक काम करतो. मी दोन वर्षं नापास होऊ का?"

मी: ऑं

********************************

नील: पप्पा, एक गंमत सांगू का?

मी: काय रे?

नील: टीचर ने प्रश्न विचारला की मी काय करतो ते माहित आहे का?

मी: नाही रे. काय करतोस?

नील: मला जर प्रश्नाचं उत्तर थोडं थोडं माहित असेल तर मी मुद्दामून हात जोरात वर करून Mam, here. Mam असं बोलावून दाखवतो की मला ग्यारंटेड उत्तर माहित आहे. मॅम ला पण ते खरं वाटतं. मग ती मला प्रश्नच विचारत नाही. (हात वर करतानाचं नील चं तोंड अन डोळे हे अनुभवयाचं फक्त. इथे लिहू नाही शकत)

मी: ओहो. भारी रे. आणि समजा तुला उत्तर अजिबात माहित नसेल तर काय करतोस?

नील: सोप्प आहे. मॅम ने प्रश्न विचारला की मी मुद्दामून पेन्सिल नाहीतर रबर जमिनीवर पाडतो. आणि ती शोधण्याची अॅक्टिंग करतो. तोपर्यंत कुणातरी दुसर्याला विचारते मॅम. मग आपण परत बसायचं.

मी: (अचंबित होऊन) कुणी शिकवलं बे तुला हे गधड्या.

नील: कुणी नाही. मी असाच शिकलो.

पुढच्या पिढीचा शिलेदार वडिलोपार्जित वारसा लहान वयापासूनच इतक्या समर्थपणे पुढे चालवतोय हे पाहून मला आनंदाचं भरतं आलं आहे