तुम्हाला म्हणून सांगतो एकेकाळी मी पण जबरी चिडका माणूस होतो. मला नेते, अभिनेते, पुरस्कार देणारे, पुरस्कार घेणारे यांच्याबद्दल सॉलीड चीड यायची. पण माझ्या लक्षात आहे की माझा सोयीचा राग असायचा. म्हणजे मी अशा लोकांवरच चिडायचो जेव्हा मला माहित असायचं की:
- या लोकांपर्यंत माझ्या शब्दावाटे व्यक्त केलेली चीड पोहोचत नाही.
किंवा
- जरी पोहोचलीच तरी माझ्या टिनपाटपणाबद्दल इतकी खात्री असते की ते माझी थोडीसुद्धा दखल घेणार नाहीत.
मग आता ठरवलं आहे, आपली शायनिंग तिकडंच टाकायची जिकडे आपली चलती आहे. एकदम पेटंट गिर्हाईक म्हणजे माझं धाकटं पोरगं. "ए गप रे" म्हंटलं की ते बिचारं मुटकुळं करून गप कोपर्यात बसतं. हं, आणि धाकटंच बरं का, थोरलं पण नाही. तोपण फाट्यावर मारतो मला. नाहीतर मग कंपनीतले पोरं. माझ्या अधिकाराच्या जरबेखाली दबलेले. माझ्यामागे शिव्याच घालत असतील ते, पण समोर मात्र मला घाबरण्याचा जबर अभिनय करतात. माझा अहंकार त्यानेच सुखावतो.
काही लोकांची जळजळ बघून मधे मधे मी पण टूरटूर करण्याचा प्रयत्न केला. ती मंडळी गुरकायची, त्यांचं बघून मी ही भूंकायचो. पण मग लक्षात आलं की आपण कितीही जोरात भुंकलो तरीही कुई कुई असाच आवाज यायचा. स्ट्रेपसिल्सच्या पट्ट्या संपवल्या पण मायला म्याव म्याव चं रूपांतर काही डरकाळीत झालं नाही. आणि कसं येणार हो. भोगलं तर पाहिजे, सोसलं पाहिजे आयुष्यात. उगं आपलं आयुष्य फिरणार्या पंख्याखाली बुड थंड करत घालवलं तर शब्दातून धग कशी येणार. नाही म्हणायला कधी त्रागा करतोही मी, पण परवा एक मित्र म्हणाल्याप्रमाणे त्यात भाबडेपणा आहे. पण कसं आहे, कुणाचं अनुकरण करत उसनं अवसान आणून चीड चीड करत बसण्यापेक्षा त्रागेखोर पण सच्चा भाबडेपणा व्यक्त करण्यात म्या पामर पुरुषार्थ मानतो.
आमचे मास्तर सांगायचे "कटिंगच्या बाबतीत पिताश्रींना फॉलो करा" "Always follow your dad's haircut" त्या धरतीवर स्टेटसच्या बाबतीत ठरवलं की स्टेटस असं असावं की आपल्या पोराने फ़ॉलो करावं. आई बापाने फॉलो करावं. विचार करतो इथं पसाभर लोकांना इम्प्रैस करण्यासाठी काहीबाही लिहीलही पण पोराने आपले विचार वाचले अन त्याच्या मेंदूत विद्वेषाचा निखार पेटला तर सगळं मुसळ केरातच की. मोठा झाला की तो द्वेषाचा भस्मासूर माझ्याच डोक्यावर बसून मुतेल की.
असो. तर स्वगत यासाठी की आता ठरवलं आहे, आपली वाफ तिथंच दवडावी जिथं समोरच्याला चटका बसेल. नाहीतरी ग्यास सिलींडर खुप महाग झालंय हो!
- या लोकांपर्यंत माझ्या शब्दावाटे व्यक्त केलेली चीड पोहोचत नाही.
किंवा
- जरी पोहोचलीच तरी माझ्या टिनपाटपणाबद्दल इतकी खात्री असते की ते माझी थोडीसुद्धा दखल घेणार नाहीत.
मग आता ठरवलं आहे, आपली शायनिंग तिकडंच टाकायची जिकडे आपली चलती आहे. एकदम पेटंट गिर्हाईक म्हणजे माझं धाकटं पोरगं. "ए गप रे" म्हंटलं की ते बिचारं मुटकुळं करून गप कोपर्यात बसतं. हं, आणि धाकटंच बरं का, थोरलं पण नाही. तोपण फाट्यावर मारतो मला. नाहीतर मग कंपनीतले पोरं. माझ्या अधिकाराच्या जरबेखाली दबलेले. माझ्यामागे शिव्याच घालत असतील ते, पण समोर मात्र मला घाबरण्याचा जबर अभिनय करतात. माझा अहंकार त्यानेच सुखावतो.
काही लोकांची जळजळ बघून मधे मधे मी पण टूरटूर करण्याचा प्रयत्न केला. ती मंडळी गुरकायची, त्यांचं बघून मी ही भूंकायचो. पण मग लक्षात आलं की आपण कितीही जोरात भुंकलो तरीही कुई कुई असाच आवाज यायचा. स्ट्रेपसिल्सच्या पट्ट्या संपवल्या पण मायला म्याव म्याव चं रूपांतर काही डरकाळीत झालं नाही. आणि कसं येणार हो. भोगलं तर पाहिजे, सोसलं पाहिजे आयुष्यात. उगं आपलं आयुष्य फिरणार्या पंख्याखाली बुड थंड करत घालवलं तर शब्दातून धग कशी येणार. नाही म्हणायला कधी त्रागा करतोही मी, पण परवा एक मित्र म्हणाल्याप्रमाणे त्यात भाबडेपणा आहे. पण कसं आहे, कुणाचं अनुकरण करत उसनं अवसान आणून चीड चीड करत बसण्यापेक्षा त्रागेखोर पण सच्चा भाबडेपणा व्यक्त करण्यात म्या पामर पुरुषार्थ मानतो.
आमचे मास्तर सांगायचे "कटिंगच्या बाबतीत पिताश्रींना फॉलो करा" "Always follow your dad's haircut" त्या धरतीवर स्टेटसच्या बाबतीत ठरवलं की स्टेटस असं असावं की आपल्या पोराने फ़ॉलो करावं. आई बापाने फॉलो करावं. विचार करतो इथं पसाभर लोकांना इम्प्रैस करण्यासाठी काहीबाही लिहीलही पण पोराने आपले विचार वाचले अन त्याच्या मेंदूत विद्वेषाचा निखार पेटला तर सगळं मुसळ केरातच की. मोठा झाला की तो द्वेषाचा भस्मासूर माझ्याच डोक्यावर बसून मुतेल की.
असो. तर स्वगत यासाठी की आता ठरवलं आहे, आपली वाफ तिथंच दवडावी जिथं समोरच्याला चटका बसेल. नाहीतरी ग्यास सिलींडर खुप महाग झालंय हो!
No comments:
Post a Comment