अॅडमिनने सांगितलं आहे नो मेसेज म्हणून. पण नाही राहवत आहे. काल सिप्लात गेलो आणि आज तळेगावला.
हं ती गेली. मित्रविनंती आली होती दोन एक वर्षापूर्वी. आणि ती अक्षरश: धडकायची पोस्टवर. पोस्टला लाईक, कॉमेंटसला लाईक. दुसर्यांच्या पोस्टवरील कॉमेंटसला लाईक. मी विचार करायचो, कोण आहे बा ही. एक दोघांनाही विचारलं तिच्याबद्दल, कोण आहे ती. कुणी सांगू नाही शकलं. ती लाईक वर्षावत राहिली अन मी त्यात चिंब भिजत राहिलो. मग मला शशांकने खर्डेघाशीवर आणलं. आल्या दिवशीच मेसेज आला "मुजरा राजे" प्रत्यक्ष ओळखीचे सोपस्कार झाले. आणि मग सिलसिला चालू झाला, प्रतिक्रियांचा, कधी कारूण्याचा, तर कधी विनोदाचा. लहान मुलांचं वेड होतं बहुधा तिला. नीलवर काही लिहीलं की खळखळून दाद दिलीच म्हणून समजा. नीलच्या फुटबॉल प्रेमाबद्दल कळल्यावर तिचा मेसेज आला "नील 👍🙌🙌 त्याच स्वप्न नक्की पूर्ण होणार आपण सगळे ती मैच एकत्र बघणार 😊😊" (मॅच म्हणजे वर्ल्ड कप फायनल)
एकदिवशी तिचा अचानक मेसेज आला "राजे, तुमच्याविषयी ऐकून कान तृप्त झाले" म्हंटलं आता हे काय नवीन. पहिल्यांदा बोललो, भरभरून. कुठेतरी MIDC त माझं नाव निघालं अन ही तिथे. मिन्नतवारी करून म्हंटलं राजे म्हणणं बंद कर. तर म्हणाली "तुम्ही अहो जाहो म्हणणं बंद करा"
कॉमेंटायची नाही कधी पोस्टवर. मी छेडलं तिला याविषयी. तर म्हणाली "तुमच्या पोस्टवरच्या कॉमेंटस किती छान असतात. मी त्यात इतकी गुंगुन जाते की लिहायचंच सुचत नाही"
फेसबुक डिअॅक्टिव्हेट केल्यावर पंधरा एक दिवसाने तिचा असोशीचा मेसेज आला. "या परत. सध्या जे चालु आहे तिकडे त्यात तुमची उणीव जाणवते"
परवा मुकुंदने, दादू तिचा, खुप मानायची त्याला, सांगितलं "आजारी आहे ती खुप. जाऊन भेट" तसंही मला तिला भेटायचंच होतं. म्हंटलं गप्पा मारू, टाळ्या वैगेरे देऊ. पण तसं व्हायचं नव्हतं. काल गेलो मी. हिरमुसलो. ती निपचित पडून होती. श्वास चालू होता फक्त. नाही म्हणायला बीपी चेक करण्यासाठी नर्सला मदत करतानी तिचा हात हातात घेतला. टाळ्यांच्या ऐवजी असा हात घेताना कसंसंच झालं. आई बोलली तिची भरभरून. ग्रूपवरच्या लोकांची आठवण काढायची म्हणे. "त्ये कोन मच्छुदा. त्यांचा मेसेज आला की खुदखुदत बसायची. मी म्हनायचे, वेड लागल तुला" इति आई. निलीमावर भारी जीव होता तिचा.
परत निघताना आईंना म्हंटलं "येतो गुरूवारी. उद्या मुंबईला जाऊन येतो" माऊली म्हणाली "ये बाळ" निघालो तेव्हा जाणवलं होतं की ती परत न येण्याच्या वाटेवर चालत आहे, पण मन वेडं असतं. ती त्या वाटेवर इतक्या लवकर दिसेनाशी होईल असं वाटलं नव्हतं.
फेसबुकवर च्या परिचिताचा हा पहिला मृत्यु. चटका लावून गेला. उद्यापासून स्टेटस पडतील, शेकडो लाईक्सही पडतील. पण ती नसेल.
ती, रोशनी alias अनिता, कालच कळलं तिचं खरं नाव.
आज गेली अनंताकडे.
___/\___
हं ती गेली. मित्रविनंती आली होती दोन एक वर्षापूर्वी. आणि ती अक्षरश: धडकायची पोस्टवर. पोस्टला लाईक, कॉमेंटसला लाईक. दुसर्यांच्या पोस्टवरील कॉमेंटसला लाईक. मी विचार करायचो, कोण आहे बा ही. एक दोघांनाही विचारलं तिच्याबद्दल, कोण आहे ती. कुणी सांगू नाही शकलं. ती लाईक वर्षावत राहिली अन मी त्यात चिंब भिजत राहिलो. मग मला शशांकने खर्डेघाशीवर आणलं. आल्या दिवशीच मेसेज आला "मुजरा राजे" प्रत्यक्ष ओळखीचे सोपस्कार झाले. आणि मग सिलसिला चालू झाला, प्रतिक्रियांचा, कधी कारूण्याचा, तर कधी विनोदाचा. लहान मुलांचं वेड होतं बहुधा तिला. नीलवर काही लिहीलं की खळखळून दाद दिलीच म्हणून समजा. नीलच्या फुटबॉल प्रेमाबद्दल कळल्यावर तिचा मेसेज आला "नील 👍🙌🙌 त्याच स्वप्न नक्की पूर्ण होणार आपण सगळे ती मैच एकत्र बघणार 😊😊" (मॅच म्हणजे वर्ल्ड कप फायनल)
एकदिवशी तिचा अचानक मेसेज आला "राजे, तुमच्याविषयी ऐकून कान तृप्त झाले" म्हंटलं आता हे काय नवीन. पहिल्यांदा बोललो, भरभरून. कुठेतरी MIDC त माझं नाव निघालं अन ही तिथे. मिन्नतवारी करून म्हंटलं राजे म्हणणं बंद कर. तर म्हणाली "तुम्ही अहो जाहो म्हणणं बंद करा"
कॉमेंटायची नाही कधी पोस्टवर. मी छेडलं तिला याविषयी. तर म्हणाली "तुमच्या पोस्टवरच्या कॉमेंटस किती छान असतात. मी त्यात इतकी गुंगुन जाते की लिहायचंच सुचत नाही"
फेसबुक डिअॅक्टिव्हेट केल्यावर पंधरा एक दिवसाने तिचा असोशीचा मेसेज आला. "या परत. सध्या जे चालु आहे तिकडे त्यात तुमची उणीव जाणवते"
परवा मुकुंदने, दादू तिचा, खुप मानायची त्याला, सांगितलं "आजारी आहे ती खुप. जाऊन भेट" तसंही मला तिला भेटायचंच होतं. म्हंटलं गप्पा मारू, टाळ्या वैगेरे देऊ. पण तसं व्हायचं नव्हतं. काल गेलो मी. हिरमुसलो. ती निपचित पडून होती. श्वास चालू होता फक्त. नाही म्हणायला बीपी चेक करण्यासाठी नर्सला मदत करतानी तिचा हात हातात घेतला. टाळ्यांच्या ऐवजी असा हात घेताना कसंसंच झालं. आई बोलली तिची भरभरून. ग्रूपवरच्या लोकांची आठवण काढायची म्हणे. "त्ये कोन मच्छुदा. त्यांचा मेसेज आला की खुदखुदत बसायची. मी म्हनायचे, वेड लागल तुला" इति आई. निलीमावर भारी जीव होता तिचा.
परत निघताना आईंना म्हंटलं "येतो गुरूवारी. उद्या मुंबईला जाऊन येतो" माऊली म्हणाली "ये बाळ" निघालो तेव्हा जाणवलं होतं की ती परत न येण्याच्या वाटेवर चालत आहे, पण मन वेडं असतं. ती त्या वाटेवर इतक्या लवकर दिसेनाशी होईल असं वाटलं नव्हतं.
फेसबुकवर च्या परिचिताचा हा पहिला मृत्यु. चटका लावून गेला. उद्यापासून स्टेटस पडतील, शेकडो लाईक्सही पडतील. पण ती नसेल.
ती, रोशनी alias अनिता, कालच कळलं तिचं खरं नाव.
आज गेली अनंताकडे.
___/\___
No comments:
Post a Comment