१९९९, स्वित्झरलॅंड चा पहिला दौरा. स्वर्गवासी होऊन दोन दिवस झाले होते. न्युशॅटल नावाच्या गावात युरोटेल नामक हॉटेलमधे राहत होतो. अशाच एका रम्य संध्याकाळी (रम घेऊन खाली उतरलो म्हणून रम्य) हॉटेलच्या खाली येणार्या जाणार्या लोकांकडे भोचक नजरेने पाहत मी आणि वाघेला उभे होतो. मोटरसायकलवर सवार असलेला एक हेल्मेटधारी नौजवान वेगाने अचानक आमच्या दिशेने आला आणि थांबून वायजर वर करून म्हणाला "हिंदुस्थान से हो". पहिले तर तो ज्या पद्धतीने आला त्यावरून तर वाटलं हा उडवणार आपल्याला अन त्यामुळे गाळण उडाली. सावरून म्हंटलं "हा". तर शिरस्त्राण काढून चेहरा दाखवत अन हात पुढे करत तो म्हणाला "मैं टिटो चौधरी" मी विचारलं "इंडियन?" तर म्हणाला "नही बांग्लादेश से। लेकिन हिंदी बात कर लेता हू" अर्थातच बातचीत चालू झाली, कॉफ़ी झाली. सात वाजले. म्हणाला "चलो, खाना खाएँगे" आम्ही आपलं हो ना करता करता, खरं तर होच, चला म्हंटलं. चार बिल्डींग सोडून एका अपार्टमेंट मधे तिसर्या मजल्यावर टिटो आम्हाला घेऊन गेला. तिथं अजून दोघं जण बसले होते. आमची ओळख करून दिली. अश्फ़ाक आणि रिझवान. आणि पाठोपाठ टिटो ने सांगितलं "ये दोनो पाकिस्तानसे है"
इकडच्या तिकडच्या गप्पा झाल्या. आम्ही कशाला न्युशॅटल ला आलो ते सांगितलं. तोपर्यंत त्यांनी जेवण दिलं प्लेट मधे. सॉलीड टेस्टी होतं. नॉनव्हेज अर्थातच. आम्हीही त्यांना विचारलं ते कधीपासून आहेत, का आलेत. त्यांनी मोघम उत्तरं दिली. बोलण्याचा रोख साधारण आमचा बिझीनेस, हिंदुस्तान मधे (हो ते सारखा उल्लेख हिंदुस्तान असाच करत होते) मोकळं वातावरण याकडेच होता. जेवण झाल्यावर साधारण ९ वाजता "खुदा हाफ़िज़" वैगेरे निरोपाचे सोपस्कार झाले. दुसर्या दिवशी रविवार होता. टिटो हॉटेलवर मला म्हणाला "चलो, कल आपको मैं घूमाके लाता हूँ।" नेकी और पूछ पूछ.
सकाळी साडेआठला ब्रेकफ़ास्ट ताबडून आम्ही टिटो बरोबर निघालो. ले लॉक नावाचं जवळच गाव आहे आणि बर्यापैकी जंगल आहे. टिटो आम्हाला त्या जंगलात घेऊन गेला. त्या घनदाट जंगलाच्या मधोमध एकच रेस्टॉरंट निवांत उभं होतं. साडेअकरा वैगेरे झाले असतील. ते हॉटेल १८५० चं रस्टिक वैगेरे असं होतं. काऊबॉयच्या हँट घालून एक दोघं बसले होते. हॉटेलची मालकीण सुहास्यवदना गौरांगना होती. आज १६ वर्षानंतरही लख्ख आठवते मला. सागर मधील डिंपल आठवते, मारिया, साधारण तशीच. तेव्हा सालं हे फेसबुक प्रकरण नव्हतं नाहीतर सॉलीड फोटो टाकले असते.
अमृतप्राशन करत असताना, हो, बियरला स्वीसमधे अमृत म्हणतात, मी टिटोला विचारलं "अश्फ़ाक और रिझवान नही आये हमारे साथ" त्याने जे सांगितलं, मी तीनताड उडालो. "वो कहासे आयेंगे. पोलिटिकल असायलम लेकर यहाँ रहते है। शायद गुंडे है। पोलिटीकल पार्टीसे जुड़े है। काफ़ी मर्डर है उनके नाम। देशसे हकाल दिये है।" मला त्या थंडीतही घाम सुटला. आता टिटो खरं सांगत होता की फेकत होता, काय माहित. पण त्या सुमसान जंगलात मला टिटोची पण भिती वाटू लागली. आत्ता याठिकाणी मला तुकडे करून फेकूनदिलं तर कुणाला पत्ता लागणार नव्हता. मी विषय बदलला.
साधारण एकच्या सुमारास आम्ही उठलो. कारमधून परत येताना मी टिटोला विचारलं "लेकिन आप कैसे बांगला देशसे यहाँ पहुँचे" टिटो ने त्याची सुरस आणि चमत्कारिक कथा सांगितली.
इकडच्या तिकडच्या गप्पा झाल्या. आम्ही कशाला न्युशॅटल ला आलो ते सांगितलं. तोपर्यंत त्यांनी जेवण दिलं प्लेट मधे. सॉलीड टेस्टी होतं. नॉनव्हेज अर्थातच. आम्हीही त्यांना विचारलं ते कधीपासून आहेत, का आलेत. त्यांनी मोघम उत्तरं दिली. बोलण्याचा रोख साधारण आमचा बिझीनेस, हिंदुस्तान मधे (हो ते सारखा उल्लेख हिंदुस्तान असाच करत होते) मोकळं वातावरण याकडेच होता. जेवण झाल्यावर साधारण ९ वाजता "खुदा हाफ़िज़" वैगेरे निरोपाचे सोपस्कार झाले. दुसर्या दिवशी रविवार होता. टिटो हॉटेलवर मला म्हणाला "चलो, कल आपको मैं घूमाके लाता हूँ।" नेकी और पूछ पूछ.
सकाळी साडेआठला ब्रेकफ़ास्ट ताबडून आम्ही टिटो बरोबर निघालो. ले लॉक नावाचं जवळच गाव आहे आणि बर्यापैकी जंगल आहे. टिटो आम्हाला त्या जंगलात घेऊन गेला. त्या घनदाट जंगलाच्या मधोमध एकच रेस्टॉरंट निवांत उभं होतं. साडेअकरा वैगेरे झाले असतील. ते हॉटेल १८५० चं रस्टिक वैगेरे असं होतं. काऊबॉयच्या हँट घालून एक दोघं बसले होते. हॉटेलची मालकीण सुहास्यवदना गौरांगना होती. आज १६ वर्षानंतरही लख्ख आठवते मला. सागर मधील डिंपल आठवते, मारिया, साधारण तशीच. तेव्हा सालं हे फेसबुक प्रकरण नव्हतं नाहीतर सॉलीड फोटो टाकले असते.
अमृतप्राशन करत असताना, हो, बियरला स्वीसमधे अमृत म्हणतात, मी टिटोला विचारलं "अश्फ़ाक और रिझवान नही आये हमारे साथ" त्याने जे सांगितलं, मी तीनताड उडालो. "वो कहासे आयेंगे. पोलिटिकल असायलम लेकर यहाँ रहते है। शायद गुंडे है। पोलिटीकल पार्टीसे जुड़े है। काफ़ी मर्डर है उनके नाम। देशसे हकाल दिये है।" मला त्या थंडीतही घाम सुटला. आता टिटो खरं सांगत होता की फेकत होता, काय माहित. पण त्या सुमसान जंगलात मला टिटोची पण भिती वाटू लागली. आत्ता याठिकाणी मला तुकडे करून फेकूनदिलं तर कुणाला पत्ता लागणार नव्हता. मी विषय बदलला.
साधारण एकच्या सुमारास आम्ही उठलो. कारमधून परत येताना मी टिटोला विचारलं "लेकिन आप कैसे बांगला देशसे यहाँ पहुँचे" टिटो ने त्याची सुरस आणि चमत्कारिक कथा सांगितली.
No comments:
Post a Comment