इंडियन रेल्वेज

तर झालं असं की मी एका ग्रुप बरोबर दोन आठवड्यापूर्वी रेल्वे ने दिल्लीला चाललो होतो. निझामुद्दीन एक्स्प्रेसने. २४ जण होतो. आमच्यातल्या एकाला, सुहास नाव ठेवू, रात्री दोन वाजता पोटात कळवळून दुखायला लागलं. काही काळ वेदना सहन केल्यावर त्याने मला तीन वाजता उठवलं. सुहासची तीन वर्षांपूर्वी बायपास सर्जरी झाली होती. त्याची रात्री अवस्था बघून मला वाटलं की हार्टचाच प्रॉब्लेम आहे की काय! एक सव्वा तास जवळ असणाऱ्या पेनकिलर ने आम्ही ट्राय केला काही फरक पडतो का ते! पण नाही उपयोग झाला. शेवटी मी टीसी शोधला, प्रवाशांमध्ये कुणी डॉक्टर आहे का विचारायला. मराठी भाषक होता तो. कुणाही नावामागे डॉ असं लिहिलं नव्हतं.

टीसी म्हणाले "काळजी नका करू. साडेचारला इटरसी येईल. आपण इटारसी ला रेल्वे चा डॉक्टर बोलावू."

मी अवाक. सकाळी साडेचार ला रेल्वेचा डॉक्टर?

त्यांनी माझ्यासमोर इटरसीला फोन करून पीएनआर, बर्थ नंबर सगळं सांगितलं. आणि मला सांगितलं बर्थजवळ जाऊन थांबा.

डॉक्टर काही येणार नाहीत याच तयारीने मी बाकी काय करता येईल या विचारात आलो. ग्रुप मधील बाकी लोकं पण प्रयत्न करत होते. कुणी सुहासच्या बायकोशी फोनवरून त्याच्या आजाराबद्दल धीर देत होते, माहिती विचारत होते.

साडेचारला इटरसी आलं आणि टीसी, डॉक्टर, दोन माणसं असा लवाजमा आला. पन्नासच्या दशकातल्या पिक्चर मध्ये जशी डॉक्टर ची बॅग होती, तशी बॅग होती. डॉक्टर ने चार पाच वेगवेगळ्या प्रकारच्या गोळ्या त्यातून काढल्या. त्यात वेदनाशामक गोळ्या, उलटीरोधक गोळ्या लिहून दिल्या. हार्टशी संबंधित काही नाही हे पण सांगितलं. हा सगळा प्रकार होईपर्यंत दहा मिनिटे गेले. रु २५० फीस घेतली, ऑफिशियल. आणि मगच रेल्वेला जायचा सिग्नल मिळाला.

डॉक्टरच्या अवतारावरून त्या औषधात काही दम नसावा असं वाटलं. पण चॉईस नव्हता. माझे अंदाज सपशेल चुकवत सुहासला चांगलं वाटू लागलं.

पुढे साडेसहाला भोपाळला आम्ही ट्रेन सोडली आणि सव्वा आठच्या फ्लाईट ने मी आणि सुहास दिल्लीला गेलो ती गोष्ट वेगळी. ते बरंच झालं.

पण सांगायचा उद्देश हा की रेल्वे मध्ये ही सर्व्हिस आहे आणि तिचा वापर फार इफेक्टिव्हली होतो.

इंडियन रेल्वेज

आय एम लव्ह इन इट.

(बाय द वे, मी विचारलं ही प्रभूंची कृपा वगैरे का. तर त्यांनी सांगितलं, नाही, ही सर्व्हिस खूप वर्षांपासून आहे. अगदी सी के जाफर शरीफ रेल्वे मंत्री होते तेव्हा पण होती. हो, म्हणजे आधीच सांगून टाकलं)