बिकट वाट

परवा डिझाईन च्या पोस्ट साठी इंटरव्ह्यू घेत होतो. सतीश नावाचा उमेदवार होता. वय साधारण ४५. टेक्निकल स्किल्स एकदम पद्धतशीर होते. करियर डिझाईन मधेच चालू झालं होतं. दोन कंपन्यात काम केल्याचं दिसलं आणि मग टाटा मध्ये सप्लाय चेन चा अनुभव दिसलं आणि मग स्वत: चा बिझिनेस. चार वर्ष तो केल्यावर मग परत एका मिडीयम स्केल कंपनीत प्रोडक्शन बघत होता. आणि मग सध्या एका स्मॉल स्केल कंपनीत परत डिझाईन इंजिनियर आणि एकंदरीत सगळं शॉप बघायचा. मी जरा चकित झालो त्याचा प्रवास बघून.

मी सतिशला विचारलं "का रे बाबा, ह्या अशा उड्या" तर म्हणाला

"मला चॅलेंज घ्यायला खूप आवडतं. आधी मी बेळगाव मध्ये काम चालू केलं. मग वाटलं, मला काही इथं मजा येत नाही. पुण्याला आलो. इथे काम चालू केलं, पण सिनियर बरोबर काही मजा वाटेना. ते अवघड काम काही मला देत नव्हते. मग अचानक मला टाटा चा कॉल आला. टेक्निकल ड्रॉइंग समजून व्हेंडर ला जॉब समजावून सांगावा लागायचा. तिथे डिपार्टमेंट मध्ये साहेब माझ्यावर खार खाऊन असायचा. मग दुसऱ्या डिपार्टमेंटच्या साहेबाने बोलावलं. तिथे मग काही वर्ष काम केलं. पण मग मला अजून चॅलेंजिंग काम करावं वाटू लागलं. बिझिनेस काढला. चार वर्ष बिझिनेस केला. पण कॉम्पीटिशन वाढली. लोकं पैसे बुडवू लागले. आणि तेच तेच काम परत. धंदा बंद केला आणि सध्या या छोट्या कंपनीत काम करतोय. डिझाईन, प्रोडक्शन सगळंच बघतो. पण काय छोटी कंपनी. पण मला अजून मोठं काम हवंय, एकदम बुद्धीला चालना देणारं.  तुमच्याकडे आलोय, कारण मला वाटतंय, तुमच्याकडे काहीतरी चॅलेंजिग काम करायला मिळेल"

मी ऐकलं सगळं, आणि त्याला सांगितलं "काही बोलायच्या आधी मी एका गाण्याच्या पहिल्या दोन ओळी ऐकवतो". त्याच्या कानाला माझ्या फोन चे हेडफोन लावले आणि अनंत फंदी चा फटका ऐकवला

"बिकट वाट वहिवाट नसावी,
धोपट मार्गा सोडू नको
अरे संसारामधी ऐस आपला
उगाच भटकत फिरू नको"

तो उठला अन म्हणाला "मला उत्तर मिळालं. मी जरा विचार करतो आणि मार्ग ठरवतो. अशात मी इतके इंटरव्ह्यू दिले, सिलेक्शन होत नव्हतं. पण काय चुकतं आहे हे कुणी मला सांगितलं नाही. तुम्ही सांगितलं ते. थँक यु"

Moral of story: We should certainly look for challenges in the job, but not at the cost of our career.