मी अधूनमधून मॉर्नींग वॉकतो. मोठी चक्कर पडते. ६-७ किमीची. घर-साळुंखेविहार-रामटेकडी-एसआरपीएफ-घर. मधे SRPF च्या आवारात एक मंदिर लागतं. मी मॉर्नींग वॉकला पारोसे जात असल्यामुळे मंदिरात जात नाही. त्यामुळे आत कोणता देव राहतो माहित नाही. मंदिराच्या बाहेर शिवार आहे. तिथे बाकडी ठेवली आहेत. सिमेंटची. मी त्यावर बसतो. गर्दभावलोकन करतो.
परवा रविवारी एक गोष्ट घडली. सकाळचे ६:३० झाले होते. मी मंदिराच्या आंगणात पोहोचलो. बाहेर बाकडंयावर बसलो. ५ मिनीटे. गर्दभाला अवलोकन करायला ५ मिनीटे पुरतात. मी उठलो अन निघालो.
तेव्हढ्यात मंदिरातून एक साधारण सत्तरीचा माणूस दुडूदुडू चालत आला. पांढरा शर्ट, पांढरं धोतर आणि डोक्यावर पांढरीच टोपी. सव्वापाच फूट उंची. कपाळावर गंध. चेहर्यावर प्रसन्न हास्य. आधी कधी पाहिलं नव्हतं त्यांना. का कुणास ठाव, माझ्यातल्या मीपणाची पुटं गळून पडली. तसंही सकाळी ६:३० वाजता अहंकाराचा ज्वर चढ़त नाही.
मला काय झालं माहित नाही, पण मी त्या माणसाच्या समोर गेलो. त्याचं प्रसन्न हास्य तसंच होतं. तुळशी वृंदावनाच्या शेजारी उभे आम्ही. मी झटकन त्याच्या पाया पडलो. मागे लिहीलं तसं "आपसूक घडतो तो नमस्कार, नाहीतर पाठीला व्यायाम"
तर ते सत्तरीचे गृहस्थही माझ्या पटकन पाया पडले.
मी चरकलो. इतका वयाने मोठा माणूस, पाया का पडला. तरी शब्द नाही फुटला, तोंडातून. पण त्या माणसाच्या डोळ्यात प्रेमभाव झळकत होता. तो दिसला.
मी आणि तो माणूस कमानीपर्यंत चालत होतो. तिथून त्याला डावीकडे जायचं होतं, मला उजवीकडे. आम्ही निघालो.
चार पावलं चालल्यावर मी थांबलो. वळलो. तर तो माणूस तो माणूस ही काही अंतरावर थांबला होता. अन आता माझ्याकडे बघत होता. जणू काही त्याला माहित होतं, मी वळून बघणार म्हणून.
सेकंदात आम्ही परत निघालो, आपापल्या रस्त्याने.
तेव्हापासून विचार करतोय, वळून बघितलं तेव्हा तो माणूस दोन्ही हात कमरेवर ठेवून का उभा होता?
परवा रविवारी एक गोष्ट घडली. सकाळचे ६:३० झाले होते. मी मंदिराच्या आंगणात पोहोचलो. बाहेर बाकडंयावर बसलो. ५ मिनीटे. गर्दभाला अवलोकन करायला ५ मिनीटे पुरतात. मी उठलो अन निघालो.
तेव्हढ्यात मंदिरातून एक साधारण सत्तरीचा माणूस दुडूदुडू चालत आला. पांढरा शर्ट, पांढरं धोतर आणि डोक्यावर पांढरीच टोपी. सव्वापाच फूट उंची. कपाळावर गंध. चेहर्यावर प्रसन्न हास्य. आधी कधी पाहिलं नव्हतं त्यांना. का कुणास ठाव, माझ्यातल्या मीपणाची पुटं गळून पडली. तसंही सकाळी ६:३० वाजता अहंकाराचा ज्वर चढ़त नाही.
मला काय झालं माहित नाही, पण मी त्या माणसाच्या समोर गेलो. त्याचं प्रसन्न हास्य तसंच होतं. तुळशी वृंदावनाच्या शेजारी उभे आम्ही. मी झटकन त्याच्या पाया पडलो. मागे लिहीलं तसं "आपसूक घडतो तो नमस्कार, नाहीतर पाठीला व्यायाम"
तर ते सत्तरीचे गृहस्थही माझ्या पटकन पाया पडले.
मी चरकलो. इतका वयाने मोठा माणूस, पाया का पडला. तरी शब्द नाही फुटला, तोंडातून. पण त्या माणसाच्या डोळ्यात प्रेमभाव झळकत होता. तो दिसला.
मी आणि तो माणूस कमानीपर्यंत चालत होतो. तिथून त्याला डावीकडे जायचं होतं, मला उजवीकडे. आम्ही निघालो.
चार पावलं चालल्यावर मी थांबलो. वळलो. तर तो माणूस तो माणूस ही काही अंतरावर थांबला होता. अन आता माझ्याकडे बघत होता. जणू काही त्याला माहित होतं, मी वळून बघणार म्हणून.
सेकंदात आम्ही परत निघालो, आपापल्या रस्त्याने.
तेव्हापासून विचार करतोय, वळून बघितलं तेव्हा तो माणूस दोन्ही हात कमरेवर ठेवून का उभा होता?
No comments:
Post a Comment