१ सप्टेंबर १९९४. हॉटेल हर्ष. शिवाजीनगर बंगलोर. SKF ची सुखाची नोकरी सोडून बंगलोर ला जॉईन व्हायला आलो होतो. स्टार्ट अप कंपनी. भविष्याची चिंता. कुंद संध्याकाळ. मी विचार केला, जरा चालत फिरावं. म्हणून निघालो. विचारांच्या गर्तेत चिन्नास्वामी स्टेडीयम च्या बाजूने चालत होतो. संध्याकाळचे ७-७:१५ झाले असतील. रस्त्यावर अत्यंत तुरळक गर्दी.
अचानक आकाशात ढग भरून आले. आणि क्षणार्धात राप राप असा पाऊस चालू झाला. मला त्या पावसापासून लपायला कुठे आसरा दिसत नव्हता. डावीकडे बघतो तो मिलिटरी बराक. धावत धावत एका बराकी त जाऊन उभा राहिलो. पावसानं एव्हाना चांगलाच वेग पकडला होता.
मिलिटरी चे जवान माझ्याकडे पाहत होते. मी आपलं त्यांच्या कडे पाहत कसं नुसं हसत होतो. एक दोघं बोललेही "अंदर आईये" मी म्हणालो "यही ठीक हू"
पाऊस काय थांबायचं नाव घेत नव्हता. मी थांबून एव्हाना तास सव्वातास झाला होता. एक जवान आला आणि म्हणाला "आता मोठया साहेबांचा राउंड असेल. तू आत येउन बस. त्यांनी एकदा उभं राहायची परवानगी नाकारली तर आम्ही कुणी काही बोलू शकणार नाही." मी मुकाटपणे आत गेलो. एका जवानाने टॉवेल दिला, म्हणाला "डोकं पुसून घे."
एकेक जवान माझ्याशी येउन गप्पा मारू लागला. हि पलटण उत्तर प्रदेश ची होती बहुधा. सगळे हिंदी भाषिक. चेन्नई बाजूला पोस्टिंग होतं त्याचं. वेगवेगळ्या ठिकाणी. काही IPKF ला जाऊन आली होती. बर्याच दिवसांनी एकत्र आले होते हिंदीभाषिक. खुश होते. एक दोघांनी माझ्या कुटुंबाविषयी विचारलं. आपुलकीने चौकशी चालू केली. कुठे उतरला आहेस वैगेरे. मी सगळं सांगितलं.
पाऊस काही थांबत नव्हता.
त्यांची जेवणाची वेळ झाली. मला म्हणाले "दोस्त, अभी यही खाना खाकर जाना." मी नाही म्हणालो. तर म्हणाले "स्टार हॉटेलमे रह्नेवाला तू. ये खाना अच्छा नही लगेगा" माझा नाईलाज झाला. मन नाही मोडू शकलो.
त्यांनी त्यांचे ओल्ड monk चे टमलर काढले. मला पण एकाने ग्लासात भरून दिली, Old Monk. माझा एक दोन ग्लास संपेपर्यंत त्यांनी किती घेतले मला माहित नाही. पण एक दोघं खूप भावूक झाले. कुणी मला त्यांचा छोटा भाऊ म्हणू लागले. तर कुणाला माझ्याकडे बघून गावाकडच्या मित्राची आठवण येऊ लागली. एका जवानाने मला बायकोचा फोटो खिशात ठेवतो का म्हणून विचारले. खरं तर त्याला त्याच्या बायकोचा अन लहान पोरीचा फोटो मला दाखवायचा होता. त्याच्या पाणावलेल्या डोळ्यात मला त्याच्या बायको पोरीचं प्रतिबिंब दिसलं. बहुधा ते सगळेच जवान बरेच दिवसात फ्यामिली ला भेटले नसावेत.
एव्हाना जेवण आलं. कुणी कुणाला न सांगता माझ्यासाठी एक जवान ताट घेऊन आला होता. चपाती, भात अन मटन. मटणाची चव भन्नाट लागली. माझ्याशी बोलून भावूक झालेले गप गुमान डोकं खाली घालून जेवू लागले.
आता पाऊस ही थांबला होता. मी म्हणालो "निघतो आता" तर व्हरांड्यात एक जण सायकल घेऊन आला आणि म्हणाला "अभी इतनी रात चलते कहा जाते हो. ये सायकल लेकर जाईये. कल लौटा देना" मी म्हणालो "अरे नको, मी जाईल चालत" हो नाही करता करता, ते मला निरोप देता झाले. पाच सहा जणांनी मला मिठी मारली. चार तासाच्या वास्तव्यात असा माहोल झाला कि मी कातर कातर झालो. बहुधा ते पण झाले असावेत. इतक्या कमी वेळात अशी मैत्री आधी कधी झाली नाही आणि नंतर तर नाहीच नाही.
रात्री एकटा चालत परत हॉटेल वर आलो.
आकाशातील मळभ एव्हाना दूर झाले होते. तारे लुकलुकत होते.
मी आता भविष्याबद्दल निश्चिंत झालो होतो.
अचानक आकाशात ढग भरून आले. आणि क्षणार्धात राप राप असा पाऊस चालू झाला. मला त्या पावसापासून लपायला कुठे आसरा दिसत नव्हता. डावीकडे बघतो तो मिलिटरी बराक. धावत धावत एका बराकी त जाऊन उभा राहिलो. पावसानं एव्हाना चांगलाच वेग पकडला होता.
मिलिटरी चे जवान माझ्याकडे पाहत होते. मी आपलं त्यांच्या कडे पाहत कसं नुसं हसत होतो. एक दोघं बोललेही "अंदर आईये" मी म्हणालो "यही ठीक हू"
पाऊस काय थांबायचं नाव घेत नव्हता. मी थांबून एव्हाना तास सव्वातास झाला होता. एक जवान आला आणि म्हणाला "आता मोठया साहेबांचा राउंड असेल. तू आत येउन बस. त्यांनी एकदा उभं राहायची परवानगी नाकारली तर आम्ही कुणी काही बोलू शकणार नाही." मी मुकाटपणे आत गेलो. एका जवानाने टॉवेल दिला, म्हणाला "डोकं पुसून घे."
एकेक जवान माझ्याशी येउन गप्पा मारू लागला. हि पलटण उत्तर प्रदेश ची होती बहुधा. सगळे हिंदी भाषिक. चेन्नई बाजूला पोस्टिंग होतं त्याचं. वेगवेगळ्या ठिकाणी. काही IPKF ला जाऊन आली होती. बर्याच दिवसांनी एकत्र आले होते हिंदीभाषिक. खुश होते. एक दोघांनी माझ्या कुटुंबाविषयी विचारलं. आपुलकीने चौकशी चालू केली. कुठे उतरला आहेस वैगेरे. मी सगळं सांगितलं.
पाऊस काही थांबत नव्हता.
त्यांची जेवणाची वेळ झाली. मला म्हणाले "दोस्त, अभी यही खाना खाकर जाना." मी नाही म्हणालो. तर म्हणाले "स्टार हॉटेलमे रह्नेवाला तू. ये खाना अच्छा नही लगेगा" माझा नाईलाज झाला. मन नाही मोडू शकलो.
त्यांनी त्यांचे ओल्ड monk चे टमलर काढले. मला पण एकाने ग्लासात भरून दिली, Old Monk. माझा एक दोन ग्लास संपेपर्यंत त्यांनी किती घेतले मला माहित नाही. पण एक दोघं खूप भावूक झाले. कुणी मला त्यांचा छोटा भाऊ म्हणू लागले. तर कुणाला माझ्याकडे बघून गावाकडच्या मित्राची आठवण येऊ लागली. एका जवानाने मला बायकोचा फोटो खिशात ठेवतो का म्हणून विचारले. खरं तर त्याला त्याच्या बायकोचा अन लहान पोरीचा फोटो मला दाखवायचा होता. त्याच्या पाणावलेल्या डोळ्यात मला त्याच्या बायको पोरीचं प्रतिबिंब दिसलं. बहुधा ते सगळेच जवान बरेच दिवसात फ्यामिली ला भेटले नसावेत.
एव्हाना जेवण आलं. कुणी कुणाला न सांगता माझ्यासाठी एक जवान ताट घेऊन आला होता. चपाती, भात अन मटन. मटणाची चव भन्नाट लागली. माझ्याशी बोलून भावूक झालेले गप गुमान डोकं खाली घालून जेवू लागले.
आता पाऊस ही थांबला होता. मी म्हणालो "निघतो आता" तर व्हरांड्यात एक जण सायकल घेऊन आला आणि म्हणाला "अभी इतनी रात चलते कहा जाते हो. ये सायकल लेकर जाईये. कल लौटा देना" मी म्हणालो "अरे नको, मी जाईल चालत" हो नाही करता करता, ते मला निरोप देता झाले. पाच सहा जणांनी मला मिठी मारली. चार तासाच्या वास्तव्यात असा माहोल झाला कि मी कातर कातर झालो. बहुधा ते पण झाले असावेत. इतक्या कमी वेळात अशी मैत्री आधी कधी झाली नाही आणि नंतर तर नाहीच नाही.
रात्री एकटा चालत परत हॉटेल वर आलो.
आकाशातील मळभ एव्हाना दूर झाले होते. तारे लुकलुकत होते.
मी आता भविष्याबद्दल निश्चिंत झालो होतो.
No comments:
Post a Comment