ते ४८ तास

हृषिकेश शी परवा फोन झाला. म्हणाला, तुम्ही काय करताय डॉक्टरकडे. छातीत दुखतय, पण तुम्ही तर स्ट्रेस घेणारे वाटत नाहीत. मी हसलो. चला कुणालातरी वाटलं की मी स्ट्रेस घेणारा नाही आहे ते.

मधे एका मैत्रिणींचा मेसेज आला, तुमचा प्रोफाईल पिक्चर किती हसरा आहे. तुम्ही चिडत वैगेरे नसालच ना. मी काहीच बोललो नाही.

कशा प्रतिमा बनतात ना!

कसं आहे ना, बाहेर माणूस इंजिनियर असतो, डॉक्टर असतो, सेल्समन असतो. पण ऑपरेशन टेबलवर तो फक्त पेशंट असतो.

ज्या अवस्थेत फक्त नवर्याला बघायचं, त्या अवस्थेत परपुरूषाला बघायचं. कुठुन येत असेल या केरळी नर्सेसकडे धैर्य. सेवाभावी वृत्ती बघून मनोमन नतमस्तक होतो.

लॉजीकने बघितलं तर असं व्हायला पाहिजे पण डॉक्टर तर असं करा म्हणतो. It's your call doc. My body is at your disposal.

कल्पिता, वयाने मोठी, कर्तृत्वाने मोठी. पण एका मेसेजवर आली भेटायला. चार शब्द बोलली. बरं वाटलं. या मोठ्या लोकांची बातच न्यारी.

मेडिक्लेम इन्शुरन्स कंपन्या पैसे रिलीज़ करायला किती नाटकं करतात. पॉलिसी गळ्यात मारताना मात्र हातापाया पडतात. हॉस्पीटल आणि मॉल काम झाल्यावर बाहेर पडण्यासाठी किती हर्डल्स तयार करतात.

पण कसं राहिलं म्हणजे असं परत घडणार नाही आयुष्यात. आई म्हणते आजकाल देवाकडे दुर्लक्ष करतोस मग त्यानेच तुला अद्दल घडवली.

वयाच्या ४७ व्या वर्षापर्यंत दोनदा अँजियोप्लास्टी होण्यासारखी माझी लाइफ़स्टाइल नाही खरं तर. पण झाली. परिस्थितीला शरण जाण्याशिवाय हातात काय उरलं आहे.