तसं मी मॅनेजमेंटचे बरेच सेमिनार्स अटेंड करतो, पुस्तकंही वाचतो. पण त्यातल्या एका गोष्टीची माझी नाळ काही जुळत नाही ते म्हणजे, कपडे. कपडे तुमचे भारी असले पाहिजेत हे प्रत्येकजण ठासून सांगत असतो. त्याचा माझ्यावर तास एक भर परिणाम राहतो,
माझं अन चांगल्या कपड्यांचं अगदी लहानपणापासून वाकडं आहे. त्यातल्या त्यात फॅशनेबल कपड्यांशी तर अगदी ३६ चा आकडा. ८-९ वीत असताना क्वाड्राजीन्स नावाची टूम निघाली होती. पितृसुलभ भावनेने बाबा मला ती घेण्यासाठी दुकानात घेऊन गेले. नासिकला, विजयानंद थेटरच्या जवळ. ट्रायलरूम मधे ती ब्राऊन कलरची क्वाड्रा मांडीत अशी अडकली की ती काढताना पार मी घामाघूम होऊन गेलो होतो. पार आता कापून काढावी लागते की काय असं झालं होतं. बरं ती मोठी कात्री डोळ्यासमोर. अन जीन्स अशा ठिकाणी अडकली की कात्रीनं कापताना पँटबरोबर अजून काही अवयव कापला जाईल की काय ह्या भितीने दरदरून घाम फुटला. म्हणजे त्या जीन्सच्या नादात माझे जीन्स पुढच्या पिढीला जाणार नाहीत की काय अशी महाभयानक शंका मनात तयार झाली. दुकानदाराच्या मदतीने ती जीन्स महत्प्रयासाने काढल्यावर मी त्याचं जे नाव टाकलं की आजतागायत जीन्स पँट घेतली नाही.
पुढं डिप्लोमाला तर आनंदीआनंदच होता. अंग झाकण्यासाठी काही अंगावर असावं म्हणून शर्ट पँट. हॉस्टेलवर तर अंडरपँटच्यावर एखादा कपडा असेल तर बाकी पोरं फिदीफिदी हसायची. जनरल नॉलेज कॉंपिटिशन मधे प्राईज मिळालं होतं. इंजिनियरिंग कॉलेजला समारंभ होता. मी क्रिकेट खेळत होतो, ग्राऊंडवर. मला कुणी सांगितलं "अबे मंडल्या गांडू, तुझं नाव आहे ना. जा पळ." मी चार तास खेळून मळकटलेला, तसाच बक्षीस घ्यायला. समोरचा अनोळखी मुलगा म्हणाला "मुख्यमंत्र्याच्या हस्ते प्राईज घेतोस, कपडे तर धड घालून यायचे"
पुढे २३ व्या वर्षी बालविवाह झाला माझा. सगळेच जण लग्नात सुट घेतात. त्या न्यायाने मी ही घेतला. हो, म्हणजे फारशी अक्कल आली नव्हती. खरंतर अक्कल ची मी आजही वाट पाहतोय. पण २३ काय लग्नाचं वय नव्हतं. आयुष्यातला पहिला कोट अन टाय घेतला. एस केएफ ला राहिलो असतो तर तो कदाचित शेवटचा राहिला असता. पुढे मार्केटिंगला करीयरने वळण घेतलं. ९७ साली आकार उकार बदलल्यामुळे नवा कोट घ्यावा लागला. Exhibitionमधे स्टॉलवर उभं रहायचं होतं. बैलाला सजवतात तसं कंपनीने टाय कोट ने सजवून आम्हाला उभं केलं. ती कंठलंगोट बांधतानाची झटापट आठवली की अजूनही हसू येतं. शेवटी माझा बॉस बोनी मदतीला धावून आला. त्याने घसा आवळणारी गाठ मारली अन मी मार्केटिंगच्या आखाड्यात कुस्ती लढायला सज्ज झालो. १८ वर्षं झाली, मी दुसरा कोट किंवा टाय घेतला नाही. तोच निळा कोट अन चट्यापट्याचा टाय. आणि हो, पुरूषांचा टाय पण चट्यापट्याचा असतो.
नाही म्हणायला कधीकधी अँरो किंवा कलरप्लस च्या दुकानात जातोही मी. अगदी रूंद छाती वैगेरे करून. पण ते प्राईसटँग वरचे आकडे बघून वीस डिग्री सेंटीग्रेड च्या वातावरणात मला दरदरून घाम फुटतो. ट्रायल रूम मधे जाऊन औटघटकेचा साहेब बनतोही मी. पण बाहेर येताना दडपलेल्या छातीने रिकाम्या हाताने परत येतो. खुप पैसे वाचवल्याचं सुखद फिलींग त्यावेळी येतं.
आता तर कंपनीचा युनिफॉर्म आहे. तोही फार छानछोकीचा नाही. साधाच आहे. सुदैवाने अमेरिकन कंपनी सेटको, ही पण कोट टाय घालण्यासाठी फार आग्रही नाही आहे.
स्वच्छ कपडे असावेत, जरा इस्त्रीबिस्त्री ठीकठाक असावी एवढाच काय वयोपरत्वे झालेला बदल. बाकी कपडे खुप सुंदर किंवा चकचकीत, एकही डाग वैगेरे नसण्याऐवजी जरा मन तसं ठेवलं तर चेहरा तजेलदार दिसतो, असं मला नेहमीच वाटत आलं आहे.
माझं अन चांगल्या कपड्यांचं अगदी लहानपणापासून वाकडं आहे. त्यातल्या त्यात फॅशनेबल कपड्यांशी तर अगदी ३६ चा आकडा. ८-९ वीत असताना क्वाड्राजीन्स नावाची टूम निघाली होती. पितृसुलभ भावनेने बाबा मला ती घेण्यासाठी दुकानात घेऊन गेले. नासिकला, विजयानंद थेटरच्या जवळ. ट्रायलरूम मधे ती ब्राऊन कलरची क्वाड्रा मांडीत अशी अडकली की ती काढताना पार मी घामाघूम होऊन गेलो होतो. पार आता कापून काढावी लागते की काय असं झालं होतं. बरं ती मोठी कात्री डोळ्यासमोर. अन जीन्स अशा ठिकाणी अडकली की कात्रीनं कापताना पँटबरोबर अजून काही अवयव कापला जाईल की काय ह्या भितीने दरदरून घाम फुटला. म्हणजे त्या जीन्सच्या नादात माझे जीन्स पुढच्या पिढीला जाणार नाहीत की काय अशी महाभयानक शंका मनात तयार झाली. दुकानदाराच्या मदतीने ती जीन्स महत्प्रयासाने काढल्यावर मी त्याचं जे नाव टाकलं की आजतागायत जीन्स पँट घेतली नाही.
पुढं डिप्लोमाला तर आनंदीआनंदच होता. अंग झाकण्यासाठी काही अंगावर असावं म्हणून शर्ट पँट. हॉस्टेलवर तर अंडरपँटच्यावर एखादा कपडा असेल तर बाकी पोरं फिदीफिदी हसायची. जनरल नॉलेज कॉंपिटिशन मधे प्राईज मिळालं होतं. इंजिनियरिंग कॉलेजला समारंभ होता. मी क्रिकेट खेळत होतो, ग्राऊंडवर. मला कुणी सांगितलं "अबे मंडल्या गांडू, तुझं नाव आहे ना. जा पळ." मी चार तास खेळून मळकटलेला, तसाच बक्षीस घ्यायला. समोरचा अनोळखी मुलगा म्हणाला "मुख्यमंत्र्याच्या हस्ते प्राईज घेतोस, कपडे तर धड घालून यायचे"
पुढे २३ व्या वर्षी बालविवाह झाला माझा. सगळेच जण लग्नात सुट घेतात. त्या न्यायाने मी ही घेतला. हो, म्हणजे फारशी अक्कल आली नव्हती. खरंतर अक्कल ची मी आजही वाट पाहतोय. पण २३ काय लग्नाचं वय नव्हतं. आयुष्यातला पहिला कोट अन टाय घेतला. एस केएफ ला राहिलो असतो तर तो कदाचित शेवटचा राहिला असता. पुढे मार्केटिंगला करीयरने वळण घेतलं. ९७ साली आकार उकार बदलल्यामुळे नवा कोट घ्यावा लागला. Exhibitionमधे स्टॉलवर उभं रहायचं होतं. बैलाला सजवतात तसं कंपनीने टाय कोट ने सजवून आम्हाला उभं केलं. ती कंठलंगोट बांधतानाची झटापट आठवली की अजूनही हसू येतं. शेवटी माझा बॉस बोनी मदतीला धावून आला. त्याने घसा आवळणारी गाठ मारली अन मी मार्केटिंगच्या आखाड्यात कुस्ती लढायला सज्ज झालो. १८ वर्षं झाली, मी दुसरा कोट किंवा टाय घेतला नाही. तोच निळा कोट अन चट्यापट्याचा टाय. आणि हो, पुरूषांचा टाय पण चट्यापट्याचा असतो.
नाही म्हणायला कधीकधी अँरो किंवा कलरप्लस च्या दुकानात जातोही मी. अगदी रूंद छाती वैगेरे करून. पण ते प्राईसटँग वरचे आकडे बघून वीस डिग्री सेंटीग्रेड च्या वातावरणात मला दरदरून घाम फुटतो. ट्रायल रूम मधे जाऊन औटघटकेचा साहेब बनतोही मी. पण बाहेर येताना दडपलेल्या छातीने रिकाम्या हाताने परत येतो. खुप पैसे वाचवल्याचं सुखद फिलींग त्यावेळी येतं.
आता तर कंपनीचा युनिफॉर्म आहे. तोही फार छानछोकीचा नाही. साधाच आहे. सुदैवाने अमेरिकन कंपनी सेटको, ही पण कोट टाय घालण्यासाठी फार आग्रही नाही आहे.
स्वच्छ कपडे असावेत, जरा इस्त्रीबिस्त्री ठीकठाक असावी एवढाच काय वयोपरत्वे झालेला बदल. बाकी कपडे खुप सुंदर किंवा चकचकीत, एकही डाग वैगेरे नसण्याऐवजी जरा मन तसं ठेवलं तर चेहरा तजेलदार दिसतो, असं मला नेहमीच वाटत आलं आहे.
No comments:
Post a Comment