असाही प्रवास

४५० किमी चं अंतर. सकाळी ५:३० ला निघालो, पहाटसमयी. सगळेच आंघोळी बिंघोळी करून. पाठीमागे बसले तीनही पोट्टे. यश, नील आणि अभिषेक. शेजारी अर्धं अंग वैभवी. सगळेच एकदम फ्रेश. ड्रायव्हिंग सीटवर अस्मादिक.

 मागे नीलची किलबिल, यशचा अधुनमधुन पडणारा एखादा डायलॉग अन अभीची युरोप टूरची कॉमेंट्री. मग गाणी. पोरं जमतील तशी. तेव्हा वैभवी पोरांच्यात पोर/ त्यांच्याहून जास्त दंगा. मी इतका लहान नाही होऊ शकत. ब्रेकफास्ट नंतर पोरं निद्रेच्या आधीन.

मग सुसाटलेला रस्ता. मी आणि २४ वर्षाची संगत जागी. वैभवी अगदी पट्टीची गायिका वैगेरे नाही आहे. पण गजल तिच्या आवडीची. तिच्या आवाजातून काही अनमोल गाणी. मी सुद्धा माझा भसाडा आवाज तिच्या आवाजात मिसळत. "ये दौलत भी ले लो" "तुम मुझे भुल भी जाओ"" आज जाने की जिद ना करो" "जलते है जिसके लिये" "अभी ना जाओ छोडकर" गाणी पण अशी आहेत की रस्ता कटत जातो, पण गाणी संपत नाहीत.

पोरं उठली. त्यांच्या भन्नाट आईने शिव्यांच्या भेंड्या लावल्या. मी खुदखुदत ऐकत बसलो. त्यातल्या त्यात नीलची प्रगती ऐकून कान धन्य झाले.

आठ तासाने जेवायच्या ठिकाणी थांबलो. नील बोलला "मी नुसता बसून पकलोय, तुम्ही तर कार चालवता इतका वेळ. तुम्हाला किती कंटाळा आला असेल?" मी बोललो "असं जर विश्वच माझ्याबरोबर असेल तर जगातला कुठलाही रस्ता मग तो कितीही लांबीचा असू दे, खड्याखुड्यांचा असू दे, तो तर मला राजमार्गच वाटणार की रे!"

 त्याला काही कळलं नाही बहुधा.

कुटुंबैव वसुधम