एकला चलो रे

शाळेत असताना मी बॅडमिंटन खेळायचो. अगदी चँपियन वैगेरे नव्हतो, पण ठीकठाक. नाशिकला मेरीचा हॉल होता. आम्ही तिथे पार घाम निथळेपर्यंत रॅकेटबाजी करायचो. तिथं एक सलाते नावाचे प्लेयर यायचे. तुफान प्लेयर होते ते. त्यांच्यासमोर एक कुलकर्णी काका लढायचे. त्यांच्या सिंगल्स मॅच म्हणजे ट्रीट असायची.

एकदा डबल्सची मॅच होती. कुलकर्णी अन त्यांचे पार्टनर आणि समोर सलाते अन आमचा मित्र महेश्या. महेश खेळायचा चांगला पण बाकी प्लेयर्स समोर बारक्याच. मॅच चालू झाली. सलाते कडकडू लागले पण आमचा महेश्या मधेच लूडबूड करायचा अन पॉईंट जायचा. दोन चारदा असं झाल्यावर सलाते महेशला बोलले " तु सर्विस केल्यावर किंवा घेतल्यावर साईडला फक्त उभं रहायचं. काहीच करायचं नाही. मी सांभाळतो"

अन मग सलाते पेटले. मुरारबाजीसारखी त्यांची रॅकेट तळपू लागली. महेश सर्विस करायचा अन बाजूला उभा. सलातेंना बॅडमिंटनचं कोर्ट म्हणजे टेबल टेनिसचा टेबल वाटू लागला. सलातेंनी गेम मारली शेवटी. टाळ्यांचा कडकडाट झाला.

आयुष्यातही होतं ना असं बर्याचदा. आपल्या पार्टनरने फक्त उभं रहावं. काही करूच नये.कारण त्यांनी घेतलेली कुठलीही अॅक्शन ही त्या कामात खो टाकत असते. अन मग हे लाईफ पार्टनर बरोबर होऊ शकतं, बिझीनेस पार्टनर बरोबर होऊ शकतं, प्रवासात को पॅसेंजर बरोबर होऊ शकतं.

आपण प्रॉब्लेममधे असतो अन हे आपले साथीदार भलताच काहीतरी विचार करत असतात. कधी कधी तर त्यांच्या तोंडून पडलेलं वाक्यही इतकं टँजन्ट असतं की आपलं टाळकं सटकतं. तेव्हा असंच बोलावं वाटतं सलातेंसारखं "भाऊ, तु फक्त अस. बाकी काहीच करू नकोस, एक वाक्य बोलू नकोस. मी बघतो सगळं"

सलाते जिंकले, प्रत्येक जण जिंकेल असं नाही.