मला असं नेहमीच वाटत आलं आहे की आपल्या इथले रस्ते आणि ट्राफीक हे मँनेजमेंटचे गुरू आहेत. कसे ते सांगतो:
रस्त्यावर इतके खड्डेखुड्डे असतात आणि मग त्यांना चुकवत गाडी चालवण्याची सवय. कुठल्याही प्रोजेक्ट मधे आलेले अडथळे पार करत तो पूर्ण करण्याची सवय लागते.
रस्त्यावर कुणी कुठुनही आपल्याला आडवा येऊ शकतो. गाडी चालवताना नेहमीच सावध रहावं लागतं. Be alert हे आम्हाला वेगळं शिकवावं लागत नाही.
बाकीचे लोकं सिग्नलला थांबून नियम वैगेरे पाळतात. आम्ही मात्र चान्स मिळेल तसं सुळकन गाडी काढतो. प्रॉब्लेम्स नियमाप्रमाणेच सोडवायला पाहिजे, असं नसतं हे आम्हाला शिकवलं जातं.
शांतपणे रस्त्याच्या मधोमध चालवण्याच्या सवयीप्रमाणे एक विलक्षण स्थितप्रज्ञता येते.
हॉर्न ऐकणे अन वाजवणे यामुळे माणसाची सहनशक्ती वाढते. कस्टमर हॉर्नप्रमाणे कितीही बोंबटला तरी आमच्यावर काहीच फरक पडत नाही.
ट्राफीक जाम मधे अडकल्यावर, या प्रॉब्लेम मधून आपण सहीसलामत सुटू याची खात्री असते. हीच श्रद्धा मग प्रोजेक्टमधे चहूबाजूने येणार्या प्रॉब्लेम मधे अडकल्यावर, त्यातून सुटू ही खात्री देते.
गाडी चालवताना ओव्हरटेक करताना समोरून एखादी गाडी येते, तेव्हा आम्ही त्याला अंदाज घेऊन आधीच रस्त्याच्या कोपर्यात दाबतो. कस्टमर किंवा कुणीही काही प्रॉब्लेम घेऊन आला की आम्ही आधीच कॉर्नर करतो.
नियम तोडल्यावर हवालदाराला आपण जी कारणं देतो आणि काही नाहीच जमलं तर शेवटची तोडपाणी जी करतो तिचं महत्व मँनेजमेंट मधे वेगळं सांगायची गरज नाही.
रस्त्यावर अँक्सीडेंट पाहिल्यावर गाडी चालवतानाची निर्वीकारता अन्नपदार्थात शिश्यासारखं विष मिसळण्याची अक्कल देते.
तेव्हा राज्यकर्त्यांनो, आपल्या देशाचे रस्ते आणि ट्राफिक तुम्ही अशीच ठेवा, खड्डे ठेवा, खाचखळगे ठेवा. अशी चालतीबोलती मँनेजमेंटची विद्यापीठं हे आपल्या देशाचं भूषण आहे. आणि त्यामुळेच आपण जगाला मँनेजमेंटचे एक्सपर्टस देऊ शकतो.
No comments:
Post a Comment