18 June

१९८८-८९ ची गोष्ट असेल. माझं आणि वैभवीचं प्रेमप्रकरण, ज्याला संस्कृत भाषेत लफडं म्हणता येईल, फारच जोरात चालू होतं. एके दिवशी बाबांनी, भास्कर मंडलिकांनी, मला विचारलं "का रे, काल कर्वे रोड ला तुझ्यामागे स्कूटर वर कोण मुलगी बसली होती?" मी बोललो "अहो तो मी नव्हतो. मित्राला दिली होती गाडी. त्याच्या आत्ते बहिणीला सोडायला चालला होता तो" फुल लोणकढी थाप  होती ती. बाबानाही लक्षात आलंच असेल ते. मिश्किल पणे हसले अन सोडून दिलं मला. पण शेवटी बापच ते माझे. मी समजून घेतलं.
******************************************************************************
१७ जून २००९. बाबा पलंगावर निपचित पडून होते. मला मुंबई ला जायचं होतं. मी विचार केला जाऊन येऊ. काम आटोपलं. परत आलो.सगळं व्यवस्थित होतं.

१८ जून २००९. गुरुवार. सकाळी कुठलंसं स्तोत्र बाबांच्या शेजारी बसून म्हंटल. मग नेहमीप्रमाणे तयार झालो. ऑफिस ला जायला. युनिफॉर्म चढवला. आणि बटणं लावत बाबांच्या रूम मध्ये गेलो. श्वास चालू होता. काय मनात आलं माझ्या काय माहित. आईला बोललो "मी आज जात नाही ऑफिस ला" ती म्हणाली "का रे" मी म्हणालो मूड नाही आज" कपडे बदलून पायजमा वैगरे घालून बसलो.

उन्मेष चा फोन आला. येतो म्हणाला घरी, थोड्यावेळासाठी. मग बाहेर जातो कामाला, अन संध्याकाळी परत येतो. मी बोललो "उन्मेष, तू एक काम कर. आजची दिवसाची कामं आटप अन दुपारी साधारण दोन वाजता घरी ये."

माझ्या सासूबाई, बरेच दिवसात घरी आल्या नव्हत्या. बाबांना बघायला. मी त्यांना फोन केला "या आज बाबांना भेटायला" तर त्या म्हणाल्या "येते संध्याकाळी" तर मी बोललो "दुपारीच या बरं राहील"

ठाण्याहून मामाचा फोन आला. तो म्हणाला "काय रे राजा, आज घरी कसा?" मी म्हणालो "नाही जावसं वाटलं कंपनीत" तर तो म्हणाला "चल, मी पोहोचतोच २-३ वाजेपर्यंत"

संध्याकाळी ५ च्या सुमारास मी सीडी आणायला गेलो भजनाची. विचार केला लावून ठेवावी. परत आलो. आणि ती सीडी लावत असतानाच बाबांच्या श्वास घेण्याच्या आवाजात बदल झाला. घरघर वाढली. मी आईला हाक मारली, बाकीही लोक आले.

माझ्या लक्षात आलं काय घडतंय ते. मी पाय आपटून, "नाही नाही" म्हणत ओरडू लागलो. अगदी लहानपणी कुणी आलेला माझ्याच वयाचा पाहुणा माझं खेळणं माझ्याकडून हिसकावून घेताना जसा रडायचो तसाच. पाय आपटत.

तेव्हा कुणीतरी त्या पाहुण्या मुलाला सांगायचं "बाळा, दे ते त्याचं खेळणं. त्याला परत देवून टाक."

इथे पाहुणा साक्षात यम होता. त्याला सांगण्याची कुणाची बिशाद. तो कुणाचीही पत्रास न ठेवता बाबांना आमच्या सगळ्यांकडून हिसकावून घेऊन गेला. 

१८ जून २००९. राजेश भास्कर मंडलिक मधील भास्कर मंडलिक, हे राजेश नावाच्या पाठी मागे लिहिण्यापुरते राहिले. बाकी काही आयुष्यात प्रश्न उभे राहिलेच तर आता माझ्या पाठीशी ते नसणार होते.
********************************************************************************

मागच्या आठवड्यातील गोष्ट. मी कुठल्यातरी सेमिनार ला गेलो होतो. आणि जरा ड्रिंक्स घेतले होते. मी रात्री उशिरा आलो. अन सुमडीत खोलीत जाऊन झोपलो. सकाळी उठल्यावर बाबा म्हणाले "काय कुठली घेतली होतीस काल?" मी बोललो "कुठे काय? सेमिनार अटेंड केला अन घरी आलो. बाकी काहीच नाही".
फुल लोणकढी थाप  होती ती. बाबानाही लक्षात आलंच असेल ते. मिश्किल पणे हसले अन सोडून दिलं मला. पण शेवटी बापच ते माझे. मी समजून घेतलं.

आज १८ जून २०१५. आणि गुरुवारच. बाबा गेल्यापासून परत कधी भेटले नव्हते. आज आले. तारीख आणि वार दोन्हीही जुळलेत आज. त्यांनीही विचार केला आज दयावच दर्शन. सकाळी च भेटले. मी झोपेतून उठल्यावर परत निघून गेले.

अनंताकडे.