मंजुळे

काही पिक्चर असे असतात की आपण जितक्यांदा पाहतो त्याच्या अजून प्रेमात पडत जातो. उदा: शोले.

काही पिक्चर असे असतात की आपण एकदाच पाहतो अन त्याचा इफेक्ट असा असतो की परत बघावा वाटत नाही. असं वाटतं, कुणास ठाव त्याची परिणामकता कमी होईल काय! मनावरचा त्याचा प्रभाव ओसरेल का! उदा: सैराट.

चला विषय निघाला तर सांगून टाकतो. माझी आई २३ सप्टेंबर ला जर्मनीला गेली. अडीच एक महिन्यासाठी. तिचे को पॅसेंजर होते, नागराज मंजुळे. आई ने काही ओळखलं नाही. मग बहुतेक दुसऱ्या कुणी सांगितलं असेल. फ्रँकफूर्ट एअरपोर्ट ला उतरताना त्या भल्या गृहस्थाने आईला बाहेर पडायला पूर्ण मदत केली, पार केबिन लगेज वरून काढेपर्यन्त. माझा मेव्हणा अमोल घ्यायला येणार होता, तर तो येईपर्यंत थांबू का असं ही विचारलं. सगळ्यात हाईट म्हणजे दुसऱ्या दिवशी मराठी लोकांनी आयोजित केलेल्या डिनर साठी आईला फोन करून निमंत्रण दिलं. विचारपूस केली, व्यवस्थित पोहोचलात का म्हणून. काही कारणाने आई जाऊ नाही शकली ती गोष्ट वेगळी.

मंजुळे साहेब, मानलं तुम्हाला. तुमच्याशी कधी भेट होईल असं काही संभवत नाही. या पोस्ट द्वारेच आभार अन सलाम तुम्हाला.