हे फेसबुकचं अल्गोरिदम भारी आहे. समाजात चालणाऱ्या विविध भांडणाच्या पोस्ट फार काही पोहचत नाही माझ्यापर्यंत. किंवा गांधी आणि नेहरूंच्या बदनामीच्या पोस्ट सोशल मीडिया वर व्हायरल आहेत असं वाचायला मिळतं. माझ्यापर्यंत पोहचत नाहीत.
मला असं वाटतं की जितका एखादया गोष्टीचा उन्माद करणे धोकादायक आहे तितकं साप समजून दोरीला धोपटणे पण चुकीचे आहे.
मला आठवतं फेबु वा WA नव्हतं त्या दिवसात एकदा उद्धव ठाकरे म्हणाले "आम्हाला कागदी वाघ म्हणालात, तर याद राखा" मी बातम्या आठवल्या, पेपर आठवून पाहिले, पण असं कुणी म्हंटल्याचं लक्षात नाही आलं. म्हणजे उगाच आवई सोडून द्यायची. विरोधकांना पण आयतं कोलीत मिळतं आणि जर नंतर कुणी खरंच कागदी वाघ म्हंटलं की समर्थकांना चेव चढतो.
एका गृहस्थाची पोस्ट वाचली, त्यात लिहिलं आपण पाकिस्तानशी स्पर्धा करतो. पाकिस्तानशी स्पर्धा? आत्मनिंदेचा इतका विलोभनीय आविष्कार या आधी वाचनात नव्हता आला. नाही म्हणजे स्वतः चे पाय जमिनीवर राहण्यासाठी फटकारा हो. पण इतकं. मुळात पठाणकोट आणि उरी च्या पाठोपाठच्या दहशतवादी हल्यानंतर दहशतवाद्यांचे तळ आपण नेस्तनाबूत केले आहेत. हे अभिनंदनीय आहेच. पण याला एखादं युद्ध जिंकल्याच्या अविर्भावात उन्माद करणं जितकं हास्यास्पद आहे तितकं च जे झालं ते चुकीचं झालं असा गळा काढणं हे पण करंटेपणाचं लक्षण आहे. मुळात हा काही निर्णय नाही झाला की टेस्ट मॅच संपली, फटाके फोडा. समजा परत एखादा दहशतवादी हल्ला झाला, की परत हिनवण चालू. टोकाचीच भूमिका.
अहिंसा वादी आहोतच आपण. याचा अर्थ असा आपण दुसऱ्या ची आगळीक काढत नाही. पण इतके दहशतवादी हल्ले होऊन हातावर हात ठेवून गप्प बसायचं? There are risks and costs to action. But they are far less than the long range risks of comfortable inaction. कालानुरूप संदर्भ बदलतात, आंतरराष्ट्रीय राजकारण बदलतात, सामाजिक समीकरणं बदलतात आणि आपण मात्र आपल्या विचारांना केवळ विरोधासाठी विरोध म्हणून आवळून बसायचं?
दुसऱ्यांवर अन्याय करणं हे पाप आहे, पण तो अन्याय सहन करणे हे पण पापच आहे.
हा आपला देश अजून प्रगत नसेल पण अमेरिकेइतका उधळ माधळ करणारा नाही, फ्रांस इतका रंगेल नाही, जर्मनी इतका कंजूष नाही, चीन इतका आढ्यातखोर नाही, जपान इतका रिजिड नाही, आणि पाकिस्तान शी तुलना करण्याइतका हलका नाही.
असो. गांधी जयंती आणि शास्त्री जयंतीच्या हार्दिक शुभेच्छा.
मला असं वाटतं की जितका एखादया गोष्टीचा उन्माद करणे धोकादायक आहे तितकं साप समजून दोरीला धोपटणे पण चुकीचे आहे.
मला आठवतं फेबु वा WA नव्हतं त्या दिवसात एकदा उद्धव ठाकरे म्हणाले "आम्हाला कागदी वाघ म्हणालात, तर याद राखा" मी बातम्या आठवल्या, पेपर आठवून पाहिले, पण असं कुणी म्हंटल्याचं लक्षात नाही आलं. म्हणजे उगाच आवई सोडून द्यायची. विरोधकांना पण आयतं कोलीत मिळतं आणि जर नंतर कुणी खरंच कागदी वाघ म्हंटलं की समर्थकांना चेव चढतो.
एका गृहस्थाची पोस्ट वाचली, त्यात लिहिलं आपण पाकिस्तानशी स्पर्धा करतो. पाकिस्तानशी स्पर्धा? आत्मनिंदेचा इतका विलोभनीय आविष्कार या आधी वाचनात नव्हता आला. नाही म्हणजे स्वतः चे पाय जमिनीवर राहण्यासाठी फटकारा हो. पण इतकं. मुळात पठाणकोट आणि उरी च्या पाठोपाठच्या दहशतवादी हल्यानंतर दहशतवाद्यांचे तळ आपण नेस्तनाबूत केले आहेत. हे अभिनंदनीय आहेच. पण याला एखादं युद्ध जिंकल्याच्या अविर्भावात उन्माद करणं जितकं हास्यास्पद आहे तितकं च जे झालं ते चुकीचं झालं असा गळा काढणं हे पण करंटेपणाचं लक्षण आहे. मुळात हा काही निर्णय नाही झाला की टेस्ट मॅच संपली, फटाके फोडा. समजा परत एखादा दहशतवादी हल्ला झाला, की परत हिनवण चालू. टोकाचीच भूमिका.
अहिंसा वादी आहोतच आपण. याचा अर्थ असा आपण दुसऱ्या ची आगळीक काढत नाही. पण इतके दहशतवादी हल्ले होऊन हातावर हात ठेवून गप्प बसायचं? There are risks and costs to action. But they are far less than the long range risks of comfortable inaction. कालानुरूप संदर्भ बदलतात, आंतरराष्ट्रीय राजकारण बदलतात, सामाजिक समीकरणं बदलतात आणि आपण मात्र आपल्या विचारांना केवळ विरोधासाठी विरोध म्हणून आवळून बसायचं?
दुसऱ्यांवर अन्याय करणं हे पाप आहे, पण तो अन्याय सहन करणे हे पण पापच आहे.
हा आपला देश अजून प्रगत नसेल पण अमेरिकेइतका उधळ माधळ करणारा नाही, फ्रांस इतका रंगेल नाही, जर्मनी इतका कंजूष नाही, चीन इतका आढ्यातखोर नाही, जपान इतका रिजिड नाही, आणि पाकिस्तान शी तुलना करण्याइतका हलका नाही.
असो. गांधी जयंती आणि शास्त्री जयंतीच्या हार्दिक शुभेच्छा.
No comments:
Post a Comment