मराठी भाषेवर अतीव प्रेम

कामाच्या निमित्ताने माझं बरंच फिरणं होतं. भारतात मी ज्या राज्यात म्हणून कारखाने आहेत त्या सर्व राज्यात फिरलो आहे. अगदी उटीला पण कामासाठी, म्हणजे व्यावसायिक, गेलो आहे. त्यातल्या त्यात मी गुजरात, तामिळनाडू आणि कर्नाटक या राज्यात मी सर्वात जास्त भेटी दिल्या आहेत. इतक्या की मनात आणलं असतं तर मी गुजराती, तामिळ आणि कन्नड या तिन्ही भाषा सहज शिकलो असतो. पण.....

पण इथंच तर मेख आहे. माझं मराठी भाषेवर अतीव प्रेम आहे. म्हणजे त्या भाषेमुळे माझ्या सर्व सांस्कृतिक, बौद्धिक, व्यावसायिक गरजा भागल्या जातात, तर मग अजून वेगळी भाषा कशाला शिकायची, हा प्रश्न मला पडतो आणि मी नवीन शिकण्याचा नाद सोडून देतो. (तुझी बौद्धिक गरज ती काय, असा नाठाळ प्रश्न मनात आणू नये). अगदी तांत्रिक बाबींवरील भाषणं ठोकताना मला जर श्रोता वर्ग म्हणाला की मराठीतून बोला, तर खूप हायसं वाटतं. म्हणजे त्या भाषा पण कानाला छान वाटतात आणि आवडतात. पण सगळीच लहान मुलं छान असतात पण आवडतं आपलंच मूल. तशी मला मराठी भाषा आवडते.

व्यवसायाची गरज म्हणून मी इंग्रजी बोलतोही. पण त्या भाषेला मी गरजेपुरतं वापरतो. इंग्रजीचा वापर, मग ते मौखिक असो वा कागदावर असो, फक्त व्यवसायाच्या संदर्भात करतो. बाकी सर्व ठिकाणी आपली माय मराठी. इंग्रजीला मावशी म्हणू फारतर.

हे सगळं खरंतर काहीजणांचा हेवा वाटला म्हणून लिहिलंय. माझा मेव्हणा अमोल, फेबु मैत्रीण तेजल हे काय सुंदर जर्मन बोलतात! एकदम अस्खलित. विचार केला कधी जर्मनी, फ्रांस, तैवान (मुद्दाम चीन ऐवजी तैवान लिहिलं. चीन मध्ये राहणं याचा मी विचारही करू शकत नाही) या सारख्या देशात राहावं लागलं असतं तर मी तिथली भाषा शिकलो असतो का? मराठीच्या मी इतक्या प्रेमात आहे की कदाचित त्या देशाची भाषा शिकणं जमेल तितकं टाळलं असतं. मला माहित आहे या स्वभावामुळे जगातल्या उत्तमोत्तम साहित्याला, चित्रपटांना मी मुकतो. पण सध्यातरी त्याला इलाज नाही. कदाचित उरल्या सुरल्या आयुष्यात मनात आलं तर करेलही प्रेम दुसऱ्या भाषेवर. पण सध्या आहे हे असं आहे.

जाता जाता: सुरेश भट रचित आणि कौशल इनामदार यांनी संगीतबद्ध केलेलं मराठी प्रेमगीत हे खूप आवडणाऱ्या गाण्यांपैकीं एक आहे. हो, मी त्याला अभिमानगीत म्हणत नाही.