लंडन जवळ पूल नावाचं गाव आहे. तिथल्या वेस्टविंड नावाच्या कंपनीला आम्ही भारतात रिप्रेझेन्ट करतो. गेले दोन वर्षे त्यांचा काही थांग लागत नव्हता. आता जर्मनीत आल्यासरशी त्यांनाही भेटून यावं म्हणून युके ट्रिप प्लॅन केली.
सकाळी साडेसातला लंडन ला पोहोचायचो ते दुपारी अडीचला पोहोचलो. लागलीच चार वाजता माझा जुना मित्र स्टीव्ह वॉर्नर, खास भेटायला आलेला. त्याला भेटुन पुढच्या भेटीसाठी सेंट्रल लंडन मध्ये गेलो.
फेसबुक हे एक असं माध्यम आहे की थोरा मोठ्यांना आपण मित्र म्हणून संबोधू शकतो. म्हणजे इथे ओळख नसली असती तर कदाचित या लोकांच्या आसपास पण मी पोहोचू शकलो नसतो. अशा लोकांपैकी एक नाव म्हणजे ललिता जेम्स. जिवंतपणी दंतकथा बनलेल्या एम एस ओबेरॉय यांच्या ईस्ट इंडिया हॉटेल्सचं लंडन ऑफिसची सर्वेसर्वा. पण इतक्या मोठ्या पोस्टवर असूनही पाय जमिनीवर असणारी, आणि दोन सेकंदात कनेक्ट होणारी ललिता. टाटा सन्स च्या बिल्डिंगमध्ये गेलो तेव्हा रुसी मोदी, नानी पालखीवला, अजित केरकर आणि बरीच नावं बोर्ड वर वाचूनच हरखलो होतो. तसंच ललिता जेम्स यांच्या ऑफिस मधील ओबेरॉय यांची केबिन पाहून शहारलो. (ते कशाला याचं उत्तर हवं असेल तर Dare to Dream हे पुस्तक जरूर वाचावं).
दुसऱ्या दिवशी वैभवीची जिवलग मैत्रीण मंजुषा संत यांच्याकडे खास गप्पा मारायला गेलो. त्या गावातली शांतता पाहून आणि एकूणच निसर्ग सौन्दर्य पाहून पगलावलो. इथलं वर्क कल्चर अन त्या अनुषंगाने निर्माण झालेले प्रश्न आणि बरंच काही हा गप्पांचा विषय. आणि त्या बरोबर मराठमोळं व्हेज जेवण असा फर्मास बेत.
दुसऱ्या दिवशी परत येताना संकेत कुलकर्णी आणि अमोल क्षत्रिय या तोपर्यंत फेबुवर मित्रयादीत नसलेल्या पण कनेक्टेड असलेल्या तरुणांची भेट झाली. संकेत चं इतिहासावरचं काम बघून चकित झालो तर अमोल चं इतक्या लहान वयात लंडनमध्ये व्यवसाय टाकायची डेअरिंग बघून.
आणि याशिवाय ज्यांच्याकडे राहिलो म्हणजे वाघेलाचे सोयरे, मकवाणा कुटुंब. सत्तरीत हे कुटुंब लंडनला आलं. काही जण व्यावसायिक झाले तर काही नोकरीत स्थिरावले. लंडनमध्येच त्यांनी मिनी इंडिया बसवलं आहे. ते जितका वेळ मला लंडन मध्ये देतात, तितका वेळ मी ते भारतात आले की देत नाही ही रामची माझ्याबद्दल तक्रार आहे.
(बाकी युरोपमध्ये बाहेर फिरताना शूज आपोआप पॉलिश होत जातात. टूर वर नेलेलं शु पॉलिश जसं आहे तसं परत आणलंय. हा प्रकार मला फार आवडला)
लंडन डायरी
सकाळी साडेसातला लंडन ला पोहोचायचो ते दुपारी अडीचला पोहोचलो. लागलीच चार वाजता माझा जुना मित्र स्टीव्ह वॉर्नर, खास भेटायला आलेला. त्याला भेटुन पुढच्या भेटीसाठी सेंट्रल लंडन मध्ये गेलो.
फेसबुक हे एक असं माध्यम आहे की थोरा मोठ्यांना आपण मित्र म्हणून संबोधू शकतो. म्हणजे इथे ओळख नसली असती तर कदाचित या लोकांच्या आसपास पण मी पोहोचू शकलो नसतो. अशा लोकांपैकी एक नाव म्हणजे ललिता जेम्स. जिवंतपणी दंतकथा बनलेल्या एम एस ओबेरॉय यांच्या ईस्ट इंडिया हॉटेल्सचं लंडन ऑफिसची सर्वेसर्वा. पण इतक्या मोठ्या पोस्टवर असूनही पाय जमिनीवर असणारी, आणि दोन सेकंदात कनेक्ट होणारी ललिता. टाटा सन्स च्या बिल्डिंगमध्ये गेलो तेव्हा रुसी मोदी, नानी पालखीवला, अजित केरकर आणि बरीच नावं बोर्ड वर वाचूनच हरखलो होतो. तसंच ललिता जेम्स यांच्या ऑफिस मधील ओबेरॉय यांची केबिन पाहून शहारलो. (ते कशाला याचं उत्तर हवं असेल तर Dare to Dream हे पुस्तक जरूर वाचावं).
दुसऱ्या दिवशी वैभवीची जिवलग मैत्रीण मंजुषा संत यांच्याकडे खास गप्पा मारायला गेलो. त्या गावातली शांतता पाहून आणि एकूणच निसर्ग सौन्दर्य पाहून पगलावलो. इथलं वर्क कल्चर अन त्या अनुषंगाने निर्माण झालेले प्रश्न आणि बरंच काही हा गप्पांचा विषय. आणि त्या बरोबर मराठमोळं व्हेज जेवण असा फर्मास बेत.
दुसऱ्या दिवशी परत येताना संकेत कुलकर्णी आणि अमोल क्षत्रिय या तोपर्यंत फेबुवर मित्रयादीत नसलेल्या पण कनेक्टेड असलेल्या तरुणांची भेट झाली. संकेत चं इतिहासावरचं काम बघून चकित झालो तर अमोल चं इतक्या लहान वयात लंडनमध्ये व्यवसाय टाकायची डेअरिंग बघून.
आणि याशिवाय ज्यांच्याकडे राहिलो म्हणजे वाघेलाचे सोयरे, मकवाणा कुटुंब. सत्तरीत हे कुटुंब लंडनला आलं. काही जण व्यावसायिक झाले तर काही नोकरीत स्थिरावले. लंडनमध्येच त्यांनी मिनी इंडिया बसवलं आहे. ते जितका वेळ मला लंडन मध्ये देतात, तितका वेळ मी ते भारतात आले की देत नाही ही रामची माझ्याबद्दल तक्रार आहे.
(बाकी युरोपमध्ये बाहेर फिरताना शूज आपोआप पॉलिश होत जातात. टूर वर नेलेलं शु पॉलिश जसं आहे तसं परत आणलंय. हा प्रकार मला फार आवडला)
लंडन डायरी
No comments:
Post a Comment