अतिरेक सुविचारांचा

शप्पथ सांगतो, हे व्हाट्स अप च्या सकाळच्या मेसेजेसनी लोकांची मत मारली आहे. नाना पाटेकर, विश्वास नांगरे पाटील यांच्या नावाने हे मेसेजेस फिरतात आणि लोकं अलंकारिक भाषा वापरत इकडे तिकडे फिरत बसतात.

असाच आमच्या कडे एक गृहस्थ सध्या येतो. त्यांचं आडनाव, नको नाहीतर नाव ठेवू सुहास. सुहास कंपनीत आले की इन्स्पिरेशनल वाक्याचा भडिमार करतो. कधी कधी तर इतका अतिरेक होतो की मला वाटतं की ही स्पिन्डल ची कंपनी बंद करून मंगळावर जायचं यान वगैरे बनवायची फॅक्टरी टाकावी.

या सुविचारांच्या ही लोकं इतकी अधीन झाले असतात की यांना आपण बोलताना काय उदाहरण देतो आहे ते पण लक्षात येत नाही आणि ते लक्षात ठेवावं याचीही त्यांना गरज भासत नाही.

सुहासला आमच्या कंपनीच्या संदर्भात काही काम करायचं आहे. तर त्याबद्दल बोलताना सुहास म्हणाला

"मला हे काम करायला तुमच्या कंपनीत येऊन बसावं लागेल. चार दिवस मी इथेच येईन, जेवण करेल आणि काम पूर्ण करेन. हो, माझी अशीच पद्धत आहे"

पुढचं वाक्य खतरनाक होतं.

"म्हणजे कसं, कचरा साफ करायचा तर कचराकुंडीतच बसून काम करावं लागतं"

मी: आँ

खरंतर त्या कामाचा अन कचऱ्याचा दुरान्वयेही संबंध नव्हता आणि सुविचार चिकटवण्याच्या नादात तो माझ्या कंपनीला कचराकुंडी म्हणून गेला हे सुहासच्या गावीही नव्हतं.

"बाय द वे" हे तीन शब्द वापरत सुहास बऱ्याच काही गोष्टी फेकतो. मी काही बोलायच्या आत, तेच वापरत तो पुढचा सुविचार जुळवायच्या मागे लागला.

(मत मारली म्हणजे मती. नाहीतर तुम्हाला दुसरं काहीतरी वाटायचं)

अतिरेक सुविचारांचा