स्पर्श.

स्पर्श....

आपल्याला असलेल्या सेन्सेस पैकी एक. किती महत्वाचा आहे खरं तर. पण कन्फेशन देतो. अगदी आता पर्यंत मानवी स्पर्शाची माझी संकल्पना ही अत्यंत बुरसट अशा प्रकारची होती.

म्हणजे एखाद्या निर्जीव वस्तूंचा स्पर्श मला आवडतो. नवीन कपडे, एखादं पुस्तक, मोबाईल फोन, सर्व्हिस होऊन आलेल्या कारचं स्टिअरिंग. एकदम भारी वाटतं.

पण मानवी स्पर्श. एक वेळ मी पुरुष वर्गाशी खुलून भेटत पण असेल. ते ही टाळ्या वा पाठीवर थाप इतपत. गळाभेट वगैरे लांब. आणि स्त्री वर्ग. तोबा तोबा. इथे तर टाळ्या पण दूरची गोष्ट. आपल्या स्पर्शाचा अर्थ कसा घेतला जाईल याबद्दल कॉन्फिडन्स नसायचा.

त्याला काही कारणं पण असावी. घरात बहीण नाही. स्त्री म्हणाल तर फक्त आई. परत जन्म ६८ चा. म्हणजे पौगंडावस्था आली ती ऐंशी नंतर. त्या काळात मी डिप्लोमा ला हॉस्टेल ला. कॉलेज मध्ये स्त्री वर्गाचा दुष्काळ.

निरिच्छ वृत्तीचा स्पर्श समजायला खूप वर्षे गेली. त्यामुळे मीच घाबरायचो. कारण माझ्या स्पर्शाची क्वालिटी काय, तो ओंगळवाणा तर नाही ना याबद्दल सारखा संभ्रम असायचा.
परत फॅन्टसीच्या रुपात मनात लपून बसलेलं हिंस्त्र जनावर कधी कधी डोकं काढायचं. आणि मागे म्हंटल्याप्रमाणे आपण एकटे असताना जे वागतो ते कॅरेक्टर. ते मार खायचं.

पण मग हळूहळू थॉट प्रोसेस क्लिअर व्हायला लागली. स्वच्छ स्पर्श हा स्वच्छ मनोवृत्तीचा परिपाक आहे याची जाणीव व्हायला लागली. ते मनाचं क्लिंजिंग ही एक इवोल्युशन प्रोसेस आहे. खूप कष्ट पडतात. पण एक सुदृढ मन घडवायचं असेल तर ते कष्ट उचलायला हवेत.

गेली काही वर्षे त्यावर प्रयत्नपूर्वक काम केलं. ते मनातलं हिंस्त्र जनावर हळूहळू मारून टाकलं. आता विश्वास आला आहे माझ्यावरच की ते जनावर पूर्ण मेलं आहे.

आता कसं एकदम स्वच्छ वाटतंय. जगण्यात काही सुवर्ण क्षण असतात, आयुष्यभर जपून ठेवावे असे. माय लाईफ मोमेंट म्हणतात त्याला. ही अनुभूती पण तशीच.